Ubıhlar, 1864 Büyük Çerkes Sürgünü ile Kafkasya’dan Anadolu topraklarına sürgün edilmiş bir Çerkes halkıdır. Ubıhça dili, son konuşanı Tevfik Esenç’in 1992 yılındaki vefatıyla yok olmuştur. Tevfik Esenç, farklı ülkelerden gelen bilim insanlarıyla yapmış olduğu birçok kaynak çalışmayı miras olarak dünyamıza bırakmış, bu dile ait bildiği her şeyi dilbilimcilerle ve hikâye avcılarıyla paylaşmıştır. Tabii ki Ubıhların masalları, hikâyeleri ve efsaneleri de bu kültürel mirasın önemli konularındandır.Torunu Burak

İpek, öyle bir rüya gördü ki, kokusu bile güzeldi. Rüyasında ilk kurabiyesini yapıyordu. Üstelik mis gibi kokuyordu. Bu harika rüya, gerçek olamaz mıydı? Neden olmasın? Biraz yağ, biraz da şeker… Biraz sevgi, biraz da emek… Ve sonuç… Evi saran vanilya kokusu… Lezzetli bir ısırık, tatlı bir öpücük… İpek, ilk kurabiyesini yaparken, siz de hikâyesine ortak olabilirsiniz. Evinize tatlı bir huzur ve unutulmaz anılar dolar.

Minik Kalpler Ülkesi’ne gitmeye hazır mısınız?Ama unutmayın!Yolunuza taşlar çıkabilir, ayaklarınıza takılabilir!Peki, sizler o zaman ne yapacaksınız? Geri mi döneceksiniz? Yoksa... Tıpkı anneler gibi yolunuza devam mı edeceksiniz?

Badem, gölün kıyısında, sevdiği“Havuçlu Güzel Kekim”şarkısını mırıldanırken arkadanince bir ses duydu:“GÜNAYDIN!..”Gördüğü şey de neydi!O bir tavşan değildi.Kısa kuyruklu, noktamsı bir şeydi.Yeni tanıştığı bu FARKLI şey,onunla arkadaş olmak istiyordu.Peki Badem de arkadaş olmak istiyor muydu?Psikolojik Danışman Tuğba Baş Akgül’ünkaleminden, farklılıklar karşısındane yapacağını bilemeyen bir tavşanıngözünden, empatik ve ışık olacak bir hikâye…

Ağlıyordu… Mehmet ağlıyordu… Her gözyaşında bir esrar ve bir korku… Bir “pıt” dese birisi, oracıkta ağlamaktan ölecek gibiydi… Vicdanı onu öldürüyordu… Yavaş yavaş… Ama o, bunun farkında bile değildi. Tek düşündüğü hayatıydı. Değer miydi? Yaparsa bir şey kaybeder miydi ya da bir şey kazanır mıydı? Nasıl kazandığını bırak, kullanılıp kullanılmadığını pek de önemsemediği paralar nereye giderdi? Onun içtiği, o cam şişelerde özenle sunulan sular… Çeşit çeşit, adını dâhi bilmediği yemekler… Tüm bunlar ona verilm

Benim adım Tomris. Evet belki bir baş belası olabilirim, belki biraz tombik ya da azıcık sinirli.Uzun ve Kısa beni çok sevse de azıcık şikâyetçi olabilirler.Herkes benim için bir şeyler söyleyecektir.“Tomris iflah olmaz bir kedi…”“Tomris adam olmaz…”“Tomris tam bir baş belası…”“Uzun ve Kısa’nın imtihanı,” diyecekler.Diyecekler de diyecekler…Siz onları boş verin. Hadi birlikte bir pati atalım benim hayat hikâyeme.Siz okumaya başlayın, ben uyanınca geleceğim…

8 Temmuz 2063Alin’in anneannesinin 90. yaş günü.Gerçek bir çikolatalı pasta, ne güzel olurdu!Ama artık kakao diye bir şey kalmamıştı.İnsanların, doğayı bilinçsizce tüketmesi yüzünden artık kakao ağaçları yoktu.Alin, çikolata ile büyüyen çocukların ne kadar şanslı olduklarını düşündü.Acaba yıllar öncesine dönüp birÇİKOLATA BANKASIkurmak mümkün müydü!Teknoloji, bu kadar ilerlemişkenzaman yolculuğu yapılamaz mıydı!Bunu, teknolojiden daha güçlübir şey başarabilirdi.Bir doğum günü dileği,çikolatanın kaderini değ

