Kirliyim ben Milena, sonsuz kirli, bu yüzden temizlik konusunda böyle yüksek sesle çığlık atıyorum. Cehennemin en dibinde olanlar dışında hiç kimse bu kadar temizmiş gibi konuşmaz; bizim meleklerin sarkılan sandıklarımız, aslında onların şarkılarıdır.

İnsan toplumu yetmiş yüzyıldan bu yana, üstün ve ebedi yasa- ların anlamını kavrayamayacak hale gelene kadar yozlaşmış ...... [yasalara boyun eğmiştir. İnsanların gözleri mumların ve kandillerin cılız ışığına alışmıştır, gün ışığı onlara fazla gelir. Ruhsal hastalık kuşaktan kuşağa geçerek, insanların bir parçası olmuştur ve onlar, bunu hastalıktan ziyade Tanrı'nın Adem'e bahşettiği bir armağan olarak görürler. Ve bu insanlar, hastalığın bulaşmadığı birini görürlerse de, onu utanç ve ahlaksızlıkla yaftalarl

Anlaşıldı mı? diye sordu. Anlaşıldı! dedik. Anlaşıldı komutanım, diyeceksiniz ulan, anlaşıldı komutanım! Ses etmedik, birbirlerine baktılar ve çavuş yanındakine başıyla işaretini verdi, er bağırdı: Dayak vaziyeti alll! Dayak yemeyi anladık tamam da, bu vaziyet nasıl alınacak, onu bilmiyoruz işte! Biz içeride, onlar dışarıda ve aramızda demir parmaklıklar var. Ama öğrenmemiz uzun sürmedi, önce ellerimizi parmaklıklardan dışarıya uzattık, patlayıncaya kadar vurdular, sonra da sırtüstü yatıp ayaklarımızı çıkar

Düşünce, ruhun mayınıdır; dil ise toprağı. Yazar, bu mayını nasıl ve kimin için patlatacağını bilmelidir. Gölgenin Külü'ndeki sözleri yazarın yeni mayınlar arayışı diye görebilirsiniz. Sizleri de bu çetin toprakta gezinmeye çağırıyor Gölgenin Külü.

Kardeşlerim, aziz kardeşlerim benim, Aşağıda yaban mersini koruluğunda, Bir genç kız dans ediyor aya karşı, Saçlarında binlerce çiy yıldızı, Ayaklarında binlerce kanat.

Gece gri tonlar halinde ilerlerken, el ayak eviçlerine çekildiğinde, bir süre sofra başında ince mutluluklarını tanımlamaya çıkacak insanlar. Sonra, sabah vardiyasının uykuya yatan insanları, birer ikişer gökyüzünden çekilen yıldızlar gibi kapatacak gözlerini. Çünkü artık, gece, grilikleri geçerek bütün kimliğiyle hissedilir olduğundan, kulübelerin ağır uykusunun yerini, sarayların ışıltılı varsıllığı alacak. Bizler, yaşamın ne varsa suretini yaşamaktan hep yorgun, onlar aslını astarını eskitmekten kibirli

İnsancıklar, mektup-roman tarzında kaleme alınmış kısa ve toplumsal içerikli bir romandır. Dostoyevski'nin ilk romanı olan İnsancıklar, aynı zamanda ilk Rus toplumsal romanı sayılır. Dostoyevski'nin acıma duygusu daha bu ilk eserinde bile belirgindir. Roman yaşlı bir katibin küçük bir kıza olan aşkını ve bu kıza karşı gösterdiği saygınlık çabalarını da konu alır. İnsancıklar, Dostoyevski'nin ilk yapıtı olmasına rağmen en önemli romanlarından birisi olarak kabul görür.

Üç arkadaş, bir gece yarısı, İran hududunda, Pir Reşit Dağı'nın yamacına yaslanmış bir köyde çığlık çığlağa dünyaya geldiler. Birlikte derin vadilerde kuş ve yılan avlayarak, dağdan dağa at sürerek büyüdüler. Sonra zamanın ruhu herbirini bir yere savurdu.. Biri bir kıza aşık oldu, ata baba topraklarını arkasında bırakarak, onun peşinden gitti. Bu onulmaz zorlu yolculukta ölümle, zülümle, yoklukla ve açlıkla karşılaştı, büyük badireler atlattı, korkunç şeyler yaşadı. Diğeri bir kan davasına karışıp İstanbul

"Kafka'nın ödipal sorunlarını, yazdığı hemen hemen tüm metinlerde görebilirsiniz ama bu mektuptaki gibi asla değil. Sahibine ulaşması bir yana mektubu yazdıktan sonra babasına duyduğu müthiş korkudan mektubu bir daha eline alamadığını düşünür insan ama yine de Kafka'nın babasına karşı yaşamında yaptığı en büyük saldırıdır bu. Kafka babasına hayranlık ve nefret ikileminde bir çözüm yolu aramamıştır, çözüm yolu aramaya bile cesaret edememiştir. Bu cesaretsizliği yaşamının her alanına yansımış ve silik biri ol

Franz Kafka, 29 Kasım 1922 tarihli vasiyetinde geride bıraktığı her şeyin istisnasız yakılmasını isterken şunları söylemiştir: Yazdıklarımın içinde yalnızca şu kitaplar geçerlidir: Hüküm, Ateşçi, Dönüşüm, Ceza Sömürgesinde, Taşra Doktoru ve Açlık Canbazı anlatısı... Bu beş kitap ve anlatı geçerli diyorsam tekrar basılmalarını ve gelecek zamanlara ulaştırılmalarını istediğimi söylemiyorum. Aksine tamamen yitip gitmeliler; benim asıl dileğim budur. Fakat artık yayınlanmış oldukları için kimseyi bunları elde e

Umut ve korku kendi içinde deneysel nihilizmini taşır. Umut ve korkudan kurtulunca geriye sadece hiçlik kalır. Martin Eden, bir anlamda bir uçtan bir uca savrulan günümüz insanının tragedyasıdır.