Git. Elveda. Seni sevdim.Bak… Güneş battı, denizini kızıla boyadı.Ve gittikçe çiçeklenen o bulut.Günün, ebediyen salon gülünün son yaprağıdır.Sevgilim, bana gerçeği söyle, ben de düne kadar yüz sene uyudum, değil mi? Başka bir devirde, her şeyin değişik olduğu başka bir toprakta uyandım. Koru, kuşlar, ışık... Sen aynı değilsin, ben de öyle

Lezbiyenlerin; biyolojik ve duygusal döngüsünde kıvama gelen cinsel yönelimlerinin bir hikâye teması ile işlendiği bu eser vesilesi ile onların dünyalarında gezinirken, yeni cevaplar bulup farklı sorulara kapı aralayacaksınız. Böylece zihninizde dönüşümler yaşayacaksınız.

“…Kısa bir zamanda, ümit ettiğimden daha kuvvetli bir samimiyet hasıl olmuştu. Fakat, erkekler daima elde ettiklerinden daha fazlasını arzu ederler. Kolaylıklar onları hayrete düşürür. Bu sözlerimin manasını, hikâyemin ilerdeki kısımlarında daha iyi anlayacaksınız.” Ünlü yazar burada bir yandan İspanya'nın kendine özgü havasını yansıtırken, bir yandan da bedensel güzelliği dışında pek bir üstünlüğü bulunmayan sıradan bir kadının, bir adamı nasıl bir oyuncağa dönüştürüp aşağılayabileceğini gösterir. Bun

LOUYS Pierre (1870 Gent – 1927 Paris) Fransız romancı ve lirik şair. Heredia, Mallermé ve Verlaine gibi sembolistlerle ve A. Gide ile arkadaşlık kurdu. 1890 yılında, sembolist akımın gazetesi olan Le Comque’u kurdu. İşleyip özümsediği konu Antik Yunan’ın sevinç duygusuydu ve bunu çok farlı bir şekilde işlemeyi bildi. Elbette kültür, belli başlı kitaplar ile elde edilemez. Öyle eserler vardır ki şurasından burasından okumamız bile bize, bazen farklı ancak gerekli bir kültürü farkına varmadan verebilir. Üslup

"Kalbin ağrıyor değil mi?" dedin. "Ey Mnasidika!" dedim, "Bu bir kadın kalbi değil, aciz kanatlannı çırpan zavallı bir güvercindir. Kadın kalbi, çok daha müthiş bir şeydir! O, kıpkızıl bir alev halinde, tıpkı bir çırağ gibi köpüre köpüre yanan. Işte açgözlü Afrodit beni tam oradan ısırdı." Pierre Louys, milattan önce altıncı yüzyılda yaşamış Yunanlı bir kadın ozan olarak tanıttığı Bilitis'in agzından aşkı anlatıyor. Sapfo'ya hayranlığı, nemfierle olan dostlugu, Afrodit'e gönülden bağlılığı ile adeta bir aşk

Baharın gelişini kutlamak için bana iyi sazlardan yapılmış ince zarif bir Syria flütü verdi. Üzeri balmumu ile kaplanmıştı, dudaklarıma değdirdiğimde bal tadı alıyordum. Beni kucağına oturtup onu nasıl çalacağımı öğretiyordu. Ve ben heyecandan titriyorum. Benden sonra o çalıyordu flütü ama sesi o kadar yumuşak ki zar zor duyabiliyorum. Kucağına oturduğumdan, konuşmaya ihtiyaç bile duymuyoruz. Ama çaldığımız nağmeler birbirimizi tamamlıyor. Dudaklarımız flütün ağzında sırayla birleşiyor. Karanlık çöktu

Parlayan gökyüzünde Tahtı renkler saçan Ölümsüz Afrodit Ağların dokuyucusu, Yalvarıyorum sana Ne olur kilit vurma yüreğime kederlerle, Yine gel bana Babanın sarayından Kanat çırpan serçelerin çektiği arabanla Kara toprağın üzerinden gülümseyerek O kurnaz, ölümsüz gülümsemenle Sorardın Kimdir bu sefer son derece arzuladığın Kimdir aklını çelen, döneceğine söz veren Aldırma Bırak kaçsın kaçmak istediğinde... Ey Afrodit, yoldaşım, savaş arkadaşım ol ki Arzuladıklarımı ver bana!

