Ben (Ebû Hanîfe), on altı yaşındayken babamla birlikte doksan altı yılında hacca gittim. Bu esnada insanların etrafında toplandığı bir şeyh gördüm ve babama, ‘Bu adam kim?’ diye sordum. Babam, ‘O, Muhammed’in (sav.) sahâbesinden Abdullâh b. Hâris b. Cez’dir.’ diye cevap verdi. Bu sefer babama, ‘Onun sahip olduğu nedir?’ şeklinde sual ettim. Babam, “Nebî’den (sav.) işittiği hadislerdir.’ yanıtını verdi. Bunun üzerine ben, ‘Dinlemek üzere beni onun yanına götür.’ diye babamdan talepte bulundum. Babam, önümde

Fîkîh usûlü, şer’î delillerden ve onlardan birtakîm şer’î-amelî hükümler çîkarîlmasîna yarayan kurallardan bahseden bir ilimdir. Başta Kitap ve Sünnet olmak üzere şer’î delilleri, bu delillerden çîkarîlan şer’î hükümleri ve söz konusu hükümlerin adî geçen delillerden çîkarma yöntemlerini inceleme fonksiyonu itibariyle bu ilim yalnîzca fîkhîn değil, bütünüyle İslam bilimlerinin kapsamlî bir yorum metodolojisi niteliğindedir.Elinizdeki eser, Ebû Abdillâh Hüseyin b. Ali b. Muhammed es- Saymerî’nin (ö. 436