“İnsanlık böyle belli olur kardeşim. İnsanlık küçük şeylerin altına saklanır. Sen başka yerde ararsın. Gözünün önündedir, görmezsin. Bakmasını bilmezsen görmezsin tabii. İnsanlığı nerede arayacağını bileceksin. Kim insan, kim değil bileceksin.” Küçüklerin büyüklerinin yanında sigara içemediği, önüne gelenden dayak yediği, yeniyetmeyse azar işittiği bir Orta Anadolu köyünde iç içe geçmiş yaşamlar. Ankara, önünde sonunda gidilmesi gereken bir yer… Gecekondu evler, yoksulluğun geçit vermediği hayaller, karnı d

Geldin, burayı gördün. “Yazmalıyım,” dedin kendi kendine. Burada kaybolmamak, belleğindekileri yitirmemek, sahip olduklarını sımsıkı tutarak onlara yeniden sahip olmak için yazmalıydın. Cezaevinden farksız bir şehir ve gardiyanlardan farksız bürokratlar, yarım bırakılmış bir aşk, yazılmakta olan bir roman, edebiyatın sularında yüzmeye çalışan küçük öyküler, gençliğin sonu, bir tutuklu yazarın poetikasından yansıyanlar, yazma sorunları, has edebiyatın ardında sürüklenen hayatlar, kişilik

Hayat bir oyunmuş, hep öyle diyorlar ya. Oyun içinde oyun oynamak... yaptığımız bu. Herkes kendince, hayatta kalabilmek için gerekli silahları bulmuş ya da onlara baştan verilmiş. Benim sadece kitaplarım var. Annem, bu kitaplar mı kurtaracak seni, diyor. Kurtulmak isteyen kim anne! Kocan olacak herif de, niye bu gâvurların kitaplarını okuyorsun diye laf sokup duruyor zaten. Kitap okuyarak zengin olunmazmış. Yağmurlar gecikince bozkırın bebeleri sararıyor. Ankara'nın ayazında bileklerdeki kesikler sızlıyo

Mahallede, evde dikiş diken bir erkek yadırganmazdı, öyle hatırlıyorum. Para veren de olmazdı. Bu işi para için yapmazdı babam... Babam yokken, dikiş makinesinin küçük çekmecesindeki terzi yüksüğünü alır, parmak parmak dolaştırırdık. Parmağımıza bol gelen o yüksükle, iğneli iğnesiz, dikişli dikişsiz nice oyunlar uydurur, kaybedeceğimizden korkan annemizden ne azarlar işitirdik. Bir masal oyuncağını andıran bu yüksük, bizim parmağımızda sıradan bir nesneye benzerken, babamın parmağında bir mücevhere dönüşürd

Özellikle yolda yürürken, dışarıdayken olurdu; beni birilerinin izlediğini, gölgemmiş gibi benimle birlikte yürüdüğünü ama her nedense yukarılardan bir yerlerden beni gördüğünü düşünürdüm. Hareketlerime dikkat ederdim. Oyuna dalarsam unuturdum; bazen de günlerce aklıma gelmezdi izlendiğim. Ethem Baran gündelik hayattan yalın kesitler aktarmadaki, herhangi bir insanın başına gelebilecek herhangi bir olayı anlatmadaki ustalığına sağlam bir halka ekliyor Bulut Bulut Üstüne'yle. Karısını bir başkasından kaçıra

Ya anlatan kim? Bütün bunlar olup biterken benim nerede olduğum ve niçin orada değilmişim gibi anlattığım sorulabilir. Bunları size anlatıyorum ya... Buradayım işte... Saçlar siyahî, kıvır kıvır, ağzında piposu... Üçgen vücut diyorlar, eskiden boksörmüş. Hele o keçisakalı, tüm mahalleyi baştan ayağa dellendiriyor. İsmi Foto Şeyda ya da Sinek Yaşar, ne fark ederse gali... Gerçi bakmayın milletin car car konuşmasına, kızlar beğense yeter, biri var ki yeri hepten ayrı. İyi de o kız kim peki, derseniz eğer... G

Köy dediğin köylüye benzer. Köylü de kendine. Birbirine benzeyen her şey gibi benzerinde yok olur. Malûm, köylü kitabın ortasından konuşur; bu yüzden hep bir hikâyenin ortasında kalır. Bir hikâyenin ortasındaysanız, ortada hikâye yoktur elbette. Mürselli Köyü de iki köyün ve onların hikâyesinin ortasında kaldığı için kendi hikâyesinin peşine düşmüştür, istemeden de olsa... Tarla taşlı, köy hışırtılı, uykusu tatlı, yorganı bitli... Arabaşı çorbası, Hz. Ali'nin çift başlı kılıcı, yaylıma çıkan keklikler, gün

Oğlan, kızın yolunu bekliyordu pencerenin önünde. Kız, susuz toprakların hiç tanımadığı, alışınca da vazgeçemediği bir su gibi akarak geliyor; pencereye, gün boyu beklenmiş bir gülücük taktıktan sonra ardında çiçek kokuları bırakarak karşıdaki köhne eve giriyordu. Sonra bahçe akşama yakalanıyordu. Serin gecenin içinde kayan taşra otobüsleri, şehri bilen hemşeriler, alacakaranlık bakan adamlar, eskisi gibi olmayan gökyüzü, yorgun düşmüş ameleler, kum taşı, harç kar, tuğla getir Şoseler, çıtır çıtır konuşan s