“Evde ailem, okulda öğretmenlerim: ‘Ders çalış, kitap oku!’Büyükler bazen gerçekten bizi hiç anlamıyor.Dünyaya onlar gibi bakmadığımızı fark edemiyorlar.Her şeyin en doğrusunu bildiklerini düşünüyorlar.Onlara da defalarca kez söylemiştim, şimdi size de söylüyorum:Kitaplar bana çok sıkıcı geliyor.”Kitabımızın kahramanı tam da böyle düşünüyor.Kütüphaneleri, kitaplardan daha çok seviyor.Ama buralarda da hep asık suratlı birer görevli yok mu?Son gittiği kütüphaneye hayran olsa da oradaki yaşlı, sinirli görevlin

“Etrafına bak Akoğlu. Denizde yürüyen, ağaçtan sokak lambaları var ve ben onlara rağmen yeşil bir ağaç; boğulabilen bir insan olarak kalmak istiyorum.”Arkadaşının sırtını sıvazladı. Onun kendisini anlayacağını biliyordu çünkü. İçi rahattı, daha doğrusu rahatlatmıştı içini. Gülümsedi son sözlerini söylemeden önce.“Çünkü hissediyorum... Hissetmek istiyorum...”İki arkadaş yollarına daha hızlı adımlarla devam ettiler. Parkın sonuna geldiklerinde sola döndüler. Akoğlu bilmese de o biliyordu döndükleri yolu.“Gide

Toplumun çürük parçaları. Toplumun içine karışmış kirli zihniyetli insanlar. Küflenmiş beyinlere sahip, değersiz düşünceler taşıyan kişiler. Gerekli şartlar sağlandığında suç işlemekten kaçınmayacak, toplumun huzurunu bozacak kimseler. Sosyal hayattaki ruhu bozuk, aşağı canlılar. Toplumun içinden çıkan, toplumun bir parçası olan, toplumun unutmak istediği kirli parçalar. Kendi varlığını sürdürmek için her türlü pisliğe başvurabilecek kadar içgüdüsel hareket eden canlılar.

Bu kütüphane, başka türlü bir kütüphane!SİHİRLİ!Kütüphanedeki kitap kahramanları,her gece kitapların içinden dışarı çıkıyor.Okuma salonunda rüzgar gibi koşan Hasırşapkalı Kovboy!Bütün yemekleri yediği için tayfası tarafından gemiden kovulan Korsan Tahta Bacak!Ve onun sadık dostu Gümüş Yele Amigo!Haritasını ters tutan Bilge Gezgin!Bir araya geldiklerinde her seferinde müthiş bir macera yaşayan bu kahramanların uyması gerekenönemli iki kural var:Kütüphanenin yaşlı bekçisine yakalanmamak!Veeee…KİTAPLARINI KAYB

Çocuktum, yüreğim kanadı kırık bir kuştu. Gözlerim, ellerim bir umut arıyordu. Hayat dışarıda akıp giderken bir elin elimden tutmasını bekliyordum. Derin, karanlık, dipsiz bir kuyudaydım. Yaşamak için umuda ve ışığa ihtiyacım vardı. Dallarım kırılmış, toprağım dağılmış, güneşim sönmüştü. Sadece bir mucize beni yeniden hayata bağlayabilirdi. Bir mucize olsa yüreğimdeki ateş sönecek, ciğerime yeniden nefes gidecek, dallarım yeniden yeşerecekti

Bir gencin, gecenin bir vaktinde, sebebini bilmeden çalmaya başladığı ıslık... Ve o ıslıktan yayılan davete icabet eden ruhani varlıklar... Yavuz, nazar boncuğunda hapis kaldığı süre içeresinde, onu gözüne kestirmiş olan bir “Cinnia.” İki âlem arasındaki en güçlü çocuğun doğuşu... Gün yüzüne çıkmamış olan pek çok sır ortaya seriliyor. Yavuz ve nazar boncuğunun sürükleyici sonu. Hepsi ve daha fazlası elinizde tuttuğunuz bu kitabın içerisinde. Gözle görünmeyen varlıklar, kanla imzalanan bir anlaşma, hayatının

Kurbağa Volki, etrafında olan biten her şeyden rahatsız oluyordu. Oyun oynayan sincaplar, Daldan dala atlayan maymunlar… Ötüşen kuşlar… Yağan yağmur ya da sıcak hava… Kurbağa Volki için hepsi sinir bozucuydu. Diğer hayvanlar da Volki’den şikâyetçiydi ve çözümü ondan uzak durmakta bulmuşlardı. Kirpi Ati’nin aklına ise kimsenin daha önce düşünmediği bir şey geldi: Volki’nin belki de hiç arkadaşı yoktu! Oyun, arkadaşlık ve paylaşmak, zıplayan sinirlere iyi gelebilir miydi! *** Zeynep ÇOKRAN, sürekli şikâyet ed

