Mira kumral, ela gözlü, dokuz yaşında bir kız. Uslu mu uslu, güzel mi güzel. Okulunu ve arkadaşlarını, elbette öğretmenini de çok seviyor. Kocaman bir de ailesi var onun. Mutlu bir dünyası ve birbirinden renkli düşleri. Çocukların hepsi mutlu olmalılar. Hepsinin yüzleri gülmeli. Eşya eskir, mevsimler değişir, yalnızca gerçek sevgi aynı kalır her çağda! Yaralanan kırlangıç yavrusu, sokakta üşümüş bir kedi, başka ülkelerin çocukları, sokak müzisyenleri, gökyüzündeki ışıl ışıl yıldızlar ve bembeyaz bulutlar...

Arif Eren'in şiirlerinde yeni ile eski birleştirilip adeta mezcettirilmiştir. Yine onun şiirinin derinliği, bazılarının ifade ettiği gibi sadece çağdaş da değildir. Arif Eren'in şiirleri, -Ziya Gökalp'in Yahya Kemal'e yönelttiği bir soru üzerine onun da ifade ettiği gibi-, adeta 'kökü mazide olan bir âtî'dir. Çünkü Arif Eren, tanıklık ettiği asrın ruhunu verirken, bunu mazi ile de mezcederek adeta dizeleriyle resmediyor. Dolayısıyla Arif Eren'in mısralarının 'kökü mazide olmakla birlikte geleceğe de yön ver

Eski zamanlarda, yok yok belki de şimdiki zamanda kurulmuş bir Ay Şehri vardı. İşte bu şehirde bir masalcı, yumuşacık çimenlerin üzerinde oturup gizemli hikâyeler anlattı. Ay Şehri Masalları oldu onun dilinden dökülen sözler. Durgun sularda yüzen peri kızları eteklerini kuruttular sakince, yıldızlar tek tek göz kırptılar Ay Şehri Masallarını dinlerken. Yakamoz daha bir ışıldadı gümüş rengi sularda. Görkemli gecelerin içinden, gök taşları yavaş yavaş ve hiç kimseleri incitmeden yeryüzüne indiler. Yemyeşil o

Kuşbaz Tahir Efendi ince, uzun endamıyla bu dünyadan belki de hiç geçmedi. O hayalden bir adamdı belki de... Bir kadın, bir gece yarısı düşünde gördü onu. Sormadı, sorgulamadı, varlığından da asla emin olmadı. Yitirilmiş yağlı boya tablolar gibi, elinden fırçasını düşürmüş gölgesiz nakkaşlar kadar hem gerçek hem de masaldı bu öykünün başkahramanı... Kırılırken incecik, kristal peymaneler; acıklı bir nefesten değil özleminden titriyordu ney. Sarı tambura durmaksızın inliyordu, duymadık. Sakiler neşe do

Kırlangıç Tata, öğlen uykusunu çok seven bir kızın kulağına fısıldıyor kendi uzun öyküsünü. Yok yok onunki öykü değil de bir seyir defteri galiba. O da kocaman gövdeleriyle kıtalar aşan gemiler gibi seyahat etmiyor mu? Öyleyse onun küçük kıza fısıldadığı sözler bir seyir defterinin sözleri olabilir ancak. Peki ya Baybaykuş'a, Kumru Gümüşten'e, Yarasa Siyahkanat'a, Bandosever Kedi'ye ne demeli? Onların da birer öyküsü olmalı mutlaka. Kırlangıç Tata'nın dostları ya taraçalarımızdan ya pencere kenarlarımızdan

Geçiciliğinden şüphe olmayan bir dünyada, gölgelenen bir âlemi seyrederek yaşıyoruz. Eline kalem alanlar, gördüklerini kendi durdukları yerden kendi ufuklarınca tarif etmeye çalışıyorlar. Naneli Şeker böylesi bir uğraşının izlerini taşıyor. Naneli şeker tadında bence hayat. Hafif buruk bir hali var. Şekeri az serinliği fazla sanki. diyen Hatice Eğilmez Kaya, insan olmanın üzerimizde bıraktığı anlaşılması ve anlatılması güç etkiden dem vuruyor. Susmak ve konuşmak arasında mekik dokumakla geçer ömürlerimiz.

Mevsimler ağır aksak yürüyor. İklimler tutulmuş hasretin tenhalığında. Sığınır akşamların gölgesine seyyahlar. Seyran ederler etrafı aşk ile. Dem bu demdir, yol bu yol. Ne bir eksik ne de fazla. Tenden geçer, camdan ayrılır yansımalarımız; kararan gecelere, solan günlere inat. Ümidimiz heybemizde, azığımız kalbimizde gizli. Öyleyse her öykü bizden gelir, her öykü bize varır. Her kelam anlaşılır öyleyse, her kalem okunaklı. Yazdıkça yazmalıyız, çözülmeli düğümler aklımızın gergefinden tek tek. Anlamalı ve an

'sarışın bir gölgedir keder' şairin yüreğinden şiire iner dağılır perde perde karanlıklar ufuk kızıla çalar lal sözler dökülür şairin dilinden... kimi yediverendir, her mevsim sürgün verir... kimi sırlı bir tebessümde erir Şairler duyuş ve düşünüşüyle yaşadığı dönemin tanıklarıdır. Şiirler bu tanıklıkların belgesi 'İnceciktir Kırılmak' , gölgeleri ile derin ve düşünceli; yüzü ile sıcak, içten, insani duyarlılığa kapı aralayan dizeler...

(28.02.2012 tarihi için ön sipariş) Meşhur bir teşbihten yola çıkıyor elimizdeki bu kitap. Yunus Emrenin Ölen hayvan imiş âşıklar ölmez diye tanımladığı âşıkları pervaneye benzeten; meşhur, bir o kadar da anlamlı teşbihten Bir pervane dünya penceresine konuyor. Bu pencereden o da geçecek. Tıpkı kendisinden önce geçenler gibi. Işığı görüyor oradan ve ona müptela oluyor. Çevresinde dolanıyor onun; kendini vuruyor kimi zaman kesrete, kimi zaman vahdete. Kanatları yanıyor. Ve insanları seyre dalıyor durduğu ye