Bileklerimi kesip boğulasım var, İstanbul boğazının tam orta yerinde, kendi kanımla. Bunaldığım ve yaşayamadığım hayata elveda diyesim var, feleğin Azrail’inin kulağına fısıldayıp. Yalnızlığımı bırakıp gidesim var, bir bebek melek kucağına. Kaçasım var bu şehirden, bu şehrin kaderinden. Her yerde senden bir iz var sensiz, senin nefesin kokmadan. Neden ellerim kelepçeli şimdi? Ne bağlıyor ki beni istemediğim bu hayatın şehr-i yalnızlığına? Çözün şu beni hayata bağlayan kelepçelerimi artık, bu akşam ölesim va

Sevgiyle başlamak istemiştim aslında tüm şiirlere. Ama içimdeki isyanlar, çevremdeki yaşanmışlıklar ve asla yaşanamayacak olan hatıralar bırakmadı kalemimin uçunu. Kapımda inleyen mavi kedinin sesine kulak verdim, hayatın anlamsızlık çukurundaki mutsuzluk sessizliğine. Bu yüzden sadece yazdım, yazdım, yazdım… Yaşanmışlıklar var her satırda, hatıralar var her iki kelimenin arasında. Bazıları gerçek bazıları benim için kurgu, başkası için gerçek. Mutlaka sizde kendinizden bir hatıra bulacaksınız bu şiirleri

Binlerce insan görüyoruz, hayatın umursamaz koşuşturması içinde. Kimlerin ne acılar taşıdığını bilmeden geçip gidiyoruz yanlarından. Kaderin bazen yanlış yazıldığı, ama hiçbir yazının silinmediği bir hayatı yaşıyordu bazıları.Tesadüfen geldiğimizde hayatın içinde, mecburen yaşarken nelerin var olduğunu bilemiyoruz kader kitabında. Bu roman belki bir kurgu, belki bir gerçek. Bunu ne siz bilebilirsiniz ne de ben. Sadece roman diyelim hayata dair, olmasını asla dileyemeyeceğimiz. Aman evlerden ırak ritüelleri