Mutlu halkların haritada yeri yoktur. Böyle bir kralı kim istemez? Barcelona güneyinde, haritada maviyle işaretlenmiş, ama gerçekte de var olan bir ülke Tryphême. Bu ülkeyi 20 yıldır Kral Pausole yönetiyor. Nam-ı diğer Çok Kral Bir Kral. Pausole bir gün bir kiraz ağacının gölgesinde atalarının kanunlarını sadeleştirmeye karar verir: Ve yeni Tryphême anayasasını şu iki kanuna indirger: 1- Komşuna zarar verme 2- İil maddeyi uyguladığın sürece canın ne isterse onu yap Varın siz düşünün artık kanunların

"Aşk en çok ama en çok acı çekmektir." Bakirelerin Alacakaranlığı, Fransız şaif ve yazar Pierre Louys'un Yunan mitolojik superilerinin "klasik" hikâyelerinden yola çıkarak yazdığı altı parçayı içeriyor. Yazar her bir parçada bir su perisinin hikâyesini ele alıp onu dönüştürüyor, stilize ediyor. Bu yorumların her biri mitolojik kahramanlar aracılığıyla insanın temel duygularını ele alıyor, görünmeyen yönlerini açığa çıkarıyor, yeni bir bakış açısıyla yeniden yaratıyor. "Berrak gecelerde, suda kendine b

Kadının henüz toplumun eşit bir yurttaşı olarak yurttaşlık haklarını elde edememiş olduğu bir dönemin gerçekleri çerçevesinde kurgulanmış yarı efsanevi bir romanla karşı karşıyayız. Grek toplumunda kadın, yurttaş sayılmamasına ve köle gibi görülmesine rağmen birçok açıdan bugünkü kadından daha özgür. Bugün yurttaşlık haklarını da elinde bulunduran bir fahişenin hayatını okumak, çok daha rahatsız edici olabilir. Tecavüz olaylarının ve aile içi şiddetin cezasız kalması, çocuk gelinlerin varlığı ve kadın beden

Pierre Louys (1870-1925), hem romanları, hem şiirleriyle büyük ilgi uyandırmış bir yazın adamıdır. Afrodit'le (1896) ünlü olmuş, genellikle başyapıtı olarak nitelenen Kadın ve Kukla'yla (1898) bu ünü doruğuna çıkarmıştır. Ünlü yazar burada bir yandan İspanya'nın kendine özgü havasını yansıtırken, bir yandan da bedensel güzelliği dışında pek bir üstünlüğü bulunmayan sıradan bir kadının, bir adamı nasıl bir oyuncağa dönüştürüp aşağılayabileceğini gösterir. Buna bir de Pierre Louys'in kendine özgü anlatımı ekl

"Ben, Bilitis, kaynakların denizden fışkırdığı, ırmakların taş yataklarda aktığı ülkede doğdum... Şafak gibi hüzünlü Byblos şarkılarını annemden öğrendim... Kypre'de Astarte'ye taptım. Lesbos'da Psappha'yı tanıdım. Hep sevdalarımın şarkılarını söyledim. Yolcu, iyi yaşamışsam kızına söyle..." Bilitis: "ince aşklar"ın kadını. Söğüt dallarıyla kızların saçlarının birbirine karıştığı bir coğrafyada yaşadı. Ege'nin rüzgarlarıyla beslenen "yaman" kızlardandı. O, aşklarının şarkılarını söyledi. Belki vardı, belki