Kuşbaz Tahir Efendi ince, uzun endamıyla bu dünyadan belki de hiç geçmedi. O hayalden bir

adamdı belki de... Bir kadın, bir gece yarısı düşünde gördü onu. Sormadı, sorgulamadı,

varlığından da asla emin olmadı.

Yitirilmiş yağlı boya tablolar gibi, elinden fırçasını düşürmüş gölgesiz nakkaşlar kadar hem

gerçek hem de masaldı bu öykünün başkahramanı...

Kırılırken incecik, kristal peymaneler; acıklı bir nefesten değil özleminden titriyordu ney. Sarı

tambura durmaksızın inliyordu, duymadık. Sakiler neşe dolduruyorlardı çayhanede, binlerce

maskeleriyle ve biz hiçbirini, hiçbir çağda görmedik...

Nice ezenin nice ezilenle, nice iyinin nice kötüyle koyun koyuna yaşadığı bu anlaşılması

neredeyse imkânsız mekânda bizler kendi öykülerimizi okuyup yazıyoruz durmadan ve

dinlenmeden. Zaman aceleci fakat kıvranarak, akıp giderken avuçlarımızın arasından,

hafızalarımızda tek sen kaldın ey hüzün...