Nefes nefese kalmıştı. Ayak atacak dermanı yoktu. Bu son nefes alışıydı sanki, hayatla son bağı, son buluşmasıydı. O, eve doğru koştukça ev sanki uzaklaşıyordu. Nihayet elini uzatıp kapıya  bir iki vurdu. Öyle ki  kapıyı kırıp omuzlayacaktı. Kapı açılmadı. Yüzyıl gibi geldi bu Memo’ya,  bir an önce kendini kapının arkasına atmaktı niyeti ama kapı açılmıyordu bir türlü. O kadar sabırsızca çalıyordu ki onu gören yıllardır kapıyı çalıyor da sabrı tükenmiş sanırdı. Nihayet “Kim o?” diyen uykulu, tedirgin bir

Peki ya aşkın rengi? Kırmızı, saltanatını kimseye vermiyor, kalbi bile kendi rengine boyamış aşkı başkasına bırakır mı? Kalbi boyamış kendi rengine, ya sevgili isterse beni kendi rengine boya diye. Sevdiğiniz, hangi renk sizin için hiç düşündünüz mü? Sevdiğinize diyebilir misiniz beni mora boya, beni sarıya boya… “Beni sana boya ki sadece sen olayım.” diyebilir misiniz? Ya aşkta sonsuzluğa ermek, sadece O’nun rengine boyanmak. Bakara Suresi 138. ayet çok güzel “Biz, Allah’ın boyasıyla boyanmışızdır. Boyası

Güzellikler buldum senin için. Beğeneceğini ve sana iyi geleceğini hissediyor gibiyim. Mutlu mu mutlu bir kavanoz hazırlayacağız tamam mı? Evet, çok mutlu bir kavanoz. :) Senin, gözlerinden, hayallerinden artırdığın bir avuç mutluluk öylesine kıymetli ki... İpek mendille sarıp sarmalamalı adeta. Meselâ. alıp şu sözü masana as, çünkü kendine değer vermeyi hatırlamaya hakkın var. Bunu da as bence. :) Bu kavanoz bazı şeylere bahanemiz olsun. Biz yine de işimizin en güzelini yapmalıyız değil mi? Prenses bir kav

Bir gün iyileşirsem Ki biliyorum İçimde rengini bilmediğim bu hüznü Adsız sokaklara bırakacağım Tutunacağım vakti olmayan zamanın En sevecen yerine Ve göreceksiniz Rüzgarı omzuma alıp bir çocuk gibi koşacağım Gömdüğüm yerden Gömdüğüm ölüleri ben çıkaracağım…

Şimdi kâğıdı kalemi alıp yazarken haddimi aşmış olur muyum bilmem ama insanlığa bir yararım olsun istedim. “Hayatın bir varız bir yokuzdan ibaret olduğunu” hep söylerdi. Şimdi varızın içine neler sığdırdığını ve sığdıramadıklarını anlatmaya çalışacağım. Fikirleri ve hayallerini saman kâğıdına yazarken bu kitabın sayfalarına nasıl yakışacağını biliyordu belki de... Ömrünü mesleğine adamış babama… Doğuş Direniş Aydınlanış Gülümseyiş Hüzünleniş Yontuş Bırakış Bir yaşamın özeti önsözüydü belki de. Bir kaç kelim

Satır aralarından kaçırmışım seni kimselere rastlama diye. Yine satır aralarında dinlendirmişim. En masum selâmları sana verip en gizli vedâları yine sana etmişim. Ben en çok sana içimi dökmüşüm meğer. En çok seninle yüzleşmişim. Yeni alfabeler büyütmüşüm içimde sana dâir. Sana dâir yeni cümleler türetmişim. Sen daha gelmeden vardı bende adın. Adını üç kere kalbime fısıldadım. Senin adın Onulmaz! İyileştiren sen, iyileşmeyen sen… Sen yürüdüğüm yol, tuttuğum el, içtiğim bir yudum çay, göğsümdeki sancı, alnım

