Tabuların ve sömürünün kaderle özdeşleştirildiği coğrafyada “Ermeni Hristiyan bir baba ve Müslüman Kürt bir annenin” son çocuğu olarak dünyaya gözlerimi açtım. Bir kanadım Kafkaslar’ın zemheri soğuğunda üşürken öbür kanadım Akdeniz’in nemli ve boğucu havasında alın teriyle sulandı. Emeğin ilk cemresine Karasal iklimde, son cemresine ise bereketli Çukurova topraklarında şahit oldum. Coğrafyanın acı ve korkulu gülüşü ile yoğruldum. Çocuk olduğum bir yaşta çocuk sahibi oldum. Her seher vakti Karataş sabahların

Mürşit ECER'in kaleminden Kadim bir halkın var olabilme mücadelesini tarihe not düşen emsalsiz bir roman. Laleş'in Çocukları, gerçek bir yaşam öyküsünden çıkarılmış düşsel bir yaşam öyküsüdür. Bir yandan daha on altı yaşındayken esir düşüp günlerce tecavüze uğrayan Ezidi kız Stare'nin acıklı hayat hikâyesi öte yandan Renaz Omar'ın kendi ülkesinde başlayan serüveninin hayal bile edemeyeceği bir ülkede son bulması. Bu ülkelerden biri daha çiçeği burnunda Cumhuriyet iken diğeri adı belirsiz, yitik bir ülkeydi.

Sizler, yazdıklarımı okurken ben büyük ihtimalle aranızda olmayacağım. Sonsuz bir dünyaya yelken açacağım. Bu yazdıklarımı da yaşayan ya da yaşadığını zannedip aslında yaşarken ölen bir insanın et parçasından yazıyorum. Ben, aydınlıkken dünyam karanlıktı. Karanlığı yendim, aydınlığa ulaştım. Ben, karanlık oldum. Sonra karanlık ile aydınlık arasında debelenip durdum. Araf'ta kaldım. Hiçbir zaman da Araf'tan çıkamadım. Çünkü hayattaki birçok şeyimi feda ettim. Feda ettiklerimin en başında ise kendi öz kaderim