Toti, bu sefer bambaşka bir macera ile karşınızda.Eda ve Selma ile yaşadığı yuva, sevgi dolu.Ama gelin görün ki Toti, hep bir macera peşinde.Eski bir film artisti olan Ayşen teyzenin evineyaptığı ziyaretler, hayatına renk katıyor.Ancak bu ziyaretler, bir gün Toti’nin bile hayal edemeyeceği kadar büyük bir maceraya atıyor onu.Üstelik en az kendisi kadar çılgınbir yol arkadaşı var bu sefer:Domates Güzeli Ayşen teyze!“Bundan böyle başımıza bir iş gelmez.Televizyon yok, ilaç yok, priz yok…Allah’ın çadırındayız.

“Kaçıncı senfoni? Hayatımın hangi ritmindeyim? Hangi senfoninin başlangıcındayım, hangisinin bitişindeyim bilmiyorum. Antik şehrimin kalbinde ellerim Beethoven'ın Ayışığı Sonatı, yüreğim ise Clair de Lune için heyecanlı.”

Merhametsiz, şefkatsiz bir toplum olduk. Sevgi ve saygı yerine nankörlük ve saygısızlığı tercih ettik, yürüyüşümüz bile değişti. Birçoğu koltuk altlarına büyükçe karpuzlar yerleştirmiş. Sürekli kendileri ile övünüp, böbürleniyorlar. Herkes anlamsız şekilde kendisine tapıyor. “Ben, bana kurban olayım,” diyor. Dostluk, arkadaşlık, kardeşlik yapmak yerine birbirimize karşı tahammülsüz, agresif, kırıcı ve öfke kusar olduk. Özümüzü yitirdik.Melektik, şeytan olduk

Yirmi gün sonra fark edildi Bayram’ın öldüğü. Site bekçisi uzun süredir Bayram’ı görmediği için evine gidip kapıyı birkaç kere tıklatmış, ardından bir süre zile abanmıştı. Komşulardan da yakın zamanda gören çıkmayınca son çare polisi aramıştı. Polis evin önünde Bayram’ın kimi kimsesi var mı diye bekçiye sormuştu. Bekçi bildiği kadarıyla anlatmış, boşanma aşamasındaki karısından ve ondan olan iki oğlu dışında kimsesinin olmadığını, zaten oğullarının da Bayram’ın evine hiç gelip gitmediğini söyleyip, polisin

Onun adı Hayal. Ailenin en meraklısı.Ona “Yerinde duramayan!” derler.Acaba neden?Onun çocukluğu Yüncüler köyünde geçti…Renkli bebekleri, pahalı oyuncaklarıolmayan Hayal, kendi oyunlarını,kendi oyuncaklarını icat etti.Hem çok eğlendi hem de eğlendirdi.Ama Hayal’in kalbinde icat etmek istediğiçok önemli bir şey daha vardı:Bu, savaşı tüm dünyada durdurabilecekbir icat olabilir miydi?

sarı bir tuvale sığdırıyorum kendimi saçlarıma biraz renk vermek isterken beyaz boya tüm tellerine karışıyor sen siyaha takılıyorsun ben, gözlerindeki yosun rengine acemi bir ressam gibi titriyor fırçam renklerin hepsi birbirine karışıyor suikasta uğruyor düşüm bir dağ çiçeğinin kokusu yerleşiyor sol göğsüne ruhani iki bedendeyiz seninle birazdan yine çatırdar iskele tsunami etkisi senin sözün geçince bırakamam kendimi senin gözlerine yüzmesini bilmediğim yer denk geldi nafile sarı bir tuvalin içinde izliyo

en olmadık kelimeleri bile yan yana getirip yazmadık mı hikâyemizi? korkma çocuk! dağılmazsın. hikâyen yolda saklı...

