Genç yaşında dul kalan Asiye dört yaşındaki kızıyla hayata tutunmaya çalışırken, Karadeniz’in güçlü ailelerinden birinin konağında işe başlar. Zorlu hayatı burada günden güne iyiye giderken İstanbul’dan gelen evin büyük oğlu Kadir’le yolları kesişince hayatı karmakarışık bir hâl alır. Hırçın Karadeniz’in denizlerini kıskandıracak gözlere sahip olan bu adamla ne zaman göz göze gelse buradan kaçması gerektiğini kendine söyler. Kaçmaya çalıştığında ise onu geriye döndüren bu adama hissettiklerinden utanır.

Her şey bitti dedikleri anda hayat onlar için yeniden güzelleşecek miydi? Suriye`ye kaçırılan Azra, kurtulabilecek miydi? Öleceğini hissettiği an, içine saran umuduna sıkı sıkı sarılabilecek miydi? "Bir işaret ver Azra. Seni bulmam için bir işaret. Bir ses ver kulaklarım işitsin sesini. Bir ses ver yüreğimin ateşi azalsın. Hangi taşın altındasın, hangi toprağa sığındın? Avuçlarımın arasında olan çamurlu toprakta yoksun. Söyle hangi dağın altındasın? Pes etmeden baktım baktım ama sen benim baktığ

Sisli bir köprüdeler şimdi, yanarak sınanacakları bir köprü. Birbirlerini göremiyorlar ama hissediyorlar. Yandılar. Saftılar, narin kırılgan bir beyazdılar. Ama kül olmadılar. Rengini acı ateşlerden alan bir siyaha dönüşecekler. Ve kalplerinden cesaretle damlayan mürekkeple aşklarımı çizecekler. Çünkü bu birlikte büyümenin imzasıydı. Yana yana boğuldukları sessizlikte hiç tükenmeyen aşklarıydı.

Birbirine yabancı iki yara vardı. Sadece iki tane... Asla kabuk tutmayan, kabuk tutsa dahi sürekli bir yerlere takılıp, her seferinde yeniden kanayan iki yara... Merhem yoktu, ilaç yoktu, bir tedavisi ya da doktoru yoktu! Birbirine panzehir iki yaraydı onlar ve bunu fark ettiklerinde birbirlerine doğru çoktan yola çıkmıştı yürekleri... Her adımları mutluluğa giderken, sürekli ayaklarına prangalar vuruluyordu. Bir adım ileri gidilse iki adım geri kaçılıyordu... "Bu dağlar benim yuvam Azra, bu yuvada bana ail

Karadeniz'de hırçın bir aşk hikâyesi... Biri heybetli bedeniyle bastığı toprağı toz bulutuna çeviren yiğit bir asker. Diğeri uzun sarı saçlarıyla dağlarda koştuğunda etrafa kır çiçeğinin kokusunu yayan özgür ruhlu bir kız. Bu iki deli dolu gencin kalpleri birbirleri için attığında Karadeniz'de hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Onların karşılarına çıkan engeller aşklarını yaşamalarına izin verecek miydi? Senden başkası olmaz diyen iki âşık tüm zorluklara göğüs gerebilecekler miydi?

SESİM OLURMUSUN Gözleri birbirleri ile kesiştiği o sıcak yaz günü gibi ısınmıştı kalpleri. Hiç soğumadan o günden beri hep birbirleri için attı kalp atışları. Uzaktan izlediler birbirlerini, bazen biri ansızın not buldu; şiir, şarkı sözü yahut duyguların anlatıldığı karalanmış yazılar birikti ellerinde... Gözleri hep uzaktan buluştu; biri engeli yüzünden imkânsız olduğunu düşündü, diğeri utangaç olduğu için süredurdu birbirlerinden uzak kalmaları... Peki, onları dinlemeyen kalplerinin çıktığı yol ne olacakt

