Ah sen agâh-ü pürnaz dolanma cenâhımda Ben ki derd-i nihan'a aciz boynu eğmişim Bülbül öter åh ile yanarım dergâhımda Bilmemiş cahil başım, çün kalpgâh'a değmişim Ah sen, en güzel nazları etmeyi bilen (dilber, bana dünyada eşlik eden diğer sevgililer, sevdalar) etrafımda dolaşmayın artık, Çünkü sizden yüzümü çevirdim, gizli bir derde kaptırdım gönlümü Ben gönül mabedimde bülbül gibi âh edip yanmaktayım Ve bunu halimi cahilce dokunduğum, asıl sevgilinin makamı kalbimden bilirim

ŞAİR'E Şiir, ruhların âb-ı hayatı değil midir? Özellikle şiiri bir sığınma yeri, bir dayanak olarak gören gönüller için. Şair, ezelden ebede akan, gönüllere ferahlık veren berrak bir nehrin katresi. O'nun rengine boyanmak isteyen firarî bir derviş. Şiirin hece taşlarına vurgun, duygularını taş ustası hassasiyetiyle dillendirmeye çalışan ve medeniyetimizin kadim köklerine yaslanan bir şiir sevdalısı. ŞİİR'E Âh can yoldaşım, sırdaşım şiir! Âh benim hayat veren coşkun ırmağım! Firarî gecelerde eğleştiğim gö