İstanbul… Tüm dünyanın yüzyıllar boyunca gözdesi bir şehir. Medeniyetlerin odağı. İktidar kavgalarının beşiği. Doğu’daki son Roma. Sultan II. Mehmed’e “Fatih” unvanını kazandırmasıyla birlikte bir Türk şehri hâline gelen bu kadim şehir, İslâm dininin temel felsefesi, başta Türk gelenekleri, Bizans mirası, Ermeni, Rum, Yahudi, Arap, Latin katkılarıyla 72 milletin bir arada yaşadığı bir yeryüzü cenneti… Osmanlı sonrası Cumhuriyet ile birlikte korkunç bir süratle büyüyen ve genişleyen bir şehir hâlin

Abdülhamit dönemi düşünüldüğünde basın ve yayın alanında akla ilk gelen husus şüphesiz sansür konusudur. Toplumda bu mesele etrafında oluşan kanaat ise çoğu kere Abdülhamit döneminden sonra yazılan hatıratlara dayanmaktadır. Dönemiyle birlikte Abdülhamit'i eleştirmek adına kimi zaman komedi unsurlarıyla beslenen ve olumsuz Abdülhamit imgesini pekiştirmekte etkili olan bu kanaatin gerçeklik derecesinin sorgulanması icap etmektedir. Sansür meselesinin adı geçen dönemle ilgili belgeler ve diğer kaynaklar esas

II. Meşrutiyet dönemi hem Osmanlı hem de Cumhuriyet tarihi açısından önemli bir dönemdir. Geriye dönük olarak 1908-1922 arasındaki 14 yıllık bu döneme baktığımızda ülke ve millet tarihi için kısacık sayılan bir zaman dilimine şaşırtıcı şekilde ne kadar çok şey sığdığını görürüz. Meşrutiyetin ilânı, parlamento seçimleri, Osmanlı solculuğu, kadın hareketleri, sosyal hayatın değişmesi, 31 Mart İsyanı, sert siyasî tartışmalar, gazeteci suikastleri, uzun ömürlü olmayan hükümetler, Trablusgarp, Balkan ve Birinci

Klasik dönemde bir padişahın gündelik hayatı yanında bütünüyle Topkapı Sarayı'nda yaşanan hayatı anlatan en önemli eserlerin başında Hâfız Hızır İlyas Ağa'nın yazdığı Letâif-i Vekâyi'-i Enderûniyye gelmektedir. Her ne kadar II. Mahmud dönemini anlatmakla beraber, eseri sadece bu dönemle sınırlı düşünmemek gerekir. Bir başka deyişle II. Mahmud öncesinde başa geçmiş padişahlar döneminde yaşanan saray hayatı ile bu dönem arasında belirgin bir farkın olmadığı hesaba katıldığında, eserin, geleneklere sıkı sıkıya

İstanbul'un 100 Romanı başlığını taşıyan bu çalışma, başlangıçtan günümüze kadar İstanbul'un romancılarımız tarafından ana hatlarıyla nasıl ele alındığının tespitine yöneliktir. Bilindiği üzere Türk romanı başlangıçtan Cumhuriyet'e kadar büyük ölçüde İstanbul'u mekan olarak kullanmıştır. Yazarlar Cumhuriyet sonrasında Anadolu'ya açılmakla beraber İstanbul'a olan ilgilerini kaybetmemişler, sosyal hayatımızı, fikri, siyasi ve kültürel dünyamızı şekillendiren bu şehir etrafında roman yazmaya devam etmişlerdir.

Fazıl Ahmet Aykaç, II. Meşrutiyet, Mütareke ve Cumhuriyet dönemini muharrir, edip ve siyasetçi olarak idrak etmiş, elli yılı aşan yazı ve edebiyat hayatında özellikle mizah sahasında verdiği eserlerle adından sıkça söz ettirmiş bir şahsiyettir. II. Meşrutiyet döneminden itibaren mizah anlayışımızın batılı tarzda değişimine olan katkıları onun edebiyat tarihimizdeki yerini ve önemini arttırmaktadır. Özellikle başka sanatkârların eserleri etrafında verdiği taklit örnekleriyle bu sahada yol açması, müstehcen s

Bilindiği üzere savaş gibi olağanüstü durumlarda verilen eserler, ortaya konulan yayın ve faaliyetleri ayrı bir anlama ve fonksiyona sahiptirler. Toplumun savaş karşısındaki tutumu ülke yararına olmak üzere şekillendirmeye, ülkeyi tehdit eden düşmana karşı ortak bir şuur ve davranış tarzı oluşturmaya yönelik bu faaliyetlerin vatan savunmasındaki rolü ve önemi tartışılmaz. Kullandığı ifade vasıtası ve malzeme yardımıyla verilmek istenen mesajı çabuk ve pratik bir şekilde muhatabına ulaştırma açısından mizah

Geçmişte Beyoğlu, pek çok milletten insanı barındırmasıyla dünyada eşine az rastlanan yerleşim merkezlerinden biriydi. Osmanlı Devleti zamanında İstanbul´da bulunan yabancıların kalmalarına izin verilen tek mekan olmasının bunda büyük rolü vardır. Zaten yabancı elçiliklerde bu bölgede bulunmaktaydı. Beyoğlu’nda oturanların çoğunluğunu Rumlar Tarlabaşı’nda, Ermeniler Tatavla’da , Yahudiler ise Kuledibi’nde çoğunluktadırlar.Burada azınlık olanlar Türklerdir.