Gökyüzüne hiç bakmadığımız bir dünyanın, küçücük penceresinin aralığından karşılıyoruz hayatı. Söylersek büyüsü bozulur diye, umudu içimizde tutup, gökkuşağına salıncak kurmadan, kendi derinliğimizde kaybolup, bakmaya korktuğumuz maviliklerin hasretiyle yaşıyoruz hep. Mavi Tutsak kalıyor bu yüzden yüreğimizde. Ne kadar yaşarsak yaşayalım ne kadar uzağa gidersek gidelim. Bazı insanların yüreğimizde bıraktığı değer anlamını yitirmiyor. Gözümüz gökyüzüne de baksa, maviliklere de boyansak, sırılsıklam da olsak

Karşı kıyıdan bakıyorum şimdi kendime Pasparlak bir gökyüzü Yalçın kayalar ve griler Aşı boyalı evler eteklerimde Avlusunda telaşlı gülüşler Dirsek dayalı sohbetler pencerede Sakız beyazında sandık kokusu Abaniler, kaderime boyun bağı Gözlerimden dökülenler podyamda 'Pedimu' çoktan büyüdü ve Kekik kokusunda değilim ki Naftaline bulanmış sevincim

Kazanmak için, neyini kaybetmeyi göze alabilir bir insan. Belki de her şeyini ama en azından bu kayıp, benliği olmamalı. Evet suç somuttur öyle ise bazılarının size bilinçli şekilde yaptırdığı ama sizin hiç haberinizin olmadığı suçlar, suç sayılır mı? Hele ki payınıza düşeni aldıysanız... Ali AKIN Etrafında kimse kalmadığında, ona ilk darbeyi vurana koşar insan... Her zaman olması gerekenden fazlasını umut eder. Hayatta tutunabileceği tek şey mesleği ise bir gazetecinin, onu elinden aldığınızda ruhuna hükme

''Bir sandığın kapağı aralanır ve gün yüzüne çıkar, DEMLENMİŞ ÖYKÜLER... Yavaş yavaş demlenmek için, bir nefes, bir söz ve yaşanmışlıklar da yarenlik etmiştir, her bir öyküye. Okuyucuya da keyifle eşlik etmek kalmıştır...'' Gökçe KOZAK

''Madenci Kasabası'' kitabının yazarı Halil İbrahim KARSATAR'DAN keyifle okuyacağınız ve her sayfasını merak içinde çevireceğiniz harika bir roman daha sizlere hediye edilmiştir. Bir Doğu Masalı isimli bu kitabı okurken yer yer kendinize kızacak, yer yer de hayatı sorgulayacaksınız. Bir Yeşilçam Filmi tadında olan bu kitabı elinizden bırakamayacaksınız. Keyifli okumalar... Genel Yayın Yönetmeni

''Kırık bir cam kadar keskin ve aynı zamanda şeffaf olabiliyor bazen hayat, göründüğü gibi içi dışı bir , fakat gerçekler can yakabiliyor. Gerçekçi olmak hayata karşı dik bir açıdan bakmayı gerekli kılabiliyor. Bu sert konsept, bazen en yakınındakilere soğuk duş aldırabiliyor. O yüzden, hayatta harcıâlem olmak lazım, gelişi güzel demiyorum bak! Ama beklentilerimizi bir tık düşürmek lazım. Ha bu arada adaptasyon yeteneğimizi de tap seviyeye çıkaralım ki oyun dışına çıkmayalım!''

Yalnızlığı kendinle telafi etmek ne kadar acıdır iyi bilirim, çünkü derdini telafi sınavına koyamazsın onunla boğuşurken, yok olursun istemsizce ve bir de ardı sıra gelen arkadaş kıtlığıyladır imtihanın...

