Çocukluğum Ege’de iki katlı, önü sofalı, kapısı yeşil boyalı, bağlı, bostanlı, masal gibi bahçeli bir evde geçti. Evimizin bahçesinde altın sarısı renkleriyle gülen ayvalar, şifa kaynağı dutlar, dert ortağım ahlatlar, Ege’nin bal incirleri, tepesine tırmanıp sularını üstüme akıta akıta yediğim yemyeşil can erikleri ve güneşi eme eme sararan bereketli asmalar, salkım saçak arzıendam ederlerdi. Zeytinyağlı ev sabunu kokan odamın demirlerinden sarkan iplerde biber ve patlıcanların kuruduğu, pervazında ebruli s

Söylen(e)memiş sözcükleri ve yaşan(a)mamış her şeyi bırakıp kaçma duygusu, sizi ne kadar uzağa götürebi-lir? Soğuk bir ameliyat masasında, beyaz ışıkların altında; damarlarının içine hızla yayılan anesteziyle karışık yal-nızlığın etkisiyle uyumadan önce bunu düşünüyorum. İlaç kokulu, kabustan bozma yeşil bir uyku üzerime abanırken, kaybolmuş bir ömür ve geriye kalan ne varsa ondan; dünüm, bugünüm ceplerimde, kanıma yayılan hüzün beni uyutmadan önce…