İşte durdum burada; iyice bakın! Bu, halkımın çığlığıdır; daha bakın! Tarlalardan şehrin merkezine doğru akan Kapılardan ev içlerine hızla yayılan Bu kıtlık vebasını unutmayın! Ve unutmayın camlardaki çocuk gözlerini...

Babam gitti, bir daha geri gelmemek üzere dedi Madeleine, yüzünü tekrar bana dönerek konuşmasını sürdürdü: O andan sonra, kendimi gecesi olmayan bir dünyada yıldız gibi hissediyordum. Ama annem bir gün beni karşısına alıp, 'Sevgili yavrum, yıldızın değerini belirleyen şey, gece değildir, kendisidir. Hiçbir zaman gece olmasa da o her zaman parlar, değerini bilen onu gündüz de görür' dedi. 'Ya kimse göremezse, o zaman çok üzülürüm. Oysa ben ışığımı sonsuza dek yaymayı isterdim' dedim. Annesinin cevabını söyle

Dünyanın tavanından inmiş bir kalenderim ben Bir yol sarhoşuyum işte, az önce çıktım yola sadakamı verip Can kuşum da uçmak ister benimle, inleyip durur Karışır yolların tozu gövdemin tuzuna, dur durak yok! Şehirlerden şehirlere savrulurum da kapılarda kimse yok! Ey ömrümün bahtı, ey göğün ölümsüz merdiveni! Kucakla artık beni.. kucakla artık.. kucakla..

DEVAMSIZLAR İÇİN Bu meclis eskiden böyle miydi Biz çıkıp giderken sessizliği bozanlar kimdi? Aşka saf duranlar, arka safta duranlar Efendinin hüznü, şeyhin yüzüğü Şehrin azizleri ve tutunamayanlar Ve söyleşmeye can atanlar Buralıydı; hepsi ve hepsi Öyleyse sessizliğe devam!