Cehalet; kavramların, olguların belirsizliği, bulanıklığıdır. Bir kavram net ifade edilmemiş veya anlaşılmamışsa, o kavramın bulanıklığı giderilmediği sürece, birey hayatına yön çizemez, toplum ise içine düştüğü kaos ve çalkantıdan kurtulamaz, hastalanır, giderek çürür, çöker ve batar. İdeologlar devleti anlatırken, sağcılar devleti putlaştırıyor, bilinmez, erişilmez, uğruna ölümlere gidilen bir gökselliğe taşıyorlar. Solcular da devleti patronlaştırıyor, mülkiyetini yüceltiyor, tanrısallaştırıyorlar. Ama

İnsanı, tabiatın yarattığı en zayıf varlık olarak tanımlayabiliriz; yaza kışa, sıcağa soğuğa, küçük bir serçe kadar bile dayanıklı değildir. Bununla birlikte &`;tabiatın yarattığı en muhteşem mucizedir” de diyebiliriz. İnsan, küçük bir örneği olduğu kâinat ve içinde yaşadığı tabiat karşısında acizdir ama aklı sayesinde keşif yapma yetisine de sahiptir. Dışındaki tabiatı olduğu kadar içindeki tabiatı da keşfettiği ölçüde güçlenir; bu gücü kullanarak dünyasını değiştirebilir, dönüştürebilir, kendini yeniden

Tarihsel hakikatler gibi, kültürel hakikatler de acılarda pişerek günümüze ulaşmış. Bu acıları bugün fark etmeden yaşamaya çalışıyoruz ama bir yerlerden o acılar kendini fark ettiriyor. Bizim görevimiz kendi insanlığımıza ulaşmak ise, bunlarla yüzleşmek ve hesaplaşmak, itibarlarını iade etmek zorundayız. Zaman su gibidir; su gibi, deniz gibi dalgalanır. Dalga kıyıya vurduktan sonra ileriye gidemez, dipten geriye doğru, yani geçmişe doğru, geldiği yere doğru gider. İnsan hayatı da aynen dalga gibidir. İle

İnsan algılardan oluşuyor. Hani şeftali tüyü gibi gibi sarılmış insan, aura denen bir kılcal yumak, safi algı. Algılar bilinç demek. Duyguların bilinci, sezgilerin bilinci, hislerin bilinci, fikirlerin bilinci, sevginin bilinci, aşkın bilinci, korkuların bilinci, şehvetin bilinci, kederin bilinci, cesaretin bilinci. Bu algılar hareket ediyor, kayıyor, yer değiştiriyor, toprak kayması gibi. Değerler kayıyor. Kavramlar kayıyor. Her şey yer değiştiriyor. Cesaret yer değiştiriyor, hayatın karşısında kayboluyo

Tarih şimdinin içinde yaşıyor. Yaşanan hiçbir şey kaybolmuyor. Hani cama bir su damlası düşer. Sonra su kurur su kaybolur ama izi kalır. Hani denizden çıkınca insanın üzerinde ıslaklık kalır. Sonra ıslaklık kurur, su kalmaz ama denizin tadı, kokusu insanın üzerinde kalır, en son saçlarında kalır. Hiç kaybolmaz. Tarih de kaybolmaz. Yaşanan hiçbir şey kaybolmaz. Tarihçiler yalan yazar, antropologlar yanıltıcı bilgiler üretir, psikoloji bilimi algılarla oynamak için üretilir, edebiyatçılar duyguları düşüncey

İnsan kalıbında olan herkes bu yola girebilir elbette. Ama Aleviler bin yıldır, hatta binlerce yıldır sürmekte, akmakta olan, başlangıçtan bu yana faaliyette olan kadim Yol'dalar, çağlayıp coşan, akan bir ırmak, elbette bu Yol Alevilerin kendi Yol'u. Alevi olmayanlar da aynı Yol'u kenardan takip edebilirler, Aleviliğe girmeleri gerekli değil. Otobana girmeden de otobana paralel gidilebilir. Ama Alevilikle çatışarak kimse bu Yol'u gidemez. Çünkü Alevilik tüm hayvanlarla, hayvanların sütüyle, sesiyle, bitkile

Çocukken evimiz şehrin dışında, yamaçta, tüm şehri yukarıdan gören bir tepenin yamacında, ufacık bir gecekonduydu. Tüm tepede üç beş tane ev vardı, kaderleri bize benzeyen. O evlerin çocukları mahalle arkadaşımızdı. O tepelerde boyumuzu aşan çimenlerin içinde kaybolurduk bahar aylarında. Kış geldi mi karda kayardık tepeyi boydan boya, uçardık, donardık, yanardık soğuktan, yara bere içinde kalırdık ama gün batmadan girmezdik eve. Yaz yağmurlarında tepemizin arkasında gökkuşağı çıkardı, yağmurdan sonra, göğü

Sürükleyici bir gerilim ve aşk kurgusu içinde, Alevi evren görüşü ve yaşam biçimiyle tanışıyoruz. Suyu kendine örnek alan bir dünya ve yaşam anlayışı bu... Su kadar yumuşak, ama dağları yerinden oynatabilir. Sel olup her şeyi yıkıp sürükleyen su kadar güçlü ve zaptedilmez... Ayrıca, kuru söyleme gerek bırakmayan, tümüyle anlatı yapısına yedirilmiş bir devlet analiziyle karşılaşıyoruz. Kurmacanın başkişisi olan ve devleti temsil ettiğine inanan polis de devletin bu çehresiyle yüzleşmek zorunda kalıyor. Ama