Ağır ve zorlu geçen kışın ardından bahar mevsimi gülen yüzünü gösterdi. Baharla birlikte doğa sanki kışa nispet edercesine asrın göletinde topladığı bin bir çeşit tohumu toprağın kalbine serpiştirerek bu durumu telafi etmek istemiş. Cömertliğinden de ödün vermeden toprağın kalbine ektiği çiçeklerle ve bitkilerle birlikte her yeri süslemişti. Aynı duyarlılığı ağaçların kulağına fısıldadığı uyanış ezgisiyle birlikte göstermiş, her bir ağacın uykudan uyanmasına, insanların, hayvanların ve diğer canlıların bunu

Dört duvara hapsedilemeyen hayatlar bir fotoğraf karesine hapsedilemez ve hakikati anlatamaz elbette ama gözlerinizi diktiğiniz bu fotoğrafın bir özelliği var: İçerili yolculuğumun ilk yılında 1993 yılı yaz aylarında Diyarbakır E. Tipi zindanın 36. koğuşunda çekilmiş o ilk fotoğrafta yer alanların çoğu hayatlarının 30 yılını dört duvar arasında geçirmiş ve halada geçiren arkadaşlar; Simurglar onlar işte. İçlerinde Mehmet Aslan gibi vahşice katledilenler Aram Akyüz gibi bir sevdaya bir hasrete kalbi dayanama

Ay gülüm… İklimler soğuk ve ayaz Gözlerinden yaş akmasın dayan biraz Sapla toprağın bağrına hünerli ellerini Umutsuzluğuna bir mezar kaz Ağlayacaksan fırtınalı yağmur misali ağla Dağılsın kara bulutlar Yurduma gelsin özgürlük ve demokrasi Kokan ilkbahar, yaz.

En güzel şiirlerin, romanların, şarkıların en keskin zorluklar içinden fışkırıp boy vermesi tesadüf değil. Nazım nice unutulmaz şiirini hapiste ve sürgünde yazmış.̧ Epeyce şair var böyle; çetin mücadeleler ortasında, sanat ve hayat bütünlüğünü kuran ve hala dilden dile dolaşan. Adı şair olmayan şiir yüreklileri de unutmayalım. Vakti zamanında Nazi faşizmine karşı insanüstü kapasite ve maneviyatla savaşan Sovyet diyarının çocukları, siperdeki isimsiz partizanın kaleminden dökülen tek şiirle t

Yeter ey savaşçılar savaşçısı yürek: Artık yeter! Seninki kanlı kıyamlı olanından beter Bitir çatışmasını artık kendinle aklın Bitir bedensiz, cüssesiz saldırısını bu kahrın Hiçbir kişili öğretmeni olmamışken mülkçü ahlakın Yine de tüm yasaları bu tarihsel mihrakın “Ayıplı “ve “günahlı” sözcüklerde tanrısallaştı

Pusuya düşüp kurşunlanan, iki ateş arasında kalan, evinden ayrılırken gözaltına alınıp kaybedilen, işkencede öldürülen insanlar geldi gözlerinin önüne. Bu esnada, hıçkırıklarla soranlara anlatıyordu Tuğba; yamaçtan dönerken nenesinin ayaklarının birbirine dolanmasıyla, tepetaklak düşüp dereye taslara vura vura yuvarlandığını

Yüreğim göçebe hayatı yaşıyor Mülteci gibiyim Yorgun, bitkin, susuz ve açım Memleket isterim Beni yüreğinde barındıracak Memleket Sıla özlemi olmasın artık

Bir bahar mevsimiydi, bulutlar küçük vadiyi boydan boya kaplamıştı. Bir süre sonra küçük vadiyi terk eden bulutlar yükselerek gözden kayboluyordu ve ardından güneş küçük vadiyi yeniden aydınlatıyordu. Bahar, fırtınalı günleri bağrından taşırıyordu. Bu fırtınaların içinde, çok uzak diyarlardan devrimin ayak sesleri geliyordu. En güzel düşünceleriyle, çocukların gülüşleri ve bütün renkleri toplayıp, bir aksam üstü çıka gelmişti o sesler. Dünya çocuklarının gülüşleri ve renkleri küçük vadinin derinliğine

Tarihe aitmiş gibi görünenin güncelliğini yitirmediğini anlatıyor İlhan Akdeniz. Hallac-ı Mansur da, yakın zamanlardaki Şengal trajedisi, Dersim ve Ermeni soykırımı da dahildir buna. Bir de 1980 faşizmi nedeniyle Türkiye’den yurtdışına göçenlerin hayatları: Taksi şoförleri, kendini hâlâ ’80 öncesinde ve hatta ’70’lerde sananların dramatik konumları. Hikâyelerin kişileri, yaşananlardan süzülerek dahil oluyorlar İlhan Akdeniz’in anlatısına. Denebilir ki, devrimci olmak kadar, devrimci kalabilmenin o

Ve Bir gün daha geçip gitti Zamana ayna tutarken saatler Güneş, Ayak uçlarıyla yürüdü Gölgesinde batarken...

BAHARIN ÜÇ MİSAFİRİ Pilonê ma vatêne ke; goçi kotê’ra raye, veng gına dewe ro. Vato: O kamo? Çıko çıbawo? A goça kamiya? Kata sona? Vato ke: Ar u edebê dinawo, bar kerd hawo sono... Zonê ma; ar u edebê dinawo, bar mekero meqediyo. (Kamillerimiz derlerdi ki; Bir göç yüklenmiş düşmüş yola; köyleri telaş sarmış ses vermişler. Kimin göçüdür? Nereden gelip nereye gidiyor? Demişler ki; dünyanın arı edebidir göç etti gidiyor. Bizim dilimiz bu dünyanın arı edebidir, göç etmesin bitmesin.)

Kül