Merhaba, ben Avşin! 5 çocuklu bir ailenin erkek olma umudu ile doğsun dediği; dünyaya siyah gözleri, çokça saçları ile gözlerini açan, babası tarafından da kekeme olduğu için sürekli engelli damgası yiyen bir kız çocuğuyum ... Yaşım 23; ama içimdeki çocuk zamana inat her gün yeşerip mucizevi bir şekilde büyüyor, öğreniyor. Evet, ben o çocuğa savaşmayı, dik durmayı, güçlü olmayı, kötülere karşı daha fazla ayakta durmayı öğrettim. Bir gün meğer içimde kırıntıları olan benim bilmediğim; sadece doğaya, kitaba b

dünyaya açtığında ömrünün sonuna kadar şefkatine aşık olacağı kadının sesini duyamamıştı Umut. Annesinin Umut'u, herkese göre belki hayata 1 - 0 yenik başlamıştı. Duymuyordu fakat onun umudu, yaşam sevinci herkese örnekti. Tüm uzuvlarını sağlıkla kullanan sözde insanlara göre, o hep iyiydi ve o herkes için bir umuttu; hayatına girecek eşe,ailesine, mesleğine ve tüme... Sonunda duyduğunda eşi olarak hayal ettiği Yasemin'in ona olan kırgınlığı geçecek miydi? Sadece sesini duymak istediği Yasemin'in gönlünü a

Her şey bitti dedikleri anda hayat onlar için yeniden güzelleşecek miydi? Suriye'ye kaçırılan Azra, kurtulabilecek miydi? Öleceğini hissettiği an, içine saran umuduna sıkı sıkı sarılabilecek miydi? Bir işaret ver Azra. Seni bulmam için bir işaret. Bir ses ver kulaklarım işitsin sesini. Bir ses ver yüreğimin ateşi azalsın. Hangi taşın altındasın, hangi toprağa sığındın? Avuçlarımın arasında olan çamurlu toprakta yoksun. Söyle hangi dağın altındasın? Pes etmeden baktım baktım ama sen benim baktığım hiçbir yer

Birbirine yabancı iki yara vardı. Sadece iki tane... Asla kabuk tutmayan, kabuk tutsa dahi sürekli bir yerlere takılıp, her seferinde yeniden kanayan iki yara... Merhem yoktu, ilaç yoktu, bir tedavisi ya da doktoru yoktu! Birbirine panzehir iki yaraydı onlar ve bunu fark ettiklerinde birbirlerine doğru çoktan yola çıkmıştı yürekleri... Her adımları mutluluğa giderken, sürekli ayaklarına prangalar vuruluyordu. Bir adım ileri gidilse iki adım geri kaçılıyordu... Bu dağlar benim yuvam Azra, bu yuvada bana

Birbirlerinden habersiz farklı şehirlerde yaşayan Elif ve Mustafa çiftinin, ailelerinin isteği ile evlenmesiyle başlayan bir serüven... Çiftler fazlasıyla yaralı iken, yaraları derinleşecek mi yoksa birbirlerine deva olacaklar mı? Karadeniz'in hırçın dalgaları yüreklerindeki yangını söndürmeye yetebilecek miydi? Sen benim çocukluğumsun Elif! Sen benim kahramanımsın Mustafa! Babam gibi...

Ellerini birbirlerine uzatmışlardı; fakat yetişemiyorlardı... Sırat köprüsünde gibilerdi... İncecik bir köprüydü... Atılamayan adımlar, kavuşamayan eller, sürgün gibi olan bir köprü... O sürgün yeni filizlenmişti tıpkı içinde ki kıvılcımlar gibi... Ya kaldıramazsa ikisinin ağırlığını? Neydi yaşadıkları? Sürgün olacak mıydı onlar için koca bir dal? Yeşerip, o dalın altı onlara gölge olacak mıydı? Parmak uçları bile olsa hissedebilecek miydi tenleri birbirlerini? Bakakalmışlardı birbirlerine; öyle güzel, öyle