Sevgi, umut, güven, aşk ve korkunun öyküsü... Yalnız, bedbin, çaresiz ve aciz bir insanın öyküsü... Sevgisizliğin, güvensizliğin, umutsuzluğun öyküsü... Sustuklarımızın ve içimize attıklarımızın öyküsü... Kısaca 21. yüzyılın, modern ve bedbaht, insanının öyküsü.

Sadece bedenler değil ülküler, tertemiz ve saf duygular da öldürüldü. En acısı da buydu. Umutlar, heyecanlar duygular hâlâ iyileşmeyen ağır, çok ağır yaralar aldı. Bizim kuşağımız saf vatanseverliğin meyvelerini toplamak yerine ideoloji bezirgânlarına av oldu. Çok timsahın gözyaşlarına aldandık da gittik çoğu zaman. Hayat devam etti ama. Dıranas'ın dediği gibi. Ve yüzleri duman kadar dağınık Geçer bu sokaktan binlerce adam. Bu sokaktan, bu ülkeden, bu dünyadan, bu gaileden... Oysa bazı adamlar geçemediler.

Tanpınar'ın; Şark oturup beklemenin yeridir. yargısı, yavaşlatılmış Batılı ve Amerikan film karelerinden alınmış gibiydi. Yahya Kemal'in de tesiriyle kendi kültürel değerlerine plastik bir iple de olsa bağlı Tanpınar, ancak hayalî bir ülkede yaşamak ister gibidir. Rüya estetiği acaba bir kaçış isteğini mi örtülüyordu ne? Paris'ten yazdığı mektuplarda neredeyse kaldırımlardaki taşlara bile biat edecek derecede Frenk vurgunu tavrın arkasında, kendine yabancılaştırılmış aydın tipi yatmıyor muydu? Ne yazık ki b

Kelimelerin kirlendiği ve bozulduğu, hayallerin çalındığı bir dünyaya yazıyor, Hüseyin Özbay. Hem de yitenlerin yerine çoktan, alkışların ve boşverlerin tercih edildiğini bile bile yapıyor, bunu. Zihinleri dil/düşünce, elleri yazmak kokusuyla örselenenlerin çoğunlukta olduğu bir iklimde, o yılmadan yazının yalnızlığını paylaşıyor. Kimi zaman, bu ülkenin gören gözleri Cemil Meriç'in cümlelerinin düşünce katmanlarına, kimi zaman da Ahmet Haşim'in melali anlayan mısralarına sokuluyor yazar. Sizi kendi yolları

Yazmak yaşamaktır benim içi. Hayatta yapamadığım işleri yazıyla karşılamaya çalışıyorum. Yazıyla gerçeklik arasına girenmasum yalanlara razıyım. Yazı insanın simetrisi değil ama aysbergidir. Düz bir ayna değil ama yine de değiştiren bir göstergedir yazı. İçbükey de dışbükey de olsa yine görünen benim, yazılarımda. Görüntülerin tasviyesi, bir nevi ayıklamadır bence insan. İnsan hikayesi kadar insandır. Benim hikayem ne ki!... bu yeryüzünde, büyük hikayeler yaşantının renkli yelpazesidir bana göre . bense dağ

Yaşadığım alacakaranlık hayatın zihnimde ve ruhumda oluşturduğu esrarengiz haritalar, sürekli bir yurt arayışına zorladı beni. Gizli ülkem ütopya/simeranya olmasa ne yaparım ben? Belki her insanda farklı sebep ve verçeklerle az veya çok vardır, bu duygu. Yedekte de olsa, sığınalacak bir yuva. Bir anlamda bu, insanın kendi içine dalması gibidir. Zaten hayal hanesinin duvarları, çeperleri olmaz ki. Benlik kaygılarından veya kimlik/aidiyet sorunlarından da kaynaklanan bir yedek mekan tasarısı belki de... Katı