Soluk soluğa çıktı yokuşu. Gözlerinde büyüttüğü çocukluğu birdenbire bugünün içinde küçülüp, eriyip kayboldu. Elini cebine atıp bulmak istedi aradığını. Aksilik ya birileri almıştı o ilaç bulaşmış anahtarı. Düşleri ve kimliği dahil hiçbir şey yoktu. Normalde kapısı çalınmayan evin önünde mahşeri kalabalık gördü. Önce düşündü, daha sonra öylece durak-sayıp şaşırdı. Kapının önüne üç bayram evvel aldığı ayakkabılarını bırakmışlardı. Vaziyeti sonunda anladı. Elden bir şey gelmez deyip, sessiz sedasız bir köşeye

Taş duvar neminden kaptık belayı Her nefes yutkunup yuttuk sılayı Kuruldu koğuşta hüzün alayı Türküler çığırdık sazdan habersiz Düşümüz ne şezlong ne de hamaktı işimiz felekle çelik çomaktı Çilede son perde, sahne Mamak’tı Bir dram oyandık gözden habersiz

“Sahi nedir bizim kısa hikâyemizi destan yapan? Kırılganlığımız mı, hasretimiz mi, sabrımız mı, şâirliğimiz mi, yoksa zaman mı?” “Aşkımız kısa film ama belgesel tadında. Küçücük bir çekirdek ama içinde koskoca bir çınar saklı.” “Aşk, sevgilinin varlığında artmayan, yokluğunda eksilmeyendir. Canını karşılıksız feda edebilen âşıklardır ölümsüz olan.” “Biliyorum, yürek, güç ve sabır ister aşkı taşımak... Sabretmek, ateşi yutmaktan zor... Nice âşıklar/ maşuklar, yolun başında, ortasında, sonuna doğru yığılıp ka

İyi insanlar, iyi niyetlerinden vazgeçtiler. Kötü olmayı tercih etmediler ama iyi niyetlerinden vazgeçtiler. Bana sorarsan bu da bir kötülüktür. Hep suçlardan bahsederiz. İnsan; insana karşı savaşıyor, başka bir şeye karşı değil! Dünyada, savaş olur. Biz deriz; çocuklar ölüyor, insanlar ölüyor... Cinayetler oluyor, kadınlar ölüyor... Yine suçtan bahsediyoruz. Bireysel olarak da, başımıza bir şey gelir. Ya deriz şundan oldu, bundan oldu... Yine suçtan bahsederiz. Düzen bozuk deriz; şu yüzden, bu yüzden... Y

Senden aşkımın hesabını sormaya değil, O güzel günlerin hatırını sormaya değil, Sadece elveda sadece elveda demeye geldim. Seni unutmak mümkün değil! O büyük aşkı unutmak mümkün değil! Sadece elveda sadece elveda demeye geldim. Ne olurdu sanki beni anlasaydın Gurbette yabana atmasaydın. Izdırabımı bir gün sarsaydın. Sadece elveda sadece elveda demeye geldim. O güzel günlerin hatırına Mektubumun son satırına Sadece elveda sadece elveda demeye geldim.

İşte halimiz bu, Ruh-u Revanım Çağlayanım, cansuyum, gönül pınarım Yüreğime çisil çisil yağanım Seninle her mevsim yaz diye geldim Sevda var ise durmak olur mu Gönülü boş yere yormak olur mu Tek kişilik hayal kurmak olur mu Benimle hayaller kur diye geldim Gönül kapım açık, eğer girersen Sevda var, ben var eğer seversen Sevdanı başına çal diyeceksen Çekip de alnımdan vur diye geldim

