Stalingrad’da Kar Topu, Nedret Kılıç’ın dördüncü romanı. Yazar bu kez Ferko’nun, Marie’nin ve Çaykovski’nin öyküsünü anlatıyor. Geri dönüşlerle, bilinç akışıyla çalkantılı yakın dönemin bu tutunamayan kahramanlarından kesitler sunuyor. Tıpkı öteki romanları Şedaraban’da, Kornelyus’un Ezgisi’nde, Dokunulmaz’da olduğu gibi… Bu yeni roman İstanbul-Caddebostan sahilinde başlayıp kum fırtınası, mavi düşler, ulu ağaçlar eşliğinde gelişiyor ve geçmişle gelecek bir kar topuna dönüşüyor. İnançlar ve arzular, insa

Sırtüstü uzanıyorum yıldızlardan örülü örtüm altına! Derime kazıttığım yaşım kadar “yetmiş” suretin hepsi benimle gelmek istiyor. Bağırıyorlar duyuyorum. Susturmak istiyorlar susmuyorum. Yıllar geçtikçe ufalıp küçülüyor, buruşuyorum. Aynalara tahammül edebilirken uzun ya da kısa, güzel ya da çirkin değildim. Mürekkep karası kurban portreleriyle dolu yüzümde seçilecek bir hat yok artık. İşte yine duydum! Grace çağırıyor! Hata, insanın evrenle temasıyla başlar ve insanla insanın ilişkisinde devam edip gider

Şedaraban insanın boşluğuna gelip onu sarsan çünkü tam da o boşluğu anlatan kurgusu ve içeriği ile ustalıkla yazılmış çok etkileyici bir roman. Bir ölüm kalım meselesi hakkında, bir ölüm kalım meselesi gibi kaleme alınmış olan. Şedaraban bir mektup aslında verdiği ilk haberle gözleri açan: Her hayatın bir kör noktası var. Ve insana çarpacak her şey orada yaşar. Hakan Günday İmkânsız bir aşk, uluslararası suç örgütleri, istihbarat teşkilatları, yakın dönem siyasi tarihimizden yansımalar ve

Kâsemden şarap kadar yaşam dökülür akıl edip dinleyene. Ait değil uçuşanlar kafasını gömene. İşte bahar: Kargalar, serçeler, ışıldayan yıldızlar. Siyah atlar, nal sesleri, çığlıklar! Toz, toprak, ter içinde afyon çizen kadınlar. Bir çay! İçinde ufak taşlar, üstünden aşan çocuklar. Çıkılacak ağaçlar, söylenecek türküler, dinlenecek masallar. Bir dost yârenliğinde, bir veli huzurunda,bir kâtip kaleminde geçip giden on yıllar. Kâbuslar, tatlı rüyalar, umutlar. Ses ve sessizlik içinde beyaz duvarlar. Kırık bir