Çocukluğum Ege’de iki katlı, önü sofalı, kapısı yeşil boyalı, bağlı, bostanlı, masal gibi bahçeli bir evde geçti.
Evimizin bahçesinde altın sarısı renkleriyle gülen ayvalar, şifa kaynağı dutlar, dert ortağım ahlatlar, Ege’nin
bal incirleri, tepesine tırmanıp sularını üstüme akıta akıta yediğim yemyeşil can erikleri ve güneşi eme eme
sararan bereketli asmalar, salkım saçak arzıendam ederlerdi. Zeytinyağlı ev sabunu kokan odamın
demirlerinden sarkan iplerde biber ve patlıcanların kuruduğu, pervazında ebruli sardunyaların durduğu geniş
penceresinin önünde, kocaman bir nar ağacı vardı ki tıpkı hayatın zorlukları, dertleri, tasaları gibiydi gövdesi.
Dinginliğe, beklemeye, sabretmeye, yetinmeye, her şeyin daha güzel olacağı bir zamanın geleceğine
inanmaya teşne bir nar masalı aslında hayat. Bazen durgun bazen fırtınalı. Yazarın sözcüklerle hikayesi de
böyle. Ne yazayım, nasıl yazayım sorularıyla dökülmüyor düşünceler ak kağıdın koynuna. Elinizde tuttuğunuz
kitap sıradan hikayelerden oluşmuyor. Hayata tutulan ışık, açılan pencere, uzatılan el var satır aralarında. İşte
bu nedenle ‘Nar Mevsimi’ dedim adına, tam da nar mevsiminde sizlerle buluşsun istedim. Ben sizleri yazdım.
Sizler de her satırda beni okuyacaksınız. Başka bir mevsimde yeniden buluşmak umuduyla.