Şiir bir ninnidir, Annelerin sesinde, İlk kez anam söyledi, Kulağıma yavaşça Güzel yanık sesiyle. Şiir yanlışı sevmez, İhaneti affetmez, Yere düşürür, ezmez, Üzer ancak terk etmez. Belki mavi gözlü, Ya da yeşil gözlü olur, Bakarsın kahverengi, O toprak anadır. Şiir; dağlar aşan yoldur, Tatlı bir nağme olur, Sevgiliye sevene, Ne dilediğini bilene. Şiir; dağda dumandır, Yaylada gözedir, Ovadaysa pınardır, Kana kana içilir, Nazlı yar gibidir, Unutulmaz sevgidir şiir.

(Delâil-i şerîf), bir salevât kitâbıdır. Bir düâ kitâbıdır. Resûlullaha salât ve selâm okumağı Kur 'ân-ı kerîm emr ediyor. Bu düâ kitâbını okumağa mâni' olan kimse, Kur 'ân-ı kerîmin bu emrine karşı gelmekdedir. Her müslimân, her dil ile, düâ eder. Buna kâfir denemez. Evet, âyet-i kerîmelerde ve hadîs-i şerîflerde bildirilen düâları değişdirmeden okumak lâzımdır. Âyet-i kerîmede ve hadîs-i şerîflerde bildirilmemiş olan düâlar nemâz dışında okunabilir. İslâmiyyet bunu yasak etmemişdir. Okunamaz diyen, yalan

Aşk ateşidir ki neyin içine düşmüştür, aşk coşkunluğudur ki şarabın içine düşmüştür. Ney, dosttan ayrılan kişinin arkadaşıdır. Onun perdeleri, perdelerimizi yırttı. Ney gibi hem bir zehir, hem bir panzehir, ney gibi hem bir hemdem, hem bir müştak kim gördü? Ney, kanla dolu olan yoldan bahsetmekte, Mecnun aşkının hikâyelerin söylemektedir. Bu aklın mahremi akılsızdan başkası değildir .

Mesnevi klasik doğu edebiyatında, bir şiir tarzının adıdır. Edebiyatta aynı vezinde ve her beyti kendi arasında ayrı ayrı kafiyeli nazım türüne Mesnevi adı verilmiştir. Uzun sürecek konular veya hikâyeler şiir yoluyla anlatılmak istendiğinde, kafiye kolaylığı nedeniyle mesnevi türü tercih edilirdi. Mesnevi her ne kadar klasik doğu şiirinin bir türü ise de, Mesnevi denildiği zaman akla Mevlâna'nın Mesnevi'si gelmektedir . Mevlâna, Mesnevi'yi Hüsameddin Çelebi'nin isteği üzerine yazmıştır. Kâtibi Hüsameddin Ç

With Oblomov, lying in bed was neither a necessity (as in the case of an invalid or of a man who stands badly in need of sleep) nor an accident (as in the case of a man who is feeling worn out) nor a gratification (as in the case of a man who is purely lazy). Rather, it represented his normal condition. Whenever he was at home—and almost always he was at home—he would spend his time in lying on his back. Likewise he used but the one room—which was combined to serve both as bedroom, as study, and as eception

Romain Rolland was born on January 29, 1866, a year of strife, the year when Sadowa was fought. His native town was Clamecy, where another imaginative writer, Claude Tillier, author of Mon Oncle Benjamin, was likewise born. An ancient city, within the confines of old-time Burgundy, Clamecy is a quiet place, where life is easy and Thuneventful. The Rollands belong to a highly respected middle-class family. His father, who was a lawyer, was one of the notables of the town. His mother, a pious and serious-mind

Emrah, lavaboda işini bitirip balkona geri döndüğünde, Yunus'un yüzüne bakmadan ve hiçbir şey söylemeden yerine oturdu. Yunus, oturduğu sandalyenin üzerinde kasılmalar geçiriyor, midesine giren kramplardan dolayı fena halde canı yanıyordu. Artık neredeyse bir felçliye dönmüştü. Kendisini güç bela toparladı ve Neden tertip? diye sorabildi. Emrah, daha fazla dayanamayarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Bu sırada pantolonunun arka cebinden çıkardığı dörde katlanmış, üzerinde robot resim çizili A4 kağıdının

One stop brought us into the family sitting-room, without any introductory lobby or passage: they call it here „the house' pre-eminently. It includes kitchen and parlour, generally; but I believe at Wuthering Heights the kitchen is forced to retreat altogether into another quarter: at least I distinguished a chatter of tongues, and a clatter of culinary utensils, deep within; and I observed no signs of roasting, boiling, or baking, about the huge fireplace; nor any glitter of copper saucepans and tin cullen

Odadan çıkmayı istedi onların yanında ağlamamalıydı ama kıpırdayamadı. Ağlamaktan utandı, utangaçlığı daha da ağlattı. Samira ona bakınca, geldiği günden bu yana içinde sıkıştırdığı gözyaşlarını serbest bıraktı. O da Hesna gibi ağlamaya başladı. O, gurbetteki yalnızlığına, Hesna'nın kederine sebep oluşuna, kocasının ondan yavaş yavaş uzaklaşmasına, biten heyecanına, yiten düşlerine, azalan umuduna ağladı. Hesna da Samira da yüreklerinin en derininde saklanan gerçek acılarına ağlıyorlardı. Varlıklarını bildi

