Dua sevdanın öznesidir. Her şeye rağmen dua etmekten vazgeçmeyiz, çünkü her zaman içimizde bir umut vardır bizim. Belki aylar geçer belki de yıllar; duamız bir gün mutlaka bulur bizi. Ne diyor Allahü teâlâ Ve zamanı geldiğinde, Rabbin sana kalbindekini verecek, seni hoşnut kılacak'' O halde şuan biz değilsek vakti değil demektir. Biz olacağımız zamanı rabbim bilir, o yüzden duamdan vazgeçmem. O yüzden hep bir umut vardır içimde. Ol emrine uymak için bir umuttur içimdeki sevdan.

15. yüzyılda yaşamış olan Fezayi, sesini kendi asrından öteye ulaştıramamış, asırlar boyunca herhangi bir kaynakta adı yâd edilmeden, Divan'ını gizli bir hazine suretinde kütüphane raflarında saklamıştır. Şimdi bu gizli hazinenin açılıp edebiyat tarihinde, klâsik Türk şiirinin kuruluş aşamasında kaliteli eserler kaleme almış olan bir şahsiyetin söz gevherlerini saçma vakti gelmiştir. Fezayi, 15. yüzyılın önemli isimlerinden Şeyhi'nin adını Divan'ında hürmetle yad eden, kendisi de en az onun kadar başarılı

20. yüzyılın sonlarına doğru çalışma koşullarının değişmesi, yöneticilerin ve çalışanların ihtiyaçlarının farklılaşması sonucu liderlik alanında da yeni yaklaşımlar gündeme gelmiştir. Durumsal yaklaşımlar, özellik teorisi ve davranışsal kuramlara yönelik eleştirileri bir ölçüde gidermişse de, genel anlamda tüm liderlik yaklaşımları araştırma yöntemleri ve uygulamalar yönünden hala eleştirilmektedir. Bu durum liderlik konusunda yeni yaklaşımların geliştirilmesine yol açmıştır. Bu yeni yaklaşımlardan biri de

Ne zaman memleketin başına bir sıkıntı gelse, kendimizde hiçbir kusur aramadan, avazımız çıktığı kadar bağırıp, olayın faturasını emperyal ülkelere kesip, topu taca atmada üstümüze yoktur. Yine ülkemizin başı dertte, yine adaletli yöneticilere ve basiretle yürütülmüş dış politikalara hasretiz. Üstelik bu defa, bizden çok daha kötü durumda olan Orta Doğu bataklığının devasa problemlerine ortak edilmeye zorlanıyoruz. Ama birazcık akıllanmışız galiba; ''Emperyal güçlerin işidir bunlar'' diyerek ulu orta bağırı

Dar ve zifiri karanlık yerdeyim. Ne kıpırdaya biliyorum ne çıkabiliyorum ufak bir delikten tüm gerçeği görebiliyorum ama yardım edemiyorum. O karanlıktan çıkmama gücüm yetmiyordu. Zorluklarla savaşıp itina ile yaptığı yuvası harap edilmiş yavrularını kaybetmiş bir serçenin çığlıklarına benzeyen sesler dolanıyordu o zifiri karanlığın içinde.

Türk Edebiyatında 'gerçek' kadar 'hayal', 'geçmiş' kadar 'şimdi', 'imgesel' olduğu kadar 'narrative', 'Doğu' kadar 'Batı' olan İstanbul'un bütün türlerde ana mekân olduğu yadsınamaz. Kadıköy de İstanbul olduğu kadar Anadolu'dur. İstanbul'a ait olduğu kadar uzaktır buradan. Moda kadar eski, Fikirtepe kadar varoştur; Yeni Sahra kadar köy, Göztepe kadar kenttir; Rıhtım kadar deniz, Koşuyolu kadar topraktır; Yeldeğirmeni gibi yokuşlu, Papazın Çayırı gibi düzayaktır; Çarşısı kadar yerli, Bahariyesi kadar Batılı;

