İhtiyar, bir daha görmeyeceği bu muhafızların kapısını açtıkları şehre adımını attığında çoktan gece çökmüş, herkes evine çekilmişti. Onu ertesi gün öğle vaktine kadar gören olmadı. Fakat öğle vakti güneş tam tepedeyken, şehri yakıp kavuruyorken, çalışanlar ter içinde işlerinin başında, evdekiler sıcaktan bir köşede sızmış uyumaya çalışırlarken, şehrin doğusundaki mahallenin toprak yollarında toz kaldırarak yürüyen ihtiyarın avaz avaz bağıran sesi duyuldu. ‘‘Kelimeler alıyorum! Kelimeler! Kelimeler alıyoru

´Şehir sefahate de sefalete de müsait bir iklimin seyircisi kılıyor sakinlerini. Ben ise şehre henüz intibak edememiş bir yalnızlığın bazen korkarak bazen iştahla açtığı pencereden etrafa bakmakla yetinen bir mümessiliyim. Küçük bir çocuğun, elini yakmak üzere olduğu bir sobanın karşısında oturup, ona temas etmeye can atarak bütün dikkatini ona vermiş bir hususiyette bakması gibi şehre ait her teferruata, biraz sonra olacak hadiselerden habersiz bir keyif ve korku yumağıyla gözümü ayırmadan bakıyorum. İçimd

Bu gece boz bulanık bir sıcaklıktan soğuk bir şehirlerarası otobüs camına doğru aldığın soluğunu sıcak yatağında vererek uyanıyorsun. Her şeyin bir rüya olduğunu anlaman çok uzun sürmüyor. Her şeyin bir rüya olması, gerçek anlamında da sızlatıyor kalbini, mecaz anlamında da. Geri dönemeyeceğin günlerin, unutamayacağın bir sevdanın sıcaklığyla yorganı üstünden atıp doğrularak yatağına oturuyorsun. Bu karanlık, gece yarısının odana bıraktığı karanlık mı, yoksa mezarının karanlığı mı, bilemiyorsun. Son dal kır