Hayal ile gerçek kavgasında, Geceyle gündüz arasında, Kirpikle kaşın karasında, İncecik bir çizgidir aşk… Akıl ile kalp arasında, Kanayan yürek yarasında, Rüya ile hayalin tam ortasında, Derin bir ütopyadır aşk… Deniz ile orman yasasında, Sevinç ile hüzün arasında, Bir adanın tam ortasında, Çıplak bir yalnızlıktır aşk… Şarkıyla şiir arasında, Gençlikle delilik kafasında, Ah o gözlerinin kor ateşinde, Deli bir civandır aşk…

Badem, başka türlü bir kedi!Yeni ülkeler görmeye ve başka kültürleri öğrenmeye bayılıyor. Önceki maceralarında Finlandiya’yıve Estonya’yı ziyaret eden Badem, bu sefer deKızıldeniz’e gidiyor. Üstelik de bir gemi ile!Geyik’in sırtında yolculuk yapmaya alışkın olan Badem,bir devenin sırtında yolculuğuna devam ediyor.Mısır prensesi Çina ile önce piramitleringizemli koridorlarından geçiyor,sonra da kayıp yüzüğün peşine takılıyor.Esrarengiz Mısır gezisinden geriye harika anlarve unutulmaz dostlar kalıyor!

Ortzadarra, çamura boyandıkça renklerini kaybeden bir palyaço. Üstelik ağladıkça peşini bırakmayan bir bulut… Yeryüzünün güzelliklerinden mahrum kaldıkları için birbirlerine görmedikleri yerler hakkında hikâyeler anlatarak Gaua’dan kurtulacakları günü bekleyen Bizirikler… Meleğe benzeyen yarı insan, yarı kuş biçimindeki canlılardan oluşan Zerua Krallığı… Güneşin ısıtmadığı, yağmurun ıslatmadığı saklı bir yer… Kâğıttan bir kasaba… Bu kasabada yaşayan kimisi bıçak kadar keskin kimisi de pamuk kadar yumuşak kâ

Mükü artık büyümüştü.Mürekkep Sergisi’ne gidebilirdi.Herkesle beraberken, büyümesini kutlamak içingüçlü bir mürekkep savurabilirdi.Bu da neydi böyle?Kırmızı bir mürekkepti! Bu nasıl olabilirdi?O zamana kadar gördüğü tüm mürekkepler siyah, simsiyahtı.Peki, kendi mürekkebi neden kırmızıydı?Nurdan Şen, küçük bir mürekkep balığı olan Mükü’nünkendini keşif yolculuğunu paylaşırken,farklı hissetmenin nasıl bir his olduğuüzerine de empatik bir bakış açısı sunuyor.Farklı olmak, farklı olana saygı duymak üzerinesıcac

O günden sonra koşarak varmaya başladım sınıfa. Sessiz bir yarış başladı Görkem’le aramızda. Kâh o kapardı sandalyeyi kâh ben. Bazen de sahibinin oturmasına izin verirdik aramızda anlaşmışçasına. Hatta sandalyeyi sınıftaki cılız çocuklara verdiğimiz de olurdu. İkimiz de daha o yaşta en iyi despotizmin azıcık da eşitlikçi görünerek yapıldığının farkındaydık herhalde.Gel zaman git zaman birkaç veli daha çıkageldi ellerinde plastik sandalyelerle. Bir oldu iki, iki oldu dört sandalye. Biz Görkem’le artık daha i

Başlangıç diye bildiğimiz ve kendimizi ilk an olduğuna inandırdığımız varoluşun daha öncesinde de başka bir başlangıç vardı. Medeniyetin insanlık ile başladığını ve insanlığın sadece Dünya’ya ait olduğunu biz kabul ettik çünkü daha öncesini ve daha fazlasını anlayabilecek zekâya ve hayal gücüne sahip değildik. İçinde var olduğumuz kâinat, başka kâinatlardaki karakterlerin yolculukları ile şekillenmişti. Bir zamanlar lord iken paralı askerlik yapmaya mecbur kalan Bagus’un, gizemini bilmediği amaç uğruna y

“Sesimi duyan var mı?” “1-2-3… Sessizlik…” “Sesimi duyan var mı?” sorusunun ardından gelen incecik yakarışlar… Umutların artmasıyla azalması bir oluyor. Sevinilecek bir sonucun peşinde herkes. Herhangi bir taraftan gelecek olumlu habere muhtacız hepimiz… İncecik pijamasıyla önümde yürüyen bir kadın... Çıktı karşıma işte! Arkasından boynuna sarıveriyorum elimdeki atkıyı. Kafasını çevirip kim olduğuma bakan gözlerde şaşkınlıktan ziyade mutluluk… Fatma Kara, 6 Şubat depreminde yardıma koşan binlerce gönüllüden

