gururlu dilencilerin sergilerine bıraktım üzerimde ne kadar bozukluk ömür varsa dikenler yürüyor etimin içinde bir kaşıntı bir batma ki sorma ben tembel sanırdım kendimi meğer korkakmışım yalnızca(!) ... ne olur be güzel abiciğim karnım çok aç dalağım hasta bir parça kamuflajınız varsa kendimi adamdan saydıracağım

Çok zaman geçti, annemin dizinde yattığım günlerden çok zaman geçti. Çocukluğumun üzerinden, aşksız sevdamdan, sahip değiştirmemden, genç kızlığıma veda edişimden, kadınlığımdan çok zaman geçti. Zan mutluluğumdan, beyanı eksik ayan yokluğumdan, çocuksu çocuk analığımdan çok zaman geçti. Terlediğim kışlardan, üşüdüğüm yazlardan, baharda kuruyan yaprakların üzerinden çok zaman geçti. Yaşamadan hayatta olduğum anlardan, bilinçli çaresiz pişmanlıklarımdan, güneşi hiç doğmamış aydınlık görünen geçmiş yarınlarımd

Makam baki değil cana Konuk olduk biz bu hana Pusulamız haktan yana Yolu sorduk gidiyoruz. Tabi değiliz sıraya Hicran girmesin araya Âşikârdan Mavera’ya Demir aldık gidiyoruz. Sen tohumu ek türesin Kime kısmet ne bilesin Gelen yatıp serinlesin Gölge koyduk gidiyoruz.

Lâl olup susayım diyorum, kör olayım size bırakarak, ebedî yaşayacakmış gibi sahiplenip yurt edindiğiniz dünyayı. Kulaklarımı tırmalayıp rahatsız eden enfüsî rüzgâr, ışığıyla kıyam’a durduğum şu yansıma ki; o veçhi lahûtîden, beni bana bırakmıyor. İdris’ten Muhammed’e elçilerin gür sadâsını “hayye ale ssalâh!” Salât ki aklınızı kullanmayıp çözemediğiniz bu bilmeceyi dil’ime, sabrı şükrü ve senâ’yı dîl’ime hasredip, yürüyeceğim kusva’nın gittiği menzile doğru inanıyorum, Mevlanâ; ki o Rûmî değil, semâî olan

Dudak kiriyle sığanmış Öptüğüm bu taş bu duvar Eğmiyor başımı, kıyamda ruhum Gece kaçkını, sona erecek uykum Silahlarını Çatmış ay karası gözlerin Işığına dizilen bu manga Ateş edip yıkıyor perdelerimi Ana üryan açıkta dünya Utanç ile örtünüyor baharı Nerede kışlar Yuvaya dönen bu kuşlar Dış cepheden atışlar Dış cephede bu ihtiyar bu diyar Örtünüyor üstüme.

yüreğimi serdim sehere evsizlere, ev olsun . . . gidenlerin ardından ağıtlar yakmayacağım sevincimin sesine uyandırdım yüreğimi . . . sonsuzluğa giden o gemi ne olur incitmesin yüreğimi göğün kapkara bulutları değmesin ne olur kabuk bağlamış yaralarıma hayal de, umut da olsa büyüsündeyim hâlâ gelecek güzel günlerin demindeyim /değmeyin ne olur, uzatmayın yolları.

Özlemin dili yok, susarsın Sustukça kalmaz hâlin mecalin Ah çektikçe yüreğin sızlar Bir köşeye çekilirsin Yaslanacak bir sine yoksa Damla damla birikir yüreğinde acı Gözyaşları yanaklarından dökülür Yansa da için, susarsın Yürekte izi kalır Yalnızlık zor Tutulacak bir el yoksa Dizlerin tutmaz olur Yapraklar düşercesine kurur Tükense de umutların Unutulsa da hatıraların Mutsuzluk diz boyu Umutlanacak bir yürek yoksa

Macaristan Rüyası, 2000 yılına ait, Londra-Macaristan arasındaki gezi serüveninin; sosyal, psikolojik ve kültürlerarası bir anlatısıdır. Yazar, bu yol serüveninde gezerek gözlemlediği coğrafyayı, karşılaştığı insanları, deneyimleri(ni) ve duyguları(nı), sade, akıcı bir dille bireyi yabancılaşmaya zorlayan koşullara, 'toplumsal el âleme' meydan okuyarak; fikirlerini ve yaşadıklarını, 'kadınca' bir imbikten geçirerek aktarıyor. Yazar, bilinçaltına gömdüğü ayrıntıları cesaretle yakalıyor ve güçlenen duygusal k

titrek rüzgârların kambur ezgilerine inat sana gelen bütün yollara mısra döküyorum kavuşmaksa eğer sonu kalan ömrüme ilmek ilmek ecel dokuyorum ah roşna! sensiz bu dünyanın karanlığından korkuyorum roşna! susma, söze gel! kelimelerin mimikleri vardır cümlelerin de gülüşleri seninkiler gamzeli.

Çetr-i amber vakti bölünmüş bir uyku Hep sinemde misafirim olan gelecek Bu akşam gökyüzü bir başka güzel! Edebinden ayakta duruyor çiçekler güller Hoş geldin, hoş geldin Efendim! Gözlerimde tatlı bir uyku demeti Bir çocuk misali hafiflendi bedenim ruhum Aşr-ı âlem şahitlik eder mi bize? Ben seni gördüm, sen de beni Efendim! Sağımda üç ışık solumda üç ışık Önüme konuldu son bir ışık Şemsin ışığından daha güzel bir ışık saçıldı Dünya hayatından daha değerli Elmastan, zümrütten daha kıymetli Bir rüyayı âlem y

bıraktım, yitik düşler diyarında sakalımın incinen yanını değince gözlerin gözlerime sardı içimin semasını alevler ve kavurdu düşlerimin en ıssız kıyısını . . . alev alev yanan yüreğimin hasret kokan tarafında bir avuç kor ve tınısı dinmemiş ezgilerle gelmeliyim ezgilerle ve sıyrılarak şehrin kaypak yüzünden en kitabî duruşla gelmeli ve eşiğine yüz sürmeliyim.

Akşamdı Ufkun kızıllığa büründüğü andı Hızlıca yanıma geliverdi Nefes nefeseydi Derin bir iç çekti Buyurun, dedim Yutkundu Gözleri sabitlendi Yüzü kasıldı Dondu kaldı Damlayıverdi gözyaşları Ardından bakakaldım Tekrar buyurun, dedim Utandı, söyleyemedi Hep sustu.

Aforizmalar ya da -Özgür Bir Ruhun Asi Cümleleri-, duygu ve düşünce yüklü, yer yer ruhu çalkantılarla boğuşan, inişleri ve çıkışları sert çizgilerle belirlenmiş dizeler demeti. Özlü ve ahenkli, samimi ve içten örülmüş kelimeler geçidi, ama bir o kadar da argo yüklü! Yazarın fiyakalı sözleri, muzipliği eserde kendini gösteriyor. Yaşama dair veciz deyişler, kısa ve sarsıcı cümlelerle âdeta hayatı tiye alıyor. Yazaroğlu, kendiyle barışık, kendiyle dalga geçiyor; özgünlüğü özünde benimsemiş biri. Aforizmalarda

Kıyma bu güzelliklere diye Yalvarmakta mıdır? Merhamet dilenmek için Silik yeşil Soluk sarı Paslı kırmızı Ne kadar hüzün rengi varsa Son bir ümitle sunmakta mıdır? Ya da çaresiz ölüme giderken Bir ikindi güneşinin eteğinde Adam gibi teslim etmek midir Yeni mevsimlere nöbeti?

Derdim ile kahrım ile Geldim sana bir al eyle Düştüm yola vardım sana Aşkın bana bir yol eyle Cürmüm ile zulmüm ile Vardım sana bir kul eyle Rahmet ağacında beni Kabul olan bir dal eyle Nefsim ile kir'im ile Divandayım bir el eyle Rahmet deryasında beni Sana gelen bir sal eyle Fikrim ile şükrüm ile Dergâhında bir kal eyle Arı gibi petek petek Gönüllerde bir bal eyle

Neden mi bu kitap? Çünkü ebeveynin çocukla açılan mesafesini başkaları doldurur bilinsin istedim. Neden mi bu kitap? Çünkü çocuklar sevdiği insanların değerlerini alıp ruhuna işler bilinsin istedim. Neden mi bu kitap? Çünkü her çocuk ayrı bir dünyadır bilinsin istedim. Neden mi bu kitap? Çünkü büyükler için ufacık olan; çocuklar için çok büyüktür bilinsin istedim. Neden mi bu kitap? Çünkü bizi birbirimize bağlayan ortak hikâyelerdir bilinsin istedim. Neden mi bu kitap? Çünkü değerler çocuklara; çocuk ilacı

Ruhuyla bedeni uyumsuz gibi geliyordu sanki Osman'a. Ayakları büyüyüp, ayakkabılarına olmayan çocuk gibi, bedeni ruhuna hep küçük geliyor, bu da acı veriyordu. Bu tür durumlarda da deyiş ve türkülere sığınıp bağlamanın tellerinden yükselen melodi esintilerine ruhundaki sıkıntıları savurarak kurtulmaya çabalıyordu. Osman'ın en çok dinlediği türküydü Sarı Gelin. Kimdi bu Sarı Gelin? ... İçi boşalmış bir teneke kutu gibiydi Osman. Yerinden kalkıyor, anahtarını ve montunu alıyor, evden çıkıyor. Yağmur damlaları

Bunca zaman oldu bizim ellerde Uçtun semalarda biraz gel beri. Gitti gelmez oldu yaban ellerde Turna bana yârdan al gel haberi. Bir seher vaktinde evinden çıkmış Evin duvarına kurşunlar sıkmış Hem hayata hem de bana darılmış Turna bana yârdan al gel haberi. Vedasını yazıp asmış kapıma Yâr gidişi neler aştı başıma Cana ateş, zehir koymuş aşıma Turna bana yârdan al gel haberi. Belli ki o da hep yanıp ağlamış Ağladıkça bağrı yara bağlamış Düşmeyen anlar mı nasıl dağlanmış Turna bana yârdan al gel haberi.

1972 baharında Saliha'ya çeyizlik alınması için Yasin, Nurihan'a beş bin lira verdi, düğün tarihi belirlendi. Nisan ayında düğün sakin bir şekilde iki aile arasında yapıldığında; rüzgâr uğuldadı, yağmur çiselemeye başladı. Gökyüzü o gece kızgınlığını, nefesini estirerek, kulak zarını delercesine gürleyerek, şimşekler çakarak, deli bir yağmur yağdırarak hissettirdi. Batman Çayı kudurmuşçasına akıyordu. Sanki çay yağan yağmurla birlikte ağıtlar yakıyordu. Doğanın bu hâline köylüler de şaşırmışlardı. O yıl ya

Dudaklarının kıyısında sevgi mi hüzün mü ne olduğu belirsiz duygulardan müteşekkil çizgiler... ve ziftleşmekten kurtarmak ister gibi kalp otağını, gözyaşı barajlarında yıkanır Tamara. Cehaletin tüm karanlığını cübbesinde taşıyan keşiş, bir ağ gibi atar bu ulvi sevdayı dalgalara. Şair vurur usul usul bu acıyı zılgıtlara. Ve gece... lacivert gece, zifiri gece... alır zalimden nazenin yari. Vuslatı firak libasına sararak sunar çifte ruhlara. Öyle bir sevinç ki bu ancak acısı yankır kayalıklara; Ahhhh...... Tam