Kıyılarda, Mustafa Ziyalan’ın 1990’la 2012 yılları arasında yayımlanmış beş şiir kitabını kapsıyor: Dünle Yarın Arasında (1990), New York’un Arabı (1998), Kızıl Kanca Şiirleri (2007), Bucaksız (2008) ve Rüyacılar Kitabı (2012). Son kitap, Rüyacılar Kitabı, bir ilk kitap olarak da okunabilir. Ziyalan bu kitabın oluşum sürecini kısaca şöyle anlatıyor: “Annem [şair, ressam Fatma Süzme Afyonlu] ben çocukken söylediklerimi üşenmeyip not almış. El yazmaları o zamanki Soyut dergisi çevresinde dolaşmış, der

Konduğunda Ölür Bu Kelebek Mustafa Ziyalan'ın ardında bıraktığı bir ülkeye, kayıp bir kıtaya, o kıtanın ölülerine yazdığı şiirlerden oluşuyor. 1963'ün Zonguldak'ından başlayarak Anadolu'da, İstanbul'daki geçmişinde bir hekim olarak hastalarının, bir çocuk olarak ailesinin, bir direnişçi olarak devrimcilerin, bir şair olarak sanatçı çevresinin hayaletleriyle yüzleşiyor Ziyalan. Ölüleri yankılıyor, çıktığı yolculuğun, yaşamının düşüncesini onlarla kuruyor: her insan bir kez sevilecektir ve budur doğumla ölümü

Çuvallama Ustası'nda 12 öykü var. Hepsi bir hayatın izini sürüyor. Parçaları birbirine sisten bağlarla tutturulmuş bir otobiyografi, bir hekimin kendine uyguladığı tedavi ya da bir çeşit vasiyetname olarak da okunabilir. Beni yakın. Küllerim bir biçimde okyanusa ulaşabilirse çok iyi olur. İşe yarar mı bilmem (Kayıp Balık Nemo filminde yaramıştı), ama denize ulaşmaları için belki de küllerimi tuvalete döküp üstüne sifonu çekebilirsiniz. Öğrencilik, evlilik, yalnızlık, izi yitirilmiş sanat eserleri, toplums

Bir gün hayattan kaçıp alengirli bir film seyrederiz, sinemada. Kodlarıyla saplanıverir zihnimize, bir daha da çıkmaz bu film oradan. Peki gerçekten heyecanlandık mı? Ya da korktuk mu? Neden etkiledi bu film bizi? Görsel izleklerin bir kısmına, özellikle adından çokça bahsettiren, böylesi, türüne kült denilen bu filmlere kimse dokunamaz. Yıllarca süren enerjileriyle ve fısıltılarla yayılırlar. Sonra da ele avuca sığmazlar. Artık, onların varlıkları, sinema için bir yasa gibidir. Mustafa Ziyalan, bu filml

İstanbul: Sonsuz Bir Öykü Kimileyin İstanbul'u şuna ya da buna benzetiriz (ah şu lanet olası köprü klişesi, Doğu ile Batı'yı bağlayan!), kimileyin de İstanbul bizi kendine benzetir, hem de fena şekilde. Demir yumruğuyla nakavt eder seni İstanbul. Hırsıyla erken yaşlandırır, hayatının baharını kışa çevirir. Kör bir bıçakla kesercesine yavaş yavaş boğazını sıkar, seni kara sularının en diplerine çeke çeke boğar. İstanbul hırslıdır, gözüpektir, asla yakanı bırakmaz. Elinden sıyrıldığını sandığın anda bir baka

İstanbul, batı'yla doğu'nun sözcüğüm tam anlamıyla buluştuğu yer, bir kavuşma noktası, bir kavşak. Aynı zamanda coğrafyanın yamanmaz biçimde yırtıldığı, sürekliliğin çatladığı uğrak, kımıl kımıl bir kırık. Tam iki anakaranın, Asya'yla Avrupa'nın buluştuğu tek kent: boğaz'ın yardığı, haliç'in şişlediği. Karadeniz'in, Marmara'nın okşadığı. Debbağ'ın sevdiği deriye yaptığı gibi, doğa ana burayı döverek, severek dünyanın en hayret verici yerlerinden biri haline getirmiş. İnsanların binyıllardır burada takılıyor

Su kedilerinden söz edildiğini ilk kez Kasımpaşa'da bir kahvede duydum. İç savaştan cephe gerisine hava değişimine yollanmış olan arkadaşım bu canlının adına ilk kez mineraller konusunda araştırma yaparken Plinius'un yazdıklarında rastlamış. O sıralar en şaştığı şeyler, bir, akik taşlarının silisten başka bir şey olmaması, bir de su kedileriymiş. Çok sonraları yaşayan Brahe de astronom olmasına karşın su kedilerinden söz ediyormuş. Şifalı Bitkiler ve Emraz'da da su kedileri anılıyormuş. Arkadaşım bu canlını