''Ben ne kendi adımı, ne de babamın adını biliyorum. Benim adımı sadece Muhsin Kızılkaya biliyor. Bak yeni çıkan, 'Masala Düşen Kız' kitabını imzalamaya başlamış. Hadi ona gidelim, babamın nerede olduğunu mutlaka o biliyor. Çünkü bütün hikaye onun başının altından çıktı.''

Bu kitap, Yılmaz Erdoğan’ın şöhret olmadan önceki hayatının hikayesidir. Bir yolculuk hikayesi aslında… Hakkari’den başlayıp Ankara’ya, Ankara’dan başlayıp Hakkari’ye uzanan bir yolculuk… Sonra günün birinde o yolculuğun yönü aniden İstanbul’a döndü. Hikayenin özeti şöyleydi: “Parasızdık. Kimde varsa ondan harcıyorduk. Kirliydik, ter kokuyorduk. Ülke sorunlarını konuşarak sevişmelere yol açıyorduk. Ülkemiziz ve tenlerimiziz seviyorduk. Beyaz çarşafların üzerindeki lekeler, aşklarımızın haritasıydı. Tarihi g

Üvercinka’nın aslında “Güvercin Kanadı” demek olduğunu biliyor muydunuz? Peki ya tüm dünyası kelimeler olan Cahit Sıtkı Tarancı’nın geçirdiği hastalık nedeniyle Türkçeyi unuttuğunu? Sizce Orhan Veli’nin belediyenin açtığı çukura düşüp dört gün sonra beyin kanamasından ölmesi mi yoksa Yahya Kemal’in “daha fazla reklamı olmasın” diye cenazeye katılmayışı mı daha acıklı? Attilâ İlhan’dan Oğuz Atay’a, Cemal Süreya’dan Selim İleri’ye Türk edebiyatının usta kalemlerine dair daha önce duyulmamış hikâyeler, an

Çocukken karlı, soğuk kış gecelerinde, soba ateşinin etrafına kurulup anlatıcılardan dinlediği hikayeler, masallar, destanlar belleğinde yer ederken, hikayenin bir yerine sızmış olan yemek bahsinin özel bir yeri olmuş Muhsin Kızılkaya için. Kulağına çalınan onca kan, gözyaşı ve acının arasından, buram buran yemek kokuları dolmuş burnuna… O hiç var olmayan yemeklerin tadı kalmış damağında. Açlıktandı! “Onca Açlık Varken”, bizi düğünlerden alıp Mir konaklarına götürüyor, beylerin şölen gibi sofralarında

Çoğu zaman bir yazarın yaşam öyküsünü okurken yapıtlarının hikâyesini okuruz adeta. Ama bazen başyapıt haline getirilmiş yaşam öyküleriyle de karşılaşırız. Hüzünleri, sevinçleri, acı ve yıkımlarıyla, mücadelesiyle destansı bir yaşamdır karşımızdaki... Tıpkı elimizdeki kitapta olduğu gibi... Mehmed Uzun ve Muhsin Kızılkaya... 90´lı yılların başlarında yolları İstanbul´da kesişen iki genç yazar. Önce arkadaş, sonra yazar-çevirmen, daha sonra hısım akraba... Modern Kürt romanının yaratıcısı Mehmed Uzun´un sürg

Erdoğan Hükümeti tarafından PKKnın silah bırakmasını sağlamaya yönelik çözüm sürecinde toplumsal iradeyi siyaset alanına taşımak için bu sürece ilişkin birikime sahip ve toplumun çeşitli kesimlerinin itibarını kazanmış yazar, sanatçı, akademisyen ve sivil toplum kuruluşları temsilcilerinden oluşan bir heyeti Âkil İnsanlar Heyeti. Bu süreci destekleyenler tarafından kahraman, şiddetle karşı çıkanlar tarafından hain ilan edilmişlerdi. Haklarında çok şey söylendi, çok şey yazıldı. Onlarsa çoğunlukla sustular

