Armağan kılsan miras bıraksan Kabul görmez bir elbisedir yalnızlık Cebi yok cepkeni yok İliği düğmesi kolu yok Hani kol düğmeleri Nerde yakası Yalnızlığın gelmez bir araya iki yakası Hüznü ruhuma teyel teyel işlemiştir Kime prova etsem kime giydirsem En küçüğüne bile dar Bana bol bu yalnızlık Karşıda bir resim içli, yalnız Dudaklarımda kalan ipliğin isi, yalnız İçimde gizliden gizli bir isim, o da yalnız

Ah, kutsaldır bu meslek, bana göre bu meslek değil zanaattır ve hatta sanattır. Sabır gerektirir. Sabır kat edilmesi gereken en önemli merhaledir. Alın terine akıl terini, parmağındaki hünere zekânı, hayallerine ruhunun inceliğini ve güzelliğini katma becerisi ister. Üşenmeden, yorulmadan, yüksünmeden emek ister, merak ister, azim ister. Sinince parmağına yüksüğün moru bakırını seveceksin. İğne batınca eline acısına güleceksin. Mezrunu en sevdiğin kolye, biçki masasını kuş tüyü yatağın bileceksin. Gönyeyi k

söz çığlık olur, izbe zindanlarda susmak, intihar deşilir yaramız, sağalmaz töredir bağlar elimizi ölümdür nefesi ensemizde ekmeğimize kan doğranmış tâ ezelden koynumuzda ucuz kefen vur beni! alacakaranlık, dar kuytularda

Okumak bir sanattır, sanatların en dokunaklısıdır. Bu sanatı öğrenmeye görsün insan. Ömür boyu bu sanatla hemdem olur. Onunla düşer-kalkar, onunla akşamlar, onunla sabahlar. Rüyalarında bu sanatın efsunlu ciltleri hatmedilir. Okumanın sırrı da bütün bir ihtişamı da burada değil midir ki zaten? Sayfalarını çevirip, çevirip okuduğunuz bir kitap, eğer akşam rüyalarınıza girmişse, lisanınızda sayıklamalara dönmüşse, sizi alıp başka iklimlere götürmüşse, okuma sanatının mahir bir sanatkârı olmuşsunuzdur. Artık k

güle oynaya geçiyoruz ömür törpüsü paletlerin metalik gıcırtısına uyanmış yırtlaz haritasından o yurtsuz şiirlerin! oysa aklımızı sarıp sarmalayan bu korkunç beton kadavrası krizalit duvarlar devrilip yıkılmadan dil sayhasında atlas döşeğinde, nasıl ölür ki insan? gül’e oyun olmaz gül’e doyum olmaz gül’e kefen biçene mezar bulunmaz!

Bu alıcı kuş, pençelerini masanın kırmızı çuhasına geçirmişti. Gagası, bir Yemenli cenbiyesi gibi pırıl pırıl parlıyordu. Pençeleri ve gagası uzun süredir hiçbir avla uğraşmamış, yontulmamış, yıpranmamıştı. Pençelerinden çıkan tırnakları ne taş yüzü görmüş ne bir ağaca sürtünmüştü. Günlerdir aç kalmış, iz sürmüş, ne gece ne gündüz hiçbir yere konmamış, avının sakin ve bitkin halini gözleyen bir avcı gibi gelip tam karşısına oturmuş, tırnaklarını pençelerinden çıkartıp masanın çuhasına gömmüştü. Endamlı gaga

Ninnimi yitirmiştim. Masalım, hikâyem yoktu, oyunum şenliğim, dilim dilbazım yoktu artık. Örfümü anânemi, kültürümü, türkümü yitirmiştim, ağıtım anadilimden firar etmişti. Ah, duvar diplerinde uğrun uğrun ağlayan çocukluğum! Beni sımsıcak saranım, kara toprak sarıyor şimdi seni. Çok arkadaşlarım, dostlarım oldu, çok sevenlerim, çok da sevdiklerim... Uğruna ölümüne savaştığım değerlerim, ideallerim ama hiç kimse ve hiçbir şey senin yerini tutmadı, tutamadı. Anladım ki; toprak sensin, memleket sensin, dil sen