Bu maskaralığa bir an önce son vermek istiyordum. Fişek gibi fırladım yerimden ve küfürler homurdanarak cenaze arabasının yanına vardım. Arkası açık olanlardandı. Arka kapağı indirilmiş, tabutu sabitleyen kayış ve kelepçeler sökülmüştü. İçeri zıpladım. Tabutu delice bir kuvvetle itip yere devirdim. Kefenlenmiş ceset fırlayıp, toprak zeminde tuhaf bir takla attı. Bir saniyeliğine, televizyon karşısında ayaklarını uzatmış oturuyor gibi göründü ölü beden. Çok komikti ama üstünde durmadım. Gövdenin geriye düşüp

Nazlı, Evren, Aziz, Hakan, Hande, Gizem… Sıradan bir üniversitedeki günlerden birkaçına şahit oluyoruz Berfin Şafak Şahbal sayesinde… Gençlerin yaşadığı buhranlara, karmaşalara, günlük telaşlara bu tiyatro oyunuyla kısa bir bakış atıyor; bazen gülüyor, bazen sinirleniyor, bazense üzülüyoruz. Hayatın içinden, hayat kadar gerçek satırlarla okuyucusuna sesleniyor Şahbal…

Şair çekti sandalyesini. Bir müddet manzaraya karşı, Seyreyledi güzellikleri. Kolay olmadı elbet, Önündeki tablonun tasviri. Mısralar her bir kelimede, Yüklendi olanca ağırlığıyla fikri. Adım adım dolaştı şair, belki bin şehri, Mülteci hasretliklerle kavuştu gecenin fecri

Lino, buzullarda yaşayan bir kutup ayısı. Yaşadığı yer bembeyaz… Oysa Lino, rengârenk bir bahçenin hayalini kuruyor. Peki, bu mümkün mü? Bir dal parçası fırçaya, boyasız bir fırça ışıl ışıl bir dünyaya dönüşebilir mi? Bu sihir mi yoksa hayal gücünün mucizevi gücü mü! Emine Özçivi, içindeki çocuğu asla kaybetmeyenlerin, hayal güçleri ve cesaretleri sayesinde nasıl da mucizeler yaratabileceklerini rengârenk ve ışıl ışıl bir hikâye ile anlatıyor. Gücünü içindeki yaratıcı çocuktan alanların renkleri hiç tükenme

“Bu kalp seni unutur mu?” Fikret Kızılok televizyon için bir deniz dizisi çekmek istiyordu ve bir yazara ihtiyacı vardı. Tanışmamızın ardından ona deniz fenerleri projesini hazırladım. Fikret “Harika!” deyince de altı ayda diziyi yazdım. Ne yazık ki bizim dışımızda gelişen talihsiz nedenlerle proje hayata geçemedi ancak biz Fikret’le hayalimizde o projeyi defalarca çekmiştik. O günlere gidip “Belgesel olmazsa roman olur...” dedim ve bu kitabı yazdım. Demem şu ki hayatıma Fikret Kızılok girmeseydi bu roma

Bir gün toprak, Kırmızı Başlıklı Kız’a fısıldadı: “Artık çok yorgunum. Kendimi hasta hissediyorum.” Kırmızı Başlıklı Kız, şimdi ne yapacaktı! Toprak, tüm canlılar için vazgeçilmezdi. Çaresizce çözüm ararken toprağın hastalanmasının etkilerini gördü. Çiçekler daha renksiz, güneş daha parıltısızdı. Yaşlı kurdun bile dişleri küçülmüş; tüm canlılar, dengesini kaybetmişti. Bir çözümü olmalıydı. İnsanlar, toprağa çok şey borçluydu. Şimdi, onu iyileştirmek için birlik olma vaktiydi! “Altın Yazar” ödülüne sahip Işı