Güzel şeyler olacağı umudu doğarken, etrafı kapkara bulutların kaplamasına alışkınız konu Kürt meselesi olunca. Gerçekten iyi şeylerin olabileceğine bir türlü inanamıyoruz bu nedenle. İyi şeyler olacağı müjdesinin verildiği günlerden, her şeyin yeniden kapkaranlık bir döneme girdiği son dört yıl içinde Muhsin Kızılkayanın yazdığı umut, serzeniş, eleştiri dolu yazılar, bu ruh halinin bütün karmaşıklığını, dalgalanmalarını yansıtıyor. Kürt meselesi sadece bir dil meselesi değildir elbette ama her şeyden önce

Yeryüzünde vuku bulmuş ne kadar tatsız, ne kadar can acıtıcı, ne kadar yürek yakıcı hadise varsa meğerse hepsi yemek yüzünden çıkmış. Her türlü savaşın, her türlü kavganın temelinde ekmek davası yatar çünkü. Toprağın bu kadar kutsal bir şey olması, hatta insanoğlunun üzerinde yaşadığı tapulu mülküne vatan adını vermesinin temelinde de bu karın doyurma dürtüsü yatar. Toprak besin verir, besin karın doyurur, doymuş insan mutludur, açlık ise beladır. Ondan olsa gerek Albert Camus, İnsan aç kalmayagörsün, inan

Bir kimliğin, dilin, öteki sayılmanın yaralarından bahsederken, tepkisel bir ötekileştirmenin, hesap sormanın, suçlamanın, mağduriyetin üslubuna kapılmamak herhalde çok zordur. Bu zorluğun üstesinden gelebilmek; ancak ve sadece paylaşımcı bir dille, okuyanı ortak eden bir anlatımla mümkündür. Muhsin Kızılkayanın Kürt sorunumuza odaklanmış yazılarında başardığı her şeyden önce budur. Dostuna yarasını gösterir gibi... ÖMER LAÇİNER Muhsin Kızılkaya, çeşitli gazete ve dergilerde yayımlanmış yazılarını bir aray

Yazısı yasaklı bir halkın sözlü edebiyatından derlenmiş ve de yazıya dökülmüş bir ilk örnek Kayıp Dîwan. Kendisini harflerle ifade edememiş bir kültürün kollektif hafızasından bir seçki... Bu kültürün taşıyıcısı dengbêjler. İşleri güçleri, günleri geceleri, kısaca bütün dünyaları sözdür onların. Kimi zaman bir ağanın konağında, kimi zaman yoksul bir köylünün tek odalı damında, kimi zamansa sıcak yaz günlerinden kaçıp sığınılan bir yaylanın serinliğinde, hiç ummadığınız bir anda rastlarsınız onlara. Hafızala

Anadilinden başka bir dile sürgün olan herkesin ortak sorunudur galiba; her şeyden habersiz yaşarken, bir de bakar ki, yeni dili, anadiline karışmış, iki dil birbirinin içine geçmiş, hatta yeni dili, anadilinin yerine geçmiş. Benim için böyle oldu mesela. Edward Said`den ilham alarak söylüyorum: An geldi, anadilim Kürtçe ile gündelik dilim Türkçe birbirinden kolay kolay ayrılamayacak bir biçimde iç içe geçti. Zaman zaman hangisinin anadilim olduğunu unuttum. İkisini de kullandım. Memleketimde ve evimde anad

Topu topu birkaç adamdılar. Ölüm fermanlarını, boyunlarındaki hamaylın içinde taşıyorlardı. Oremarlı Settar, taştan bir yüz ifadesiyle uzaklara bakıyor, Bu dağ güneşinin kralı olmalı, olmalı ya da ölmeli diyordu. Maronisli Sadık bilgece konuşuyordu: Dostluk kayıp bir eşyadır, alınıp satılmıyor. Düşmanlık ise arsız bir ottur bu dağlarda, her yerde bitiyor. Gewdanlı Qerdeş, yol arkadaşı İsmail'e dönüyor, Sınırdan öte yoldur, sınırdan öte kurtuluş... Bizi oraya Ehmede Kokel ulaştıracak diyordu. Hepsi çapra