Tutunamıyoruz, göğsümüzün üzerinde bir sancı, aklımızda bir soru ve herkes aynı yerde ama ayrı... Bir dua, bir bakış, bir ah... belki de umut! Müziğin ritmine kulak ver, iyi dinle , hayat şarkın çalıyor, her sayfa ayrı bir nota ve bu şarkının nakaratını bir tek sen biliyorsun, en güzel sen okumalısın...

Bazen şehirler anlatır insanı bazen insanlar anlatır şehirleri. Yeter ki hissedebilin...şapkamı takıp sokaklara indim. Hissedebilmek ve insanın hikayesini duyabilmek için...güneşin kenti yağmurlarını azar azar döküyordu. İnsan da yağmurlarını azar azar dökmez mi? Bunu cimriliğinden yapmaz, döktüğü yer incinmesin ister...Siz hiç kayıp kitap ı aradınız mı? Benim ömrüm onu aramakla geçti. Bulabilmek için çok ıslattım kendimi; harflerle, kelimelerle, cümlelerle, öykülerle, şiirlerle...Bazen çok uzak da zannetti

İnsan yüreğinin attığı yeri yurt olarak görse de, iç dünyası doğduğu topraklara aittir. Bu topraklara memleket denir. Memleket deyince bir başka heyecana kapılır insan ve bir başka bakar gözleri. Bu özlem bir kor gibi yakar tutuşturur insanı Yıl1961. Türkiye ile Almanya arasında İşgücü Alımı Anlaşması imzalanır ve ilk olarak 2 bin 500 Türk Almanya'ya göç eder. Türkiye'de yaşam şartları şimdiki gibi değildir, zorludur. Binlerce insan yeni umutlar ve ekmek uğruna yaşadığı toprakları terk edip Almanya'ya gide

Kafamı kaldırıp etrafıma bakındığımda odanın bir köşesinde Kafka oturmuş Milena'ya mektuplar yazıyordu. Diğer köşede Anna Karenina intihar etmekten vazgeçiyordu. Maria Puder camın öte yakasından gülümseyerek, Raif'e söyle, ölmedim hayattayım! diyordu. Raskolnikov, hemen karşımdaki komodinin üzerinde elinde baltası olmasına karşın hiç kimseyi öldürmemişçesine ölesiye naif bir ifadeyle gözlerimin içine bakıyordu. Nâzım ise karşımızdaki gardırobun üstüne ceviz ağacına tünediği misali oturmuş Vera'ya bakarcasın

'İçinde öyle dizeler var ki Yunus Emrede; örneğin Sartre geldi aklıma, Hegel geldi örneğin. Kendi kültürümü çok daha sevmeye ve Batıyı eksik bulmaya başladım. Halbuki batılı gibi büyümüştüm.'

Bir insan ne kadar sevebilir ki gökyüzünü, karşılık beklemeden hayaline koşarken... Hiç beklenmedik bir anda kader yolunu biriyle kesiştirir... Sonra onu, kurduğun diğer hayallerin üzerine eklersin ve sabırsızca, her an, hayallerin gerçekleşsin diye dua edersin... Onunla sınanmamak için, çünkü kaybedeceğini bilirsin aslında ama yine de sonuna kadar gitmek istersin. Merak ettiğin için değil de çabalayıp kaybetmemek için arkana bakmadan yürürsün yol boyunca ama hiç bir kestirme yol yoktur... Ulaşılamaz ve ger

Papatya'm! Güzel çiçeğim... Sevdanın soğuk kadını! Senin ellerin uzanmaz yıldızlara, gökyüzünün şefkatini bilemezsin. Sanırsın ki gök sadece siyahtan ibaret! Sen, semadan süzülen renkleri göremezsin. Oysa rengârenk yağar benim göğsüme, her bir renkte ayrı bir hüzün doldurur. Sonra söylenirim kendi kendime: Ey gönül! Devayı göklerin de sahibinden dile, yürekten bir seslen, elbet O, olmazları da oldurur... Kabul olması gereken tüm dualarınızın kabul olması dileğiyle... Arif Kılıçer

Kim bilir, bu hayat kitabında kaç yapboz parçası böyle unutulup gitti. Bizi bugüne getiren milyarlarca an, o yoldan ya da şu yoldan gitmemize sebep olan minik karşılaşmalar, selamlaşmalar, minik dargınlıklar ve bugün, bu anda bizi biz yapan hayat, bize neleri unutturdu böyle... Kim bilir, görevi biten neyi çekip aldı hayatımızdan? Biz, kimin hayatından şöyle bir gelip geçtik?