Triea-51 adlı gezegende devam etmekte olan iklimsel felaketi kontrol altına almak için yapılan deneyler, insanlığın sonsuz bir uykuya dalmasına yol açacak türden bir kelebek etkisine sebep olmuştu. Artık boş bir kabuktan ibaret olan insanlar, saykodelik bir rüya döngüsüne hapsedilmişti. İçinde bulundukları durumdan bihaber insanlığın kaderiyse üç kişiye bağlıydı: Ceyda, Agnes ve Scott. Bu üçlü, kimsenin tanık olamayacağı güçlerle savaşıp Dünya’yı kurtarabilecek mi? Görkem Uyanık, sizi rüya ile gerçeklik ara

Küçük Mimi, tam bir doğaseverdi. Üstelik başarılı, meraklı ve cesur bir çocuktu. Ama bu özellikleri, çevresindekilere bir türlü yetmiyordu. Çünkü o çok zayıftı! Zayıf olması, sağlıksız olduğunu mu gösterirdi! Ve bir gün, büyüklerin “Tehlikeli!” dediği bir balıkla tanıştı Mimi. Keskin dişleri, çıkık çenesi, büyük gövdesi ile sanılanın aksine çok iyi bir dosttu Müren. Çünkü onların konuştuğu dilde, yargılamak yoktu! Her canlıyı olduğu gibi kabullenmek ve anlamaya çalışmak üzerine yazılmış bir kitap. Zayıf old

Yağdım yağa yağa, kar oldum. Yandım yana yana, kor oldum. Bazen hüzün bazen ahüzar oldum. Sevda bu mu, aşk bu mu? Gece ağladım gündüz ağladım. Sele döndüm derelerde çağladım. Herkes al giydi, ben kara bağladım. Sevda bu mu, aşk bu mu? Özleme tutukluyum, ıstıraba mahkûm. Bir ömür, bir sevgili masalıyla uyudum. Yıkıldı hayallerim, tükenmekte umudum. Bu mu sevda, aşk bu mu?

Biz başka bir iklime girmiştik bile, buz gibi ayranlar geliverdi önümüze, içmeye başladık. Kendimi yabancı hissetmeyeyim diye ara sıra bana atılan emanet bakışlar dışında öyle daldılar ki sohbete, koyulaştıkça koyulaştı laflar. Yalnız, bu ilk gördüğümde bana pek zavallı gelen köylü, laflarıyla yılların kitap kurdu olan ve kimseyi beğenmediğinden adı “Sıfırcı”ya çıkan beni âdeta büyülüyordu. Köyde hayvancılığın bitişini Camus’un felsefesiyle, varoluşçu bir ağızdan anlatıverdi. Utanmasa “Bugün hayvancılık bit

Ergenlik, yeniden doğmaktır ve hiçbir doğum sancısız olmaz. Öncelikle bu bir ergenlik psikolojisi kitabı değildir. Bunu, bu konuda dirsek çürütmüş akademisyenlere bırakmak en doğrusu. Zaten bu konuda yazılmış binlerce kitap var. Ergenler ve ergenlikle ilgili birçok araştırma yayınlanmıştır. Ergenlik, hepimizin geçirdiği ve kendi çocuklarımızın da geçireceği bir dönem. Önemli olan, bu kritik ve hassas dönemde çocuklarımızla sağlıklı bir iletişim kurabilmek ve onlara, bu yeniden doğum sürecinde eşlik edebilme

Figo, mutlu bir bebeklik geçirdi. “Gak!” deyince süt, “Guk!” deyince mama… Oh, ne isterse emrindeydi. Her şey çok güzeldi ama Figo’nun bir sorunu vardı: Çok üşüyordu! Belki de anneannesinin ördüğü çoraplar, onun ısınmasını sağlayabilirdi. Çorap giyen flamingo olur muydu! Peki, arkadaşları onu görünce ne diyeceklerdi? Ya insanlar! Figo yoksa dünyanın en ünlü flamingosu mu olmuştu yoksa! Dünyanın en havalı ve çoraplı flamingosunun “farklı olmak” üzerine sana anlatacağı bir hikâyesi var. Üstelik çok da eğlence