Başlama startı verilmesiyle birlikte milyonlarca heyecanlı canlıyla birlikte koşmaya başladım. Bu uzun mesafeli bir koşu parkurunda ne kadar, nereye kadar koşacağımızı bilmiyoruz. Bilinmeyen bir ses koş dedi. Ben de bu sese kulak verdim, var gücümüzle koşuyorum. Koşanlar sayıca fazla olsa da birbirimize dokunmadan, dolanmadan, düğümlenmeden, çarpmadan hedefe odaklı koşuyoruz. Hedef ise can bulmak! Yolumda hızlıca ilerlerken bir anda karanlık tünelin içinde olduğumu fark ettim. Burasının neresi olduğu konusu

İstisnalar dışında dünyanın bütün kadınları doğurgandır. Her çiçek sarardığında bir tohum bıraktığı gibi arkasında, her kadın da başka bir kadın dünyaya getirerek tohumlar bırakacaktır insanlığın yüreğine. Bir yaşam ortaklığı bu; büyümek için dünya ortaklığının... Sözün özü şu; doğduğu andan itibaren adım adım yokluğa giderken, bir varlık bırakmak ardı sıra... Bize sorulmadan, fikrimiz alınmadan destursuzca başka birinin hayatıyla hayatımızı birleştiriyorlar. Daha kendimizi tanımadan, bilmeden, başka birin

Hangi memleketi mesken tutup elif gibi yaşamalıyım? Elife yakışır bir duruşla, bendeki eksik olan 'ben'i ve hatta öteki yarımı bulmanın yollarına hangi erinçle gitmeliyim? Eksik yanlarımı tamamlamak için nasıl bütünlemeliyim kendimi? Ne kadar meşakkatli ve uzun olursa olsun, zorluğuna göğüs germeli, kararlı adımlarla yola revan olmalıyım. Elbette kolay değil çıkacağım yol! Taş mı, toprak mı, boran mı, fırtına mı bilinmez! ... Şamar atılmıştı suratıma sanki! Tepemden bir balyoz yemiş gibiydim. Bardağı elinde

Gökte minnacık kalana dek yükseldi bir kuş. Yükseldi, yükseldi semada bir boncuk kadar gözüktü, gözden yitti gitti. Dağları, ovaları, dereleri, ırmakları aştı, bulutları yardı. Şehirleri, kasabaları rüzgâr hızıyla geçti. Uçtu, uçtu tâ ki Urartu semalarına dek uçtu. Dağların koynunda sere serpe yatan türkuaz mavisi bir suyun üzerinden süzüldü. Sonra Artos Dağı’nın zirvesinde bir şahin gibi gözüktü. Erek Dağı sağında heybetiyle, Süphan Dağı solunda haşmetiyle yer aldı. Engil Çayı, elinde testi ile kıvrıla kıv

“Ata bindim, tüfeği omzuma aldım. Dörtnala atımı koşturarak karşı köye on beş dakikada vardım. İki el ateş ettim. Köy meydanında oturanlara, Osman Amca’nın kızını isteyen varmış! Varsa öyle biri, çıksın karşıma. Ben, Emiko’yu istemek için haber vermeye geldim, dedim. Kahvehanede oturanlardan, duyanlardan bir “çıt” dahi çıkmadı. Emiko’ların evine doğru atımı mahmuzlayarak sürdüm. Yiğit adamdım ben de ha! Sevdiğini başkasına vermeyecek kadar yiğit!“Ağzını hayra aç Emiko! Gönül telime vurdun yine. Bağlamanın b

Gönlüm ki, bu aralar her gidene küs. Kaleme ve kâğıda sırt dönüp dilime sığınan inceden sızan yanım, kırk yılın toplanmış bulutlarını bu akşam gönlüme yağdırmaya yeminli. Oysa bağrımda büyüyen her söz bana annemden yadigârdı.Dağların eteklerine inerken akşamın kızıllığı, ıssızlık üstümü ıslatmasın, diye ahların vaktine sığındım. Geçmişten geleceğe zaman uzarken, daha da kıvrılırdı yollar. Senden kalan hüzünler, kıyıya vuran mülteciler gibi, seher yelinden evvel gelip divana hesapsız otururdu.Zoraki yüklediğ

Bu yüzden başını bile çeviremedi arka pencereye. Ama orada bir gizem hep çağırdı onu pervazına. Tarifsiz tınıların eşliğinde sabahları cılız bir gün ışığı sızardı odasına. Cesaret edip bakamazdı. Boşluk korkusu yere mıhlıyordu onu. Bir salıncak atsam bu boşluğa, kim ne karışır diyerek isyan ettiği de oluyordu. Bu bazı geceler arka pencereden gelen rayihalar için de geçerliydi. Rüyaları hep arka pencere önünde geçiyordu. Yaşadığı ev tabanından su almaya başladığında o arka pencereden filikasına atlayıp den

Güneş yavrusunu emziren anneydi Hayat verirdi her bir memesinden sündüs'e Sündüs dağların orta yerinde çiçekler ülkesiydi Balla kesilirdi insanların sözü Arı hür gezer Kuşlar özgürlük türküleri söylerdi Hikâyeleri mertlik kokar Kızlarının her birine destanlar dizilirdi Cirit atardı yiğitlik sündüs'ün çimlerinde Sürmeli gözlerine gayrı Sevinç düşmeyeydi Şafaklarını ve akşam alacalarını Yaban dumanları bürümeyeydi Kundakları bebesiz Döşekleri sündüs'süz olmayaydı Göğüs kafeslerini çatlatan Eli böğründe anala

Bahar geçti, yaz geçti, yangın geçmedi, hezeyan geçmedi, geçmiş devirlerden kalan yalan geçmedi. Sanırım üç kuşak boyu içime hapsolan hüzün kuşları bir türlü uçmayı beceremiyor, beni hazandan hazana vurup duruyor. Ve her vurduğunda bir tarafımı kanatıyor sonbahar günlerinde. Bir yoksulluk, bir yoksunluk yapışıyor yakama. Beni sarsan yağmurlardan bilirim. Aylardır gecenin sesini duymuyordum, özlemiştim. Gecenin kalp atışlarını kulağıma fısıldayan ay ve yıldızlar. Suskun akasya ağacı. Onu kollarıyla sarıp sa

dil burcundayım ustam aynasız ölmeyi reddederim zaman çözemez bensiz gözlerinde girift bakışları arâftan öte yüzünü okumadan s'siz bir alfabeyi yakabilirim dil burcundayım ustam yarı terli yarı serin dil burcundayım ustam avucundaki tere yanarım uğursuz rüzgâra tutunup âlemi usançsız gezerim ustanın mehtabını giyinir diye ölümü de öldürebilirim yani en savaşçınızım ustam.

Bilgenin Günlüğü, şuuraltından fışkırmış, monolog yanı ağır basan; kültür, sanat, edebiyat, felsefe, sosyoloji kültü içerisinde vals yapan söz rakkasesi. Biline gelen bir tarzdan öte, öykümsü bir anlatım meddahı. Şiir ve şair, aşk ve âşık ile akrabalık bağları güçlü olan aşk ehli, kelam erbabı. Arada bir sahnede yerini alan Bilge; hikemî tarzıyla öğütler veren güne ve konuya dair son noktayı koyan, çağdaş bir derviş. Bilge, edasıyla ve bilgisiyle bazen bin/ler yaşında bir kâmil, bazen de delikanlı bir

Zagros Çığlığı, Zerdüş kültürünün ana prensipleri etrafında örgülenmiş lirik anlatımlı bir romandır. Karanlıkla ışığın savaşında her yeri aydınlatan ışığın, ateşle aşkla konuşması romanın kurgusunu oluşturur. Krallar, tanrılar, kâhinler ve bilge insanlar, kimi zamanda varlığın bizzat kendisi ateşi kutsar. O olmadan varlığın kendisi de anlamsızdır. Ateş kutsaldır. Ve kutsal olan ateş taliplileri için bir cennettir. Cehennem, ateşin kıvılcımlarından akan bir şelaledir. Arınmanın, sevinç ve üzüntünün arkadaşı