Trotty seems a s strange name for an old man, but it was given to Toby Veck because of his always going at a trot to do his errands; for he was a porter, and carried letters and messages for people who were in too great a hurry to send them by the post. He did not earn very much, and had to be out in all weathers and all day long. But Toby was of a cheerful disposition, and looked on the bright side of everything. His greatest joy was his dear daughter Meg, who loved him dearly. One cold day Toby had been t

The story co story contained herein was written by Charles Dickens in 1867. It is the third of four stories entitled Holiday Romance and was published originally in a children's magazine in America. It purports to be written by a child aged nine. It was republished in England in All the Year Round in 1868. For this and four other Christmas pieces Dickens received £1,000. Holiday Romance was published in book form by Messrs Chapman & Hall in 1874, with Edwin Drood and other stories. For this reprint the

Dünya âhirete perdedir. Âhirete dalmaksa dünya ve öbür âlemin sahibine perdedir. Yaratılmışlara dalmak, Yaratan'dan ayırır. Hangi yaratılmışa gönül kaptırırsan, ruh pencerene perde çekmiş olursun. Halka (yaratıklara) bakma. Dünyaya, kalpten sevgi gösterme. Hak'tan gayri şeylere iltifat etme, O'nun kapısına varıncaya kadar böyle devam et. Sır adımlarını aç. Zühd hâlini geliştir. Her kötü histen soyun. O'nun varlığında hayran ol. O'ndan yardım iste. O'na sığın. O'na bak. Geçmişteki ilâhî bilginin hükmünü göze

All this time, I had gone on loving Dora, harder than ever. Her idea was my refuge in disappointment and distress, and made some amends to me, even for Ththe loss of my friend. The more I pitied myself, or pitied others, the more I sought for consolation in the Thimage of Dora. The greater the accumulation of deceit and trouble in the world, the brighter and the purer shone the star of Dora high above the world. I don't think I had any definite idea where Dora came from, or in what degree she was related to

Babam aylardır işsizdi. Sonunda anamı, kardeşlerimi kasabada bırakıp yola düştük. Daha önce tanıdıklarımızdan birçoğu Tahran'a yerleşmişler, iş bulmuşlardı. İşte bizi de yola çıkaran bu umuttu. Söz gelimi biri bir büfe açmış, buz satıyordu. Bir başkası eskicilik yapıyordu. Biri de sokak sokak gezip portakal, limon, satıyordu. Böylece yaşamlarını sürdürüyorlardı. Babam da bir el arabası uydurdu. Seyyar satıcılık yapmaya başladı. Soğan, patates, salatalık gibi ürünler satıyordu. Bazen ben de babamla birlikt

Every early in my life, possibly because of the insatiable curiosity that was born in me, I came to dislike the performances of trained animals. It was my curiosity that spoiled for me this form of amusement, for I was led to seek behind the performance in order to learn how the performance was achieved. And what I found behind the brave show and glitter of performance was not nice. It was a body of cruelty so horrible that I am confident no normal person exists who, once aware of it, could ever enjoy looki

He was a very sick white man. He rode pick-a-back on a woolly-headed, black-skinned savage, the lobes of whose ears had been pierced and stretched until one had torn out, while the other carried a circular block of Thcarved wood three inches in diameter. The torn ear had been pierced again, but this time not so ambitiously, for the hole accommodated no more than a short clay Thpipe. The man-horse was greasy and dirty, and naked save for an exceedingly narrow and dirty loin-cloth; but the white man clung to

Unlike the women of most warm races, those of Hawaii age well and nobly. With no pretence of make-up or cunning concealment of time's inroads, the woman who sat under the hau tree might have been ftpermitted as much as fifty years by a judge competent anywhere over the world save in Hawaii. Yet her children and her grandchildren, and Roscoe Scandwell who had been her husband for forty years, knew that she was sixty-four and would be sixty-five come the next twenty-second day of June. But she did not look it

Ablamla birlikte çok küçük yaşlarda çalışmaya başladık. Halı tezgâhlarında... Ama önce ablam başlamıştı doğrusu... Tezgâhların sahibi Hacı Guli'ydi. Ablam iki tümen ücret alıyordu. Ben ondan daha az kazanıyordum. Geçmiş gün şimdi. Ne söyleyeyim. İki yıl, belki üç yıl kadar önceydi. Zavallı annem o zaman da hastaydı ama henüz yatalak değildi. Halı atölyesinde kırk kadar çocuk vardık. Başımızda beş altı usta vardı. Onlar bizi kontrol ederlerdi. Ara sıra yanlış yapınca yardım eder, attığımız düğümü düzeltirle

Whether I shall turn out to be the hero of my own life, or whether that station will be held by anybody else, these pages must show. To begin my life with the beginning of my life, I record that I was born (as I have been informed and believe) on a Friday, at twelve o'clock at night. It was remarked that the clock began to strike, and I began to cry, simultaneously. In consideration of the day and hour of my birth, it was declared by the nurse, and by some sage women in the neighbourhood who had taken a liv

I had not been at home again many days when one evening I went upstairs into my own room to take a peep over Charley's shoulder and see how she was getting on with her copy-book. Writing was a trying business to Charley, who seemed to have no natural power over a pen, but in whose hand every pen appeared to become perversely animated, and to go wrong and crooked, and to stop, and splash, and sidle into corners like a saddle-donkey. It was very odd to see what old letters Charley's young hand had made, they