Türkiye'deki kütüphaneciliğin duayenlerinden Hilmi Çelik, 1961 ila 2009 yılları arasında, yani neredeyse yarım asır boyunca, Ortadoğu Teknik Üniversitesi, Türkiye Büyük Millet Meclisi ve Sabancı Üniversitesi'nde çalıştı. Bu kurumların kütüphanelerinde yöneticilik yaparken ve Sabancı Üniversitesi'nin kuruluşunda, sıfırdan yaratıp, yönettiği Bilgi Merkezi'nde karşılaştığı zorlukları ve güzellikleri aktardığı bu anı kitabında, aslında o dönemin bir fotoğrafı çekiliyor. Bu kitapta adı geçen kişilerden bazıları

Komutan konuyla ilgili detayları yazdığı notlarına bakarak konuşmasını sürdürürken, bir anda evin kızıyla göz göze geldim. İkimiz de aynı masadaydık ve aynı kişiyi dinliyorduk. Bana bir şeyler olduğunu hissettim ama belli etmemem gerektiğini düşündüğüm için kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Ancak çaresizdim. Başımda dolaşmaya başlayan kaynar sular her soluk alışta daha bir hızlanıyordu. Bir süre sonra fark ettim ki, bugüne dek değil yaşamak resmini bile görmediğim bir şeyler cirit atıyordu yüreğimde. Babayı

Yola koyulduklarında, güneş henüz doğmamıştı. Adım adım çoğalıyordu aydınlık. Sabahın böylesini ilk kez görüyordu Rahman. İnce bir sızıntıyla başlayan aydınlık, kısa sürede renk cümbüşü yaratmış ve kocaman gökyüzünü teslim almıştı.

Herkes listede adını arıyordu. Sınav sonuçları asılmıştı. Heyecan doruktaydı. Gördüğü kadarıyla, geçti yazıyordu ama yine de iyice emin olmak için biraz daha sokuldu. Gördükleri doğruydu. Sınıfını geçmişti. Artık köyüne dönüp, tatilin tadını çıkarabilirdi. Aradığını bulanların mutluluğu ve bulamayanların hüznü arasında dolaştı bir süre. Hemşehrileri yoktu ortalıkta. Ne de olsa deneyimliydi onlar. Nasıl geçilir, nasıl kalınır biliyorlardı. Belki de o yüzden koridorda değillerdi. Yatakhanede olabileceklerini