Av. Münir Göker İstanbul aristokratı, Beykoz'da eskimiş yalısında keman çalan Bedia Hanım ile, Karadeniz efendisi dürüst ve katı kişilikli ve hukukun üstünlüğünü ilke edinmiş, sert mizaçlı Hakim Hilmi Bey’in evlatları... Yaşamının gençlik bölümü Karadeniz yaylalarında geçmiş. Baba İstanbul'a Bakırköy Savcısı olarak tayin olduğunda anne onu elinden tutarak Pera'yı gezdirmiş, “Bak evladım karşıda Liszt'in evi. Hemen arkamızda Chopin yaşamış...” Hukuk Fakültesi yıllarında sinema ile uğraşmış. Sinematek ve Siya

"Yine Münir Göker kendine sığınıyor" Yazmak bir "katharsis"dir, belki bir kurtulmadır, ama neyi anlatmak, yazarın-öykünün kurgusunda geçmişle uzlaşmalar; Zamanla ailenin çöküşü, babanın "Alzeimer"le üçüncü boyuta geçişi, kız kardeşler ve de hep 60 yıllarına dönüş, aylaklar ve de bir türlü tarif edemediğimiz şu garip ülke! Edebiyatın inişli çıkışlı serüveninde yazarın mütevazi kimliği de değişti, ezberden okumak, hava atmak; giderek çok satmak; eğer inanıyorsanız! Kabızlık ve ukalalık; çağdaş edebiyatın ve ü

Demek Münir'i tanımıyorsunuz! Ben yine açıklayayım: biraz Efruz Bey, biraz da Oblomov. İnsan insana bakarak yaşlanır. Biz de öyle, anılar ve yaşanmışlıklar kendi aktörleriyle belleğimizin yüzeyine çıktığında, Çiçek Pasajı "Bayram"da masaya vururuz ama hüzünle değil, güleriz Umbor Mehmet'e, Topal Sadi'ye, bizim kuşağın insan manzaralarına! Münir'in ilk kitabı "Yenikapı Hikayeleri"nden arta kalanlar bu kitaba döküldü, yazdıkça çıkacak galiba. Kitabın ana hikayesi "Bedia", annesinin anısına bir gönderi; kit