Ali Ekber Yılmaz bu kitapta, bir kadına duyulan tutkulu sevgiyi anlatıyor görünse de içinde çok şey barındırıyor. Serzenişleri, azmi, vazgeçmemeyi, samimiyet ve açık yürekliliği... Çok akıcı ve şiirsel yazılmış. Okurken duy-guyu ve derinliği anlayıp hissedebiliyorsunuz. Yolu açık olsun Kadın su testisini mezarın üzerine götürürken, içine düş¬tüğü yalnızlığı düşünüyordu. Zor bir hayatın enkazı üzerine çök¬müştü. İçine düşmüş olduğu hayat, simdi onu itiyordu. Ölmüş anne babasının o geçmiş güzel günlerini

Kayıp bir özlemin kuytuluklarında kaybettim bütün kahkahalarımı… Eski bir sevdanın nehirlerinde yüzüyor, Puslu hatıraların ötesinde, Akordu bozuk sevdalara ağlıyorum şimdi. Sen isyanlı köprüler kurarken yüreğimin yüreğinle birleştiği yere, Ben hasretinin çayırlarında demliyorum yalnızlığımı, Ve yalnızlığımın yamaçlarından yüreğine doğru ırmaklar akıtıyorum gözyaşlarımdan, Önüme çektiğin setlerden habersiz… Sana akıyorum, biraz daha aşınarak ve kanayarak, Sana kanayan yanıma kızıyorum. Sana b

Yılanlar, akrepler bir şey yapmazmış Şeyh Güzel’e. Kimin evinde yılan varsa ona haber verirler, gelir bağırır çağırır, dua ya da garip şeyler söyler, onlarda kendiliğinden ortaya çıkarlarmış. Onları alıp gidermiş. Yılanları toplar¬mış Şeyh güzel. Bir rivayete göre dükkânın da beslermiş, başka bir söylentiye göre de torbaya doldurur duvara asar Eczacılara verirmiş. Annemin anlattıklarından hafızamda kalmış Şeyh güzel. Dinlerken dikkat kesilir, içimde ürpe¬rirdim. Onun şekerlerinden yeme ihtiyacı oluşur, yerk

Sarılmalarım az diye Ne zaman sarıldıysam Kime sarılsam Kucağımda kalır O hışımla çarşı pazara Karıştığım olur Kalırsa Cebimde sırılsıklam Bir beşlik kalır

Tadımlık Espriler Kitap Açıklaması Hayal gücü yüksek ve oldukça hayalperest olan Pilot Musa o yıl Dikili’de tatil yapıyordu. Bir gece bir arkadaşı ile tekne kiralayıp denize açıldılar. İçki içtiler, türkü söyleyip sohbet ettiler. Bir süre denizde tekne ile gezinirken, yakıtları bitti ve denizin ortasında mahsur kaldılar. Tekneyi kendi haline bırakıp, geçecek bir deniz aracı gözetlemeye başladılar ama kimseleri göremediler. Bunun üzerine paniğe kapılıp ağlamaya başladılar. Sabaha doğru sahil güvenli

CEM ERDEVECİLER’İN ŞİİRİ ÜZERİNE Cem Erdeveciler metinlerde olan kavramsal anlatım biçimini aşarak, görünen dünya dışında çağrıştıran ve okuru anlamın içerisine çeken bir alan yaratıyor şiirde. Duygular ve günlük kabuller üzerinden değil, hayatın, hatta toplumun dün – bugün sürekliliğinde var olan sorunsallarının merkezinde ki bir aydın aklı ile yazıyor. Bu yönüyle şiirin poetik alanındaki biçim öz tartışmasında öze daha yakın duruyor. Tabii ki bi-çim konusunda kolaycılığa kaçmadan. Bir

"Di vê romanê da ligel berxwedanê qêrîn û feryada civateke qedîm bilind dibe, Komek însanên Zerdeştî û Ezîdî dixwazin hikmê bêdengiya jiyanê bişkênin, çerxa felekê perçe bikin, ew hest û ramanên hezkirina jiyanê bidin xuyakirin û ji ber ku welatê wan hatiye dagirkirin, dixwazin şîverêkekê di binê erdê de, ji jiyan û evînên azad re vebikin. Lewma civat weke pepûleyên şevê, li şûna ku ji xwe re li çirayekê bigerin, neçar in ku, bi enerjiya ku ji rojê digrin, di tarîtiyê de bikin şewqa ku, me jî ronî bike

Diyarbakır’ın tek orta ve lise mektebi sur dışındaydı. Okulun (Ziya Gökalp Lisesi) daha ilk günleriydi kasket giymeleri de şart koşulmuştu. Kalın örgülü saçlarının üstüne giydiği bu lacivert renkli subay şapkasına benzeyen şapkanın neden giyildiğini anlamasa da kendine yakıştırmaya çalışıyordu. Asimilasyon kelimesinin pek de bilincinde olmadığı, asker şeklinde yetiştirildiklerini bile fark edemiyordu. Yalnız bu değildi elbette halka göz dağı olarak dayatılan o dönemde idamlar da vardı, ya eski belediye

Çağın nesnel gerçekliği ve Fütürizm’in ilkelerin den hareketle; çalışan, eğlenen ve ayaklanmalara neden olan insan kitlelerini, çağdaş başkentlerdeki renkli ve çok sesli devrimci akımları, göğe yükselen dumanlarıyla bulutlara asılı duran fabrikaları, kısaca hayatın her öznesini duyumsayarak bunu şiirinde bütünleştiren Cem ERDEVECİLER. Bu bilinçle şiirini tüm olumsuzluklardan arındırarak bireyselden topluma bir köprü kurmanın uğraşı içinde öncülüğün bilincinde olduğunu bir kez daha gösteriyor. YAĞMURAY

Uzun soluklu bir mücadeledir kadın hakları. Bu mücadele, yenilgilerin yanı sıra, azımsanmayacak kadar çok sayıda başarı ve kazanıma da sahiptir. Bu kitapta anlatılan da gerçek yaşamdan kesitler ve anekdotlar barındıran bir başarı öyküsüdür. “Çocuklarım ancak benim kadar güçlüdür” fikrini benimsemiş bir kadın yazarın kaleminde hayat bulan, zarif ve cesur Azime karakteriyle tanışmaya hazır olun. Bu bir ilk kitap. Her yazarın ilk kitabında olduğu gibi bunda da düşüncelerini okurla ilk kez paylaşacak olman

“Etar” ji 138 kurteçîrokan pêk tê. Ev çîrok bi giştî li ser serboriyên nivîskar ava bûne. Nivîskar dema ku etarî kiriye rastî bûyerên cuda cuda hatiye, ji van her mijarên cihêreng di vê pirtûkê de cihê xwe girtiye. Taybetiya van çîrokan ew e ku çîrok hem kenewer in, hem ecêb in, hem jî rastiya jiyana civakê derdixin holê. Lodî bi vê berhemê bi awayekî hosteyane vegotina xwe domandiye û wî daye nîşan ku ew bi kurteçîrokên xwe çanda devkî bêmihnet neqlî nivîsê dike.

Bas Pedala: Avrupa – Bisikletli Yaşam Hikayeleri kitabı, Avrupa’da yaşayan ve düzenli olarak bisiklet kullanan birbirinden çok farklı kişilerle buluşturuyor bizi. İlk bölümde Danimarka’dan Fransa’ya uzanan bir aylık kısa bir bisiklet turuna tanıklık ediyoruz. İkinci bölümde ise yolculuk boyunca tanışılan insanlara ait bisikletli yaşam hikâyeleri bizi bekliyor. Bu yolculuk dışında Hollanda ve Almanya’ya özel olarak yapılan ziyaretlerden derlenmiş röportajlar da, çalışmaya ayrı bir renk katıyor. Tür

Dema şagirt çû dibistanê. Dît ku mamosteyê wî çay û biskivîtê dixwe. Rojî bû. Şagirt got: “Mamoste ma tu ne bi rojî yî gelo!?” Mamoste got: “Na!” Şagirt dîsa pirsî: “Mamoste tu îro ne rojî yî yan jixwe tu nagrî?” Mamoste got: “Na, jixwe ez nagrim!” Şagirt got: “Tu çima nagirî? Tu nexweş î an na?” Mamoste got: “Ez File me.” Şagirt got: “Estexfirullah mamoste.” Mamoste got: “Yaw ez dibêjim ez File me!” Şagirt got: “Wisa nebêje mamoste, tu yê gunehkar bî!” Mamoste got: “Ez dibêjim ez File me, tu dibêjî estexfi

MİSAFİR Dizelerim yaralı Ellerim titrek İçimde soğumuş küllerin acısı Usulca gözyaşlarımın Seyrine daldı kirpiklerim.

Özlem Gecenin bir yerinde Bir martı havalanır Masmavi okyanuslara doğru. Okyanusta bir gemi Ve sevdalar... Buram buram Hasret kokar gemi. Martı çığlığı günün habercisi, yüreğim sızım sızım. Özlem, hasret yüklenir güne, Martı, sevda, gemi ve ben Çalkalanıp dururuz.

İnsanlık varoluşun başlangıcından günümüz sürecine kadar tabiatı gereği hep bir inançla yaşamıştır. İnanç, canlılar arasında insanoğluna özgü bir kavram olup bu kavramın insandaki temel unsuru da Yaradan'ın bedenine yerleştirdiği akıldır. İnsanoğlu aklı sayesinde doğruluğuna ulaştığı bir bilgiyi kalbiyle de sevmeye başladığında imana ulaçmış olur. İnanç ve de İman toplumda bire bir aynı amaçla anılıp bilinirken içerik ve de asıl itibarı ile bir birleriyle bağımlı hareket eden terimler olup anlam ve de ifade

Bilindik sokaklar ceset tarlası, Bir kamçı gibi yüzüme vuruyor. İçimde birikmiş çocuk incinmeleri, Aşk yok, özgürlük yok, umut yok. Sanki bir dağın çöküşü gibi Dünyam bu soğukluktan paramparça oluyor. Beynimin fıçısında boğulan sözcüklerim düşüyor, Dilimin tüyünden tanıdık suskunluklara. Ve yağmalanmış, talan edilmiş düşler arasında, Bakıyor karanlığın inlerine gözleri yangın yeri.

Merwan gotibû çirqî Misto ji xwe lûleya çeka xwe rakiribû jî. Tirsa Misto ya mirinê di carek de derbas bibû û niha kenekî ketibû ser lêva wî ya tenik. Tiliya xwe ya li ser tetîkê şidand. Merwan li benda qulqulîkirina zikê xwe ma. Berê lûleya Misto li zikê wî bû. Tu tişt di ber çavên Merwan re derbas nebû. Tu dîmenekî jiyana wî nehat hişê wî. Ne gund, ne lêyîstokên zarokatiyê, ne sobeberiyên li behra wanê, ne heft salên mekteba sere­tayî, ne Stenbol û ne jî çiya. Tu dibê qey ji roja ku ji dayîka Sehdet bûye