Kan şıp şıp toza damlarken oturduğu kapının eşiğinde en derin uykusuna dalıyor,
falda gördüğü cennetin kapısını yavaşça aralıyor ve ruhunu serbest bırakıyordu.
Mahalleye tepeden bakan, sahipsiz, iki katlı harap ev, herkesin korkulu rüyasıydı. Etrafı taş
duvarla çevrili, çatısındaki kırık kiremitler yosun tutmuş, camsız, birkaç tahtayla
kapatılmaya uğraşılmış pencereleri ve ürkütücü görünümüyle, hayaletlerin ve cinlerin
istilasına uğradığı inanılırdı. Evsizler bile soğuk kış gecelerinde bu kâgir eve yaklaşmaktan
çekinir, kendilerine başlarını sokacakları başka bir dört duvar arardı. Örümcek ağlarıyla
kaplı, tahtakurularının delik deşik ettiği, baykuş ve güvercinlerin yuva edindiği evle ilgili
anlatılan hurafelere inananlar, kafalarını çevirip yukarı bakmaktan korkar, yıkılması için
belediyeye dilekçe yazar, bedensiz varlıkların buna kızacağını düşünüp kâğıtları yırtar hatta
yakarlardı.
Genç öykücülerden Mustafa Deniz Serter, Sessiz öykü kitabı ile çıkıyor karşımıza. Yazarın
öyküleri şu geçtiğimiz günlerde insanların yüz dökümü aslında. Duygu hallerimizin,
itirazlarımızı sustukça büyüttüğümüz ortak sorunlarımızın öyküleri.