Soğuk bir kış günü; hava, kararmaya yeni yüz tutuvermiş. Yıl 2015, aylardan Şubat. İnsanlar, aç bir yırtıcıdan kaçar gibi, soğuğun ve karanlığın hışmından kaçıyorlar sığınaklarına. Bazıları ise, pahalı içkilerle mütemadiyen doyurulan koca göbekli kadehler ellerinde, kahkahaların, zevkin ve mutluluğun kollarında, kendilerinden geçmekte. Partiler, yaklaşan genel seçim nedeniyle, hummalı kampanyalar yürütmekte. Televizyonlarda, ardı arkası kesilmeyen hummalı kumpanyalar sergilenmekte. Alışveriş merkezleri, mağ

Yüzü dökülüyordu. Yüzünden sitem akıyor, avuçlarını vücudunun en güzel yeri olarak tasvir eden bir ruh hali içerisinde adımlıyordu. Yıkık binanın en alt katına usulca girdi. Pencereler kapalıydı. Zaten penceresi de yok gibiydi. İçerisi ayazdı. Soğuk vuruyordu. Soğuk damarları kaskatı edecek kadar soğuktu. Yazmam lazım diye mırıldandı. Yazmak unutmak demekti. Ya da hatırlamak. Sahi hangisi daha afilliydi? Unutmak dedi. Unutmak daha kolay. Cebinden tek sigarasını çıkardı. Yakmayı düşündü. Vazgeçti. Duraksadı

Türkiye'nin ilk varoluşçu romanı! Postmodern aşk, postmodern cinayet, postmodern intihar... Evini terk eden küçük bir adamın, büyük kente geldikten sonra yaşadıkları, kurulmuş saat gibi yaşayan milyonlarınkiyle aynı... İçerisine düştüğü boşluklardan kurtulabilecek mi? Geri dönmesi için cevaplayamadığı tüm soruların cevaplanması mı gerekiyor? Karanlık dumanların altında yaşam savaşı veren robotların ortak hastalığını fark etmiş, yani var olduğunu fark etmiş bir yapayalnızın mücadelesi... Bu mücadeleyi okurk

Türk dili, bir mesele olarak Tanzimat'tan sonra Türk aydınının gündemine girmiş, halkın kullandığı dilin tarihi, yapısı, kullanılma biçimi gibi konular farklı yaklaşımlarla tartışılmıştır. Tesis edilmeye çalışılan 'yeni edebiyatın' hammaddesi olan dilin de 'yeni' olacağı/olması gerektiği tezi çokça taraftar bulmasına rağmen bu 'yeniliğin' hangi çerçevede teşekkül edeceği/ettirilmesi gerektiği konusunda ortak bir tavır geliştirilmemiştir. 1860'lardan itibaren edebiyata yön verici metinleri kaleme alan şairle

Ben ki gülmeyi özledim susarak. Ağlamaktan deli oldum kızarak ya sabır Allah'ım ya sabır benim tek derdim mezar olsaydı ebedi uykuya yatardım kazarak. Sen ki küstürdün beni bana yerli yersiz kızarak ben ki sustum seni sende aradım ve sevdim kan kusarak beni ne kadar iteklesende uzaklara hep seni seveceğim Küçük Kız hayata acılarımla sızarak...

''GECE UYAN LÜTFEN UYAN.'' ağlamam şiddetleniyordu. ''GECE LÜTFEN KALK LÜTFEN BANA SARIL. BENİ BIRAKMA GECE. BENİ TEK BIRAKMA YALVARIRIM. BEN SENSİZ NE YAPARIM HA? GİTME BANA BİR KEZ DAHA SARIL AMA SEN BÖYLE BİR ŞEYİ HAKETMİYORSUN GECE! KALK LÜTFEN YALVARIRIM. SENSİZ NE YAPACAĞIM BEN?'' diye bağırmaya devam ederken hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladığımı fark ettim. İlk defa böyle hissediyorum ve durduramıyorum. Durdurmak istemiyorum. Hayatımın anlamını kaybettim. Benden daha mutsuz biri var mı? Hayatıma

Yaşamadan önce hayatımızın bir fragmanını izleyip güzelse öyle yaşayalım. Yoksa üzülürüz. Üzülmeden de olmaz zaten. Minik bir fırça darbesi ile hüzünden neşeye geçebiliriz. Hayat basit ve kısa. İnsanlar ise çok karmaşık ve derin. Yolculuk yaparak hafifliyoruz. Hayat da bir yolculuk ama. Kendimizi aradığımız. Hayal kurduğumuz. Hayallerimiz kadar güzel ruhumuz. Umutlarımız kadar. Sevgi bize yakışıyor ay da geceye. Çiçekler ve anılar oldukça vazgeçmeyiz hayata tutunmaktan. Kendimize mutluluk ararız. Denem

Yusuf Atılgan'ın Aylak Adam adlı romanı insanları birbirinden uzaklaştıran, onları yabancılaştıran toplumsal ve hiyerarşik kurallara bağlı resmi yaşam tarzına karşı çıkışını ve insanın özgürlüğe olan tutkunluğunu anlatır. Faklı seslerin işitildiği heteroglot bir dünyada, insanlar arasındaki diyalojik ilişkilerin onları birbirine yaklaştırdığını ve çok sesliliğin söz konusu olduğu bir ortamda insanın özgürlüğünden söz edilebileceğini ileri süren Bahtin, insanları kısıtlayan tüm kuralların askıya alındığı kar

Sığ suları en hafif rüzgarlar bile coşturabiliyor, derin denizleri ise ancak derin sevdalar, Anladım ki, derin ve esrarengiz şeyler susuyor, anladım ki, susan herşey derin ve heybetli. Bir gül kadar güzel ol ama dikeni kadar zalim olma, birine öyle bir söz söyleki, ya yaşat ya da öldür ama asla yaralı bırakma. Hüzün taze tutar aşk yarasını, yaramdanda hoşum yarimden de. Ey aşk! Seni senelerce yaban ellerde aradım, hoyrat dillerde aradım. Oysa bendeymişin, bilememişim, oyalanmışım.... kalakalmışım.... K

Şiir; yüreğe dokunan, efsun-i bir inci derinliği, bazen bir hikâyenin en kısa öz menkıbesi, bazen de, yanık yüreklerin sessiz çığlıklarıdır... Şiir; sanatın en şahikalı anlatımıdır aslında, Ve şiir; İlhamdır doludizgin başlı başına, Öyle hadi oturup bir şiir yazayım diyemezsin. İstemeyle olmaz, olsa da şiir sanatı halis olmaz. Terapidir bazen de ruha, aşk, hasret, özlem adına. Ve ezcümle, şiir sanattır, nefestir nem-i demdir yüreğe, Vesselam...

1956 yılında Ceyhan'da doğdu. Hacettepe Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi. Çukurova Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nde yüksek lisansını tamamladı. Ankara yıllarında Oluşum dergisinde çalıştı; kısa metin, kitap tanıtımı, hikâye, şiir yayımladı. Doğu-Batı (7 sayı) dergisini arkadaşlarıyla çıkardı; Argos, Varlık, Gösteri, ile gibi dergilerde eleştiri yazıları yazdı. ?... İle Okumak adlı bir roman inceleme kitabı var. Elif Şafak, Türk edebiyatının son on yılında, Orhan Pamuk ve

Başlangıçta söz vardı ve söz Tanrı ile birlikteydi (Yuhanna 1.1, Yeni Ahid) Tüm kutsal kitaplar ruhun ölümsüzlüğünden bahsederler. Tanrı insanı kendi özünden yaratmış, erkek ve dişi formunu biçimlendirirken kendi suretini kullanmıştır. Sonradan ortaya çıkan tezgahta, Adem şeytanın komplosuna uğrayıp yasak elmayı koparırken kaosun da başlamasına neden olur. Mutluluğu ve huzuru dünyada aramaya başlayan insan, kendisini kötü tutkularının ve kötü hazlarının peşinde, yalancıların, dolandırıcıların, kan döküp fi

Bu kentin tüm meydanlarında kafayı yemiş bir paranoyak,  Bütün caddelerinde tırnak kemiren bir septik vardır:  Kediler yalıyormuş gece Eminönü'de balık tezgâhlarını... İçini ferah tut; kedi tükürügünde antiseptik vardır!