Gönül Hanım hayat uzun bir yol Her durakta bir parçam eksildi Bölüne bölüne büyüdüm Bak çocukluğum durmadan ağlıyor 'Ne olur, ne olur beni geri al' diyor. Eskiden uzansam Yıldızları yerinden sökerim derdim Kainatı avuçlarımda taşırım zannederdim Çocuktum bölüne bölüne büyüdüm, Bu yaşa geldim Şimdi şu mikrop kadar küçük dünya Kalbimde büyüyen bir çıban Gönül Hanım Kalbim benim iyilik düşleyen saatim Ne çok yordum onu zamana karşı kürek çekerek

Kar yavaş yavaş çekiliyordu, her yer çamurdu. Yeni yeni filizlenen çayırların ve ağaçların güneşin sıcaklığı ile buluştuğu yerde çimen ve çamur kokusu birbirine karışarak adeta baş döndürüyordu. Bir yandan da eriyen kar suları derelerden akıp Tat Tepesi'nin ardındaki Kelkit Çayı'na dökülüyordu. Yazın o kızgın sıcaklığında dere yatağı yaz sonuna kalmadan kuruveriyordu. ... Yaz sıcak geçecek gibi Halil. Ağaçlar iyice kuruyacak. Köy meydanındaki çeşme daha kar suları bitmeden – şimdiden- serçe parma

Hayat su gibi kendi rotasında akarken kıymetli bazı taşları nehir misali kıyısına bırakır. Taşlar hiç olmadık zamanlarda en ihtiyaç duyulan anlarda talibinin avcuna düşercesine zuhur eder. Taşların hayatı güzelleştiren tılsımı, öylesine büyülüdür ki hayran kalmamak mümkün değil? Yedi taş, yedi hikâye, yedi hayat… Hayatınıza şifa olacak taşı bulmanız dileğiyle…

İstiklâl Marşımız, bütün Türk milletinin ortak mutabakat metnidir. Bizi millet yapan temel bileşenlerimizden biridir. Marşımız, Türkiye Cumhuriyeti Devletimizin üzerinde kurulduğu toprakların savaşla tekrar vatan yapılmasının bir belgesidir, devlet ve vatanımızın tapusudur. Zira bu metin, Türk milletinin var olma yok olma mücadelesinin en kızıştığı bir dönemde, Türk’ün tarihe karşı direniş kararlılığının zirvede olduğu bir sırada üretilmiş Türk millî ruhunun ortak heyecanının, ortak iradesinin, ortak hassas

Zamanın görüntüsü mü akrep yelkovan Ne olursa olsun Her saat başı akrep sokuyor Hasretin zehrini içime akıtıyor İçim kum saati Sen arttıkça azalıyorum Zaman duruyor Akrep yelkovan hala oyun oynuyor

“İnsanlar yaşadıkları kente benzerler” sözünden hareketle, bende yaşadığım ile benzeyenlerden birisi olarak kendimi görmekteyim. Doğup büyüdüğüm kentin başlangıcı sayılan Harput, insanlık tarihinin en parlak ve en eski dönemlerine şahitlik etmiş birkaç İmparatorluğun bir parçası olmuş ve bunların kültür hazinelerini saklayan bir kent olmuştur. Çubuk Beylerin, Belek Gazilerin, Ahi Musa`ların, Fatih Ahmet`lerin, Arap Baba`ların manevi ruhlarının üzerinde dolaştığı, gönül c

Bir insan bir kelimedir. Bir kelime bir dizedir. Bir dize bin anlamdır. Bin anlam da bir insandır. Çünkü insan âlemin özüdür ve Sidoma da seven herkesin... Ah Ayder, bir kaderin yazıya döküldüğü, bir kederin ifşa edildiği yer! Acısı olan her gece derinden derine “ay” der! Sidoma da der ki seni bulduğum yerdir “Ayder!” Kimi karanlığın içinde gözlerini dikip semaya son-suz bir hüzünle ay der! Kimi de yeşilin binbir tonu içinde etrafa bakıp bu dünyada varsa yoksa der: Ayder.