Mücadelesinin her sıçrama anında Marx’ı kendine yoldaş bilen İtalyan Operaismo (İşçicilik) hareketi üzerine bir düşünme çabası bu kitap. Bu hareket, hem nesnelci ve erekselci Marksist geleneğin bakış açısından hem de sermayenin diyalektik ilişkisinden kopuşuyla kendi ontolojik farkını yaratır. Negri’ye göre bu ontolojik fark birbiriyle ilişkili üç temel eksende kurulur. İlki canlı emeğin üretken arzusu ve kudretinin işçi sınıfının bakış açısından politikleştirilmesi. İkincisi, sermayenin teknik ve orga

Negri’nin hapislik ve sonrasındaki sürgün yıllarında kaleme aldığı Yıkıcı Politika yirmi birinci yüzyıla yöneltilmiş bir işaret fişeğidir. Bugünden bakıldığında, geçmişteki geleceği gözler önüne seren ve İmparatorluk ile Çokluk eserlerinin temellerinin atıldığı bir eser olmanın çok ötesindeki öngörüleriyle de bir başyapıttır. İtalyan işçici geleneğinin (operaismo) emeğin kurucu ve otonom gücüne vurgusu devam ettirilmekle birlikte, yüzyılın sonunda toplumsal mücadelelerde cisimleşen toplumsal işçinin doğu

Şimdiye kadar devrimler devlet aygıtını daha da yetkinleştirmekle yetindi. Devlet biçiminin değil çokluğun mutlak demokrasisinin kaynağı olacak bir kurucu iktidar nasıl düşünülebilir? Devrimci düşünce ve pratiğin gerçek mirası ve asıl vaadi bu değil midir? Negri İsyanlar’da, Machiavelli’nin Floransa’sından İngiliz Devrimi’ne, Amerikan ve Fransız Devrimleri’nden Rus Devrimi’ne modern isyan ve devrim süreçlerine bu sorularla geri dönüyor. Demokratik ve devrimci kuvvetlerin başlattığı bu kurucu süreçlerin düze

Hardt ve Negri'nin İmparatorluk'u yayımlandığında, dünyadaki muhalif güçler uzun yılların ataletini yeni yeni kırmaya, küresel egemenliğin bu yeni biçimini sorgulamaya başlıyordu. Kitapta yazarlar, emperyalizm teriminin artık günümüzü açıklayamadığını, bunun yerine ulus-devletler kadar ulusüstü kurum, şirket ve STK'ları da içeren, her yere yayılan bir emperyal ağın var olduğunu savundular; bu yeni egemenlik biçimi karşısında ulusal ve yerel eksenli direnişlerin etkisiz kaldığını söyleyip yeni bir enternasyo

Negri’nin tezleri Spinoza’nın felsefesinde politikanın kurucu rolünü gösterir. İlk yapmamız gereken, bu tezlerin kapsamını değerlendirmek ve Negri’nin Spinoza’da ne bulduğunu, Negri’yi neyin derin ve sahici bir Spinozacı yaptığını anlamaktır. — Gilles DeleuzeNegri’de beni özellikle etkileyen şey, onun, tıpkı üçüncü tür bilgiye özgü sürekli yenilenen bir şimşek gibi, Spinozacılığın özünü ortaya çıkaran çarpıcı sezgileridir. Kuşkusuz bunun nedeni, Negri’nin kuramsal düşüncesinin ve pratiğinin, uzun zamandır g

Spinoza'nın yeniden keşfi, "bu" dünyayı, diğer bir deyişle "ideolojilerin sonu"nun ve "tarihin sonu"nun dünyasını, yeniden inşa edilecek bir dünya olarak yaşama olanağını tanır bize. Bu keşif bize, bireylerin ve çokluğun ontolojik uyumunun, yaşamın her tekil belirişine bir direniş ve yaratma eylemi olarak bakma fırsatını sağladığını gösterir. Filozoflar "sevgi" kelimesinden hoşlanmasalar da, postmodernler onun adını solmakta olan bir arzu fikriyle birlikte ansalar da, Etik'i yeniden okumuş ve Spinozacılar t

Hardt ve Negri'nin İmparatorluk'u yayımlandığında, dünyadaki muhalif güçler uzun yılların ataletini yeni yeni kırmaya, küresel egemenliğin bu yeni biçimini sorgulamaya başlıyordu. Kitapta yazarlar, emperyalizm teriminin artık günümüzü açıklayamadığını, bunun yerine ulus-devletler kadar ulusüstü kurum, şirket ve STK'ları da içeren, her yere yayılan bir emperyal ağın var olduğunu savundular; bu yeni egemenlik biçimi karşısında ulusal ve yerel eksenli direnişlerin etkisiz kaldığını söyleyip yeni bir enternasyo

Bazı kitaplar vardır, yaşadıkları döneme tanıklık etmekle kalmayıp geleceğe de ışık tutarlar. M. Hardt ve A. Negri'nin İmparatorluk'u da çok sayıda düşünür tarafından böylesi bir eser olarak gösteriliyor. İmparatorluk'u bu kadar önemli kılan, küreselleşme çağını her yönüyle irdelerken, küreselleşme mağdurlarından yana aktif bir tavır alması, onları küreselleşmenin vahşetinden kurtaracak alternatifler de önermesidir. Ulus-devletlere dayalı çağ sona erdi. Sermaye küresel çapta önüne çıkan her engeli yıkıyor;

Marksizmin önemli bir kesimi de dâhil olmak üzere, burjuva egemenlik teorisinde temellenen pek çok okuma, Lenin'i devletin ortadan kaldırılmasından çok devlet iktidarının ele geçirilmesinin teorisyeni olarak sunmuştur. Lenin'deki parti ve proletarya diktatörlüğü mefhumları, güç istencinin stratejik perspektifi yerine, iktidar istencinin diyalektik mantığı içinden yorumlanmıştır. Oysa Lenin'in en etkili vurgusu, güç ilişkilerindeki çatışma noktalarına, mücadeledeki öznelliklerin değişimlerine uygun olarak, ö

Yaşadığı mekân üzerinde hak iddia etmek ve gerektiği durumlarda bu mekânda direnişe geçmek, muhtemelen insanlık tarihi kadar eski. Her ne amaçla yapılırsa yapılsın, siyaset her daim bir mekâna ihtiyaç duyar. Doğrudan mekânı talep etmeseniz bile, o mekân üzerinde hareket eder, mücadelenizin insan kaynağını ve araçlarını büyük ölçüde o mekândan devşirirsiniz. Haziran İsyanı, mekân eksenli siyaset üzerine oldukça verimli bir tartışma ve kavramsallaştırma zemini kurması bakımından hayırlı oldu. Öncesinde daha

Antonio Negri ve Michael Hardt acil yaygınlaştırılması ve tartışılması dileğiyle bir duyuru yayımladı. Bu kısa metinde, günümüzdeki toplumsal hareketlere ve mücadelelere ilişkin önemli tespitler yaparak, hareketlerin yeni bir kurucu nitelik kazanabilmesi için bir yol haritası öneriyorlar. Günümüzün toplumsal hareketleri düzeni tersine çeviriyor, manifestoları ve peygamberleri gereksiz kılıyor. Değişimin failleri şimdiden sokaklara indiler ve şehir meydanlarını işgal ediyorlar; yalnızca yöneticileri tehdit e

İşte bugün de hapishaneye girmiş bulunmaktayım. Bana, bize ait bir geleceği düşünerek özgür olmaya çalıştığım bu hapishanede... Hepimizin özgürlüğünü düşünerek... Elbette bu ortak özgürlük çerçevesinde, hapishanenin yıkılması gerekecek. Yeniden yoldaşlarıyla buluşma gücünü kendinde bulmak için dönenlerin ve bir dönüşüm projesi çerçevesinde toplumu bir araya getirme amacıyla belli bir süreklilik içerisinde kafa yoranların, bir daha asla arzularıyla aralarına bu korkunç hapishane cehennemi dikilmesin diye...

Öznelliğin politik inşasına (veya daha doğrusu politik öznellik üretimine, yani çokluk-yapmaya) karşılık düşen uzun güzergah bizim "fakirlik" dediğimiz bir paradokstan başlar. Fakirlik derken, fiziki ve maddi yoksunluğu, yani basitçe mahrumiyet durumunu değil, eksiklikleri ve mahrumiyetleri telafi etmek için ilişkiler ve işbirlikleri geliştirme ihtiyacında olma olgusunu kastediyoruz. Gerçekten de ortak bir öznellik üretimi süreci bize göre iki temel gücün ilişkilenmesi yoluyla mümkündür. Birinci kuvvetten

O sıra önüme koyduğum mesele, bana tamamıyla kapitalist üretim tarzı tarafından ezilmiş görünen bir toplum algısından çıkmaktı. Etrafımdaki toplum bana bir metalar yığını, paranın ya da finans mekanizmalarının birbirleriyle ikame edilebilir kıldığı bir soyut değerler yığını gibi görünüyordu; tek taraflı bağların içinde yassılaşmış, gerilimleri adeta yürürlükten kaldırılmış bir kapitalist dünya. Bu kapitalist dünyada artık doğal olan, yani sanayi öncesi olan ve imal edilmiş olmayan hiçbir şey bulamıyordum. M

Bu kitabı Marksistler raflarına bir kitap daha eklesinler diye değil, işçi sınıfı militanlarının eline heyecan verici yeni bir silah vermek için yayımladık. -Harry Cleaver- Marksist yöntemin devrimci içeriğini özgürleştirmeliyiz. Grundrisse'nin açtığı patika, bunun için bize asli bir temel sunuyor. Bu patikada ilerleyerek ve Marksist düşünceyi ileri iten mekanizmaları yeniden keşfederek nihayet ulaştığımız temel nokta şudur: bütün diyalektik biçimlerin Marksist eleştirisi. Sonunda Marx'ın düşüncesinin prat

Avrupanın felsefi kültürünü ya da en azından Krisis düşüncesinin kaygan kumlarında pasiflikleriyle barışık bir şekilde kendilerini kaybetmeyi reddedenleri saran Spinozaya dönüşün, Marksizmin krizine bağlı bir olay olarak ortaya çıktığını saklamak gereksizdir. Bu, genelde alayla ve bazen kızgınlıkla karşılanan bir veçhedir ama birçok veçheden yalnızca biridir. Yine de bu veçhenin daha fazla dikkati hak ettiğini düşünüyorum. Aslında bu, Marksizm ve onun etkililiği üzerine, yani tarihsel açıdan hegemonik olan

İmparatorluk 2000 yılında ilk yayımlandığında, küreselleşme çağının politik ve ekonomik meydan okuyuşlarını tayin etmiş ve heyecan verici bir biçimde bunlarda toplumsal örgütlenmenin yeni ve daha demokratik imkânlarını bulmuştu. Şimdi Michael Hardt ve Antonio Negri İmparatorlukla başlayıp, Çoklukla devam eden üçlemeyi Ortak Zenginlikle sonlandırırken, ortak varoluş dünyamızdaki yaşam için bir özgürlük etiği öneriyor ve ortak zenginliğimiz için olası bir kurucu anayasayı tartışıyor. Mevcut dünya senaryoların

Dionysos; yaşayan, canlı emeğin tanrısıdır, kendi zamanında yaratışın. Bu çalışmada, sermayenin canlı emeği işe koşabilmek için onun vahşi enerjilerini evcilleştirmek üzere yararlandığı değişik uygulamalar ve teoriler üzerinde duracağız. Ancak devletin rafine kontrol ve sömürü -pratik ve teorik- aygıtlarını analiz ederken, onun korkunç tertiplenme biçimlerine dikkat çekerek insanları dehşete düşürmeyi değil, onun nizamına rest çeken, radikal alternatifler öneren güçleri fark etmeyi, onları daha yakından tan

Yıkıcı Politika, İtalya?da 1960'lardaki yoğun işçi militanlığı, 1970'lerle beraber mücadele halindeki yeni toplumsal öznelerin ortaya çıkışı ve 1980?lerle gelen baskı döneminin ardından Negri'nin Fransa'daki sürgün yıllarında kaleme aldığı yazılardan oluşur. Bu yönüyle kitap aslında devrimci bir düşünürün, içinden geldiği teorik ve politik hareketin birikimlerini devralarak, yükselişe geçen toplumsal hareketlerin barındırdığı yeni kurucu öznellikler ve değerler temelinde yeni bir politik paradigmanın kurulu

Küreselleşme karşısında, sınıf hareketlerinin, krizi ve modernliğin ötesine geçişi belirleme gücü dikkate alındığında; materyalist bir ereği, kolektif bir amacı yeniden oluşturmak, çevresinde siyasal bir öznenin yeniden kurulabileceği devrimci bir söylemin doğmasını sağlamak mümkün müdür? Bu amaç için bir “büyük anlatı” gerekiyor idiyse (“ilkesiz postmodernlik”in bütün yasaklarına ve aforozlarına karşı), o zaman bu görev üstlenilmeliydi. Öncelikle de bir nedenden ötürü – yani, küresel postmodern durumda, se