2016’dan sonra daha bir hızlandı sanki zaman. Zembereği boşalmışçasına saatlerin, günleri, ayları tutamaz olmuştum. Bitiş çizgisi olmayan bir maratonun koşucuları gibiydik. Durmadan dinlenmeden ilerliyorduk. Bir anlık durup bakmayı becerebilsek ayan beyan görebilecektik fasit daire içinde yarıştığımızı. Bu sadece bizim kişisel hayatımız için geçerli değildi üstelik. Türkiye’de, dünyada gündem iki göz kırpışı arasında yenileniyordu. Birileri senaryoyu hazırlamış, görüntüleri filme almış da zamanımız daralıyo

Her sürgün; kopan fırtınada savrulan bir ekin tanesi, saklı gizli bakışların mahrem acısı ve her sürgün bir mezarlıktı aslında. Bazen gün ışığını üstünüzden çekip karanlığa ve yalnızlığa iten, bazen de umuda gidilen yolda bilinmez diyarın garip misafiri. Herkesin nefesinin birbirine karıştığı havasız ortamda solumaya çalışarak vardık gittiğimiz yere… Günahsız ve masum çocuklar öyle güzellerdi ki… Bu çocuklar, yaşayamadıkları coğrafyada, makûs kaderlerine mahkûm edilmişlerdi. Anlamını yitiren isimler

Şoför yorgunluktan bitkin bir hâldeydi; ama yine de kamyonu İstanbul’a kadar tek başına altı saatlik uykuyla getirebilmişti. Bu arada doğu sınırlarını terk edene kadar, kamyonun jandarma kontrol noktalarında sık sık durdurulması, içinin aranıp taranması, kimlik kontrolleri, ince ince sorularla soruşturulmaları da cabasıydı tabii.İncil’de geçen Hz. İsa’nın “çözüm önerisine” binaen; ilk taşı günahsız olan atabilmiş miydi acaba? Ya da şöyle mi sorulmalıydı: İlk taşı atmak için, günahsız olan var mıydı?..Hayat