Son sigaranın kendi kendini içişine bakıyor. Ferdi Tayfur'un son sigarayla ilgili şarkısının sözlerini düşünüyor, hatırlayamıyor. Asuman hiç sevmezmiş Ferdi Tayfur'u. Ferdi'nin ne zorluklarla buralara geldiğini, ne acılar çektiğini, seven garibanların duygularını ne güzel anlattığını bilse... Çok karamsarmış. Akşama kadar masalar arasında dolaşıp tabak, çatal-bıçak, ekmek, yemek, bulaşık götürüp getirsen, hiç oturmasan, akşamları da şu daracık odaya, şu çıplak ampulün altına gelsen, şu kirli yatağa uzansan

Yağmurlardan artakalmış bir taşra şehriydi. Sular, çer çöp ne bulduysa getirip sağa sola rastgele bırakmış, toprağı çizik çizik oymuş, bir sürü irili ufaklı taşı ortaya çıkarmış, sonra geride koyu bir hüzün, iç sıkıntısı, donuk kül rengi bir gökyüzü bırakıp gitmişti. Yağmurla birlikte insanlar da, hayat da çekip gitmişti şehirden sanki. Bademliğin altında, tepenin dibinde, ergenliğin derinlerinde bir yer... Taşra otobüsleri, dağın kışı, ormanın gürültüsü... Çökelezin Kadir, bizim İlhami, Salih Kalfa, Çapar

Benim yazmak istediklerim değildi yazdıklarım... Yazarsam, bir büyünün içinde olacaktım. Ama bu büyü benim yazdıklarımın üzerinde mi dolaşacaktı tütsü tütsü, yoksa zaten büyü içinde yüzen biraz da sisli bir güzelliği sayfaların üzerinde konuk ederken ben mi onun içinde kaybolacaktım, bilmiyordum. Gerçeği hayale çevirmek miydi derdim, hayalin büyüsünü gerçeğin içinde aramak mıydı? Bildiğim, bunun düşüncesi bile güzeldi. Yazarsam, bahara dokunmuş olacaktım, avucumda olacaktı bütün çiçekler, kokular, yağmurlar

Sıradan insanların günlük gerçekleri, kâh gülümseten kâh hüzünlendiren bir üslupla ve her zaman insan sıcaklığı taşıyarak yansıyor Bulut Bulut Üstüne'nin sayfalarına Yaz öncesinin aceleci ve kuş cıvıltılarıyla dolu kaçak günleri Zihnindeki bütün ışıkları silip, denizin karanlığında belirlediği bir noktaya bakanlar Günahım büyük, senin haberin olmadı diyenler Hep yanlış kuşu avlayanlar Ethem Baran, yaşamın dar ara sokaklarında dolaşmayı yeni öykü kitabında da sürdürüyor. Sıradan insanların günlük gerçekler

Yarım kalmış bir gençlik, yarım kalmış bir yolculuk, yarım kalmış bir aşk, yarım kalmış bir roman... İki yarımın yine bir yarım ettiği, parçalardan birinin diğerinin yerine geçtiği tamamlanmamış bir dünya. Genç yazar, yarım kalmış hayatını tamamlayabilmek için diğer yarısıyla karşılaşabilecek mi?

"Yetmiş yaşındaki Minareci Memmet, düşünüyordu. Aslına bakılacak olursa onun düşüşü yıllar öncesinde başlamıştı. Ama şimdi gerçekten, boşluğu delerek, maviliği yırtarak, rüzgarı aralayarak düşüyordu. Düşüşü, Tepe Mahallesi´ndeki Mustafa Efendi Camii´nin bahçesinde gölgeye oturmuş ihtiyarların solgun gözlerinden geçip kıpırtılı sakallarını titrettikten, mezarlığın sarı topraklarında çizik çizik, oyuk oyuk açılmış yağmur izlerini, erimiş, yazıları silinmeye yüz tutmuş, kimi devrik kimi yüzü yere bakan mezar

Doğan Kitap´tan yayımlanan ilk eseri Dönüşsüz Yolculuklar kitabı ile bu yıl Yunus Nadi Ödülü´ne layık görülen Ethem Baran´ın daha önce çıkan iki kitabını bir araya getiriyor Unuttuğum Bütün Akşamlar. Bunlardan Kurutulmuş Gül Mevsimi de yazara 1994 yılında Türkiye Yazarlar Birliği Hikaye Ödülü´nü kazandırmıştı. 30 öyküyü içeren bu yeni kitapta yazarın ilk eseri Sonrası Ayrılık´tan da 8 öykü yer alıyor. Ethem Baran´ın eski öyküleri de on kitabında olduğu gibi küçük yerlerin sesini, acılarını taşıyor. Her yerd

Ethem Baran´ın Dönüşsüz Yolculuklar Kitabı´ndaki öykülerini okurken, uzak, çileli, kimsesiz taşra akşamları birdenbire bastırdı. Bu öyküler, yalnızca onlardan söz açmıyor elbette. Ama bende derin iz bırakan hep o ıssız akşamlar, geceler oldu. Yalnızlıklarını bile konuşamayan, aşkı içlerine gömmek zorunda kalmış kişilere yazar içten bir sevgiyle duru bir anlatımla eğiliyor. Memleket gerçeğinin ´moda edebiyat´ın hemen hemen dışında sayıldığı şu talihsiz dönemde, Ethem Baran ´sahici´yi gündemde tutmayı tercih