Çocuğum ben, okula gitmeli, sokaklarda oynamalı, akşam olunca evime girmeliyim. Annemin kollarında huzur bulmalı, babamın gücünden güç almalıyım. Oysa onlar öyle mi? Sokak Çocukları onların ne akşam girecek bir evleri var ne dizleri kanayınca öpecek bir anneleri! Dayak yediklerinde çağırmak için koşacakları bir babaları da yok... Peki neden? İşte bu sorunun cevabını vermiş otuz yazar yazdıkları otuz hikâyede. Sizlerin de desteği ile sokakların doğurmadığı ama sokakların koruyup kolladığı, sokakların yaşat

Aylardan Eylül Vakit Sonbahardı... Çiçekler renginden vazgeçer mi hiç? Haberi var mıydı bu ağaçların senin ölümünden ki vazgeçtiler hepsi birer birer renklerinden? Yoksa tevafuk muydu Eylül? Ah dedem! Sen gittin, öylesine yalnız kaldı ki yüreğim, öylesine çıplak, öylesine sensiz, öylesine sevdasız... Ve kaçınılmazdı bu acı artık. Tıpkı sonbahar gibi döküldü gözyaşlarım önce yüreğime sonra toprağına... Ama vakit artık acıyla kavrulma vakti değil. 20 yıllık ömrüme sığdırdığım senle ilgili ne

Ege'nin küçük bir köyünde yaşayan Ali, tıpkı köyündeki Menderes Nehri gibi coşkulu, saf, temiz bir aşkla sever Elif'i. Körpecik yüreklerinde en derin aşkı yaşayan Elif ve Ali'nin kırk yıl sonra yüzleşmesi ve birbirlerini yanlış anlamanın yarattığı üzüntü ve hayal kırıklıkları ile sessizce helalleşmelerini anlatan gerçek bir yaşam öyküsü... Aşk türlü türlüydü bu hayatta. Bazısı bir anda çarpıyordu adamı, bazısı yavaş yavaş. Kimisi bir güçlü rüzgarla göklere uçuruyor, kimisi gönlünün kurak çöllerinde serin m

Bu melodiyi hepiniz tanıyorsunuz, hepinizin yüreğinde yeri vardır bu sözlerin... Hepimizin söylediği, hepimizin duyduğu ve hepimizin yaraları olduğu cümleler bunlar, peki ya sen? Senin bir hikayen var mı? Bu kitabın hangi sayfasında bulacaksın kendini? Hangi satırların arasında nefesin ciğerlerine ağır gelecek? Kimi özlediğini hatırlayacaksın? Kimi arayıp ''özledim'' diyerek kapatacaksın? Oturup saatlerce düşünmedim ben, 'İçimden Geldi' yazdım... Sevgilerimle...Nermin Saçar

Yalnızlık bir tek O'na özeldir. O eşsiz ve tektir! O'nun olduğu yere erişmek ve O'nun kadar yalnız kalabilmek biz insanların haddine mi? Acılar büyütür, olgunlaştırır, çaresiz bırakır, kimsesiz bırakır, sesinizi sessiz bırakır ve asla unutulmaz, mutluluklar gibi pembe değildir rengi, karadır, katran karası, hadsizdir! Akşamın rengini denizin sonsuzluğuna bırakıyorum, her sabah aynı umutla doğuyor güneşim üzerime. İçimden atamadığım acılarım, kimsesizliğim, çaresizliğim, kalemimden kağıtlara damlıyor; acım