Suretlerin aslını aradığı bu dünyada, bir fotoğrafın arka yüzünde yazılanları anlamak ve hayaller denizinde bir nokta olan gördüğümüz ilk şeyi anlatmak; dolambaçlı ve kırılgan bir iz bırakıyor kaldığımız yerin geçiciliğine. Ruhumuzun, suretimize yani bedenimize ne kadar yansıdığını ve ne kadar uyum sağladığını kendimize dışarıdan bakmayı deneyerek anlayabiliriz. Bu dışarı tanımı illa fiziksel bir alanı ihtiva etmez. Ruhun, mekândan ve eşyadan farklı bir zamanının olduğu tarif edilir. Zamanın değerini a

mahcupluğun bir omzu olsa ve yaslansam ona ve tüm kalbimle dönsem yüzümü yine kalbime kimseye söylemesem her akşam gidiyorum hepsi bu gözcüler, bekçiler ve meraklı bakışların olmadığı bir orman var kalanların sessizliğe saklandığı ve ağaçların ancak göğe tutunarak büyüdüğü bir orman bahçeler bir de eskitmemek için dar zamanları ki tutunmaktır aslı, eşyanın eşyaya insanın ise insana uzayıp giden düzlüklere ölçüsünü hiç sormasam