Çık diye ateşten uzatsan elini Desen ki gel artık yandığın yeter Beni berbat zannedip, kendi halini Sütten çıkmış ak kaşık sandığın yeter Artık zaman bozuldu, bu zaman ahir Ahiri unutanın her anı zehir Bizi bizden başkası anlamaz zahir Olur olmaz herkese kandığın yeter Sen ayrısın, ben ayrı, dünyalar ayrı Yok, yan yana durmanın kimseye hayrı Herkes kendi yoluna desek de gayrı Şu gönlümde bir lahza kaldığın yeter Zehir bildim seni, aslın bal olsa da Gönüller anlaşır, diller lal olsa da Kavuşmak imkânsız b

Talya tekrar o ana gitmiş gibiydi. O rujda ne olduğunu bulmaya çalışıyordu. Aslında o anda hepsini birleştiren şey o rujdu; üzerlerinde öyle bir etki yaratmıştı. Talya ihtiyaçları olan şeyin işte bu olduğunu düşündü. Birleşmek... O ruj gibi onları birleştirecek ve onları aynı odakta toplayacak bir şeye ihtiyaçları vardı. Talya bunu akıl ettiğinde bir süredir beyninin odalarından birine kilitlediği hayalini serbest bıraktı. Kariyerinin bir yerinde hayata geçeceğine inandığı ama hep doğru zamanı beklediği hay

Aşkın efsunlu dünyasına gün gün tanıklık etmeye hazır mısınız? İşte karşınızda bir aşk güncesi... Her sayfada, umudun, tutkunun ve aşkın masumane yüzüyle karşılaşacaksınız. Bir insan bir insanı ne kadar sevebilir? O tepede oturup öylece yıldızların bize hüzünlenmesini ve ayın Ayşe'nin gözyaşlarını nasıl sildiğini izlemeye koyulduk. O gece sanki her şey çok farklıydı. Yıldızlar, âdeta bize dilek tutma şansı verebilmek için, gökyüzünde bir o tarafa bir bu tarafa gidip geliyordu. Ayşe sığınacak bir liman arar

Ve O dedi ki: Siz insanlar için üç bin dokuz yüz küsurlu yıllara kadar ömür dediğiniz de nedir ki; bilemediniz kırk dokuz, bilemediniz doksan dokuz! Düş yedide birini bebekliğe, düş altıda birini çocukluğa, düş beşte birini gençliğe, düş üçte birini de uykuya! Ne kaldı ki geriye? Öyle ise var git! Dolu doluya yaşa! Günü gününe yaşa! Öyle ise var git! Günlerinin, dakikalarının kıymetini bilerek yaşa!

Bilinen gerçektir: bir işi çok iyi yaptığınızda, o iş hep üstünüze kalır... -Çok güzel ağlarım ben... Yangın ve saklambaç'ta şiir yanık gökyüzünde dolaşıyor bir süre, hayatın sağlamasını yaptıktan sonra düş karası yollara bırakılıyor. yürüyelim yürüyebildiğimiz kadar.

Seninle Birbirine boş boş bakan, Terk edilmiş iki orman kulübesi gibiyiz. Susmuş iki beden... Bakıyoruz birbirimize... Boşluğun boşluğa söyleyecek bir sözü olabilir mi? Boşluk boşluğa ne anlatabilir? İki gülün biri henüz tomurcuksa, Açmış olan, diğerine ne söyleyebilir? Saba rüzgârlarının gözlerden uzak bir göle bıraktığı İki çınar yaprağıyız. Kıpırtısız öylece dururken Bekleyişimiz sonsuz değil biliyorum... Seninle kış ayazında birbirine sokulmuş bir çift güverciniz. Gitme vakti çoktan gelmiş, Boş boş bakı

Hayatına geleceği kat [sen] olursun, Hayatından geçmişi çıkar [ben] kalırsın... "

‘Birbirinin Mevsimine ve Göğüne Tutunamayan Kuşlar'... Yine de buluştukları ve bir oldukları bir an vardı bu karartı ve beyazlığın. Lakin keskin başkalıkları sebebiyle ayrılmaları gerekti. Paçalı, ebabile tutunmak, onu sarıp sarmalamak istedi; ebabil de Paçalı'yı denizlere ve okyanuslara uçurmak... Paçalı, mevsimlerin peşinden sürüklenemezdi, ebabil de yavaşlayıp bir peri bacası kovuğuna sokulup yaşayamaz, kışı kaldıramazdı. Yapamadılar. Vakit geldiğinde o büyülü karartı nevbaharın ardı sıra gitti, Paçalı g

Kalbim senin izlerinle dolu benim Kimse bilmez senin ötendeki başka seni Beş dönüm lavanta tarlası sığmıştır saçlarına ben bilirim Yedi deniz iki gözündedir... Cennet vardır ellerinde Aydan sonra en çok güneş ışığı sendedir Gece ile sabah kavga eder senin için Uykular, uyanmalar senin dönüşümünde Sen çoğu zaman karşılıksızlık Bana karışıklıksın En derin aşksın Sevginle mutlu ediyor, sevginle üzüyorsun Tüm dünya ile çelişiyorsun Adını hak, Beni Helak ediyorsun... Aşkın zamansız ve mekansız saflığı, zaferi v

Siyasetten felsefeye pek çok konuda görüşlerini dile getiren Hasan Yılmaz, hepimizi derinlikli düşünüp bir konuda yargı sahibi olmadan gerçeği araştırmaya çağırıyor. Ve kendi bilgi deryasında biriktirdiklerini bizlerle paylaşıyor. "Bilgisiz bir insan hiçbir şeyi anlayamaz. Bugünkü dünyada nefret söylemlerinin, hoşgörüsüzlüğün ve çatışmaların altında anlayışsızlığın ve bilgisizliğin olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Her şeyden ve birbirimizden nefret ediyoruz çünkü hiçbir şey anlamıyoruz; aptallar gibi bi

Ve şimdi, diyor Sadık Hidayet ve şimdi yazmaya karar vermişsem, bunun tek nedeni, kendimi gölgeme tanıtmak isteğidir. Nasıl bir ağlamadır bu? Akmak bilmeyen bir gözyaşında varlık gemisini yüzdürmek isteğinin son çırpınışları sanki: Kurak bir çölde, Güneş'e haykırıp -kendi susuzluğuna değil de- kızgın kumlarda yanıp kül olduğunu gördüğü gölgesine acı duymakta; son nefesinde ona kendisini son kez gösterebilme arzusunu kalemiyle avaz avaz bağırmaktadır. Kasabam Ayrılık işte böyle bir kitaptır.

Susarak söyleniyor ya çoğu şey, O yüzden sus gönlüm. İçinde tut sırrını. Zor olsa da sus. Ziyanı yok konuşmanın... Susman gerektiğini bil artık gönlüm. Susalım... Susmalıyım anlayabilene, Başka çaresi yok çünkü.

Koskoca bir kitabı okutsun. İçinden işine yarayan belki bir cümledir. Alırsın o cümleyi çevirirsin anahtarı, kapını açarsın. Aslında koskoca kitap, senin için yazdırılmıştır. Yıllarca dert tasa dediğin sıkıntılar çekersin. Oflayıp inlemekten içinde yazılı mektubu okumayı düşünmezsin. Oysa dert, tasa dediğin zarfın içinde, senin için yazılmış bir mektup vardır. Açıp okuyabilseydin dert tasa kalmayacaktı. Dert tasa dediğin şeyler doğru kapıyı işaret etmek için yaşamına girmişti. Dert yok, tasa yok. Elem ve

Murat Çoküreten'in "Küba Günlerim" adlı kitabı, sıradan bir gezi kitabı değil. Küba'ya çevrilen salt bir kamera da değil... Çünkü yazar, Küba'ya sadece gözleriyle bakmıyor, yüreğiyle de görüyor! Küba'yı sadece gözümüzün önüne getirmekle yetinmiyor, bize orayı yaşatıyor da. Oranın insani sıcaklığına, güven duygusuna, yaşam sevincine hayranlıkla bakarken, bizim de hayranlıkla bakmamızı sağlıyor! Ayrıca; odak noktası "insan" olunca, kıt kaynaklara rağmen mucizeler yaratılabileceğini ispatlayan "Küba sosyaliz

Anam avradım olsun ki iki haber beklerim memleketten: Biri senin kokun, diğeri sağlığı anamın. Aç kalmışım, tokmuşum, ölecekmişim ya da bir yirmi yıl daha yatacakmışım, değil umurumda... Rıza Özdemir, Büyük Yangın'da mekânın ve arzunun derinliklerine göz kırpıyor, matemi ve hüznü yanı başımızda gerçekleşen bir olayın içindeymiş gibi görmemizi sağlıyor.

Seni sen yapan Ne doğduğun yer Ne yaşadığın iklim Ne soluduğun havadır Ancak hissettiklerin Ama illaki Yaptıklarındır... -Prof. Dr. Ayhan Dirim

Alıp başımı gidiyorum benden, Arkama bakmadan, bir şey demeden... Kendime kinli, içimi terk ederek Gidiyorum söve söve bu yerlerden. Uzak bir adresin çıkmaz sokağına İnsan geçmez, postacı girmez tarafına Kapısı çalınmayan boyasız evin Gidiyorum, eşya girmez en küçük odasına...

Elinizdeki bu kitap, zamandan firar etmiş kaçakların olağanüstü kaçış serüvenidir. Gop ve Guman, gizemli bir yazar tarafından yazıldıklarını ve aynı zamanda okuyucular tarafından okunduklarının farkına varırlar; yokluk ile varlık arasında, kitabın içerisinden çıkmak için yazarın peşine düşerler. Bakalım Gop ve Guman beyin fırtınası yaratan bu kitaptan çıkabilecekler mi? Zamanın tufanından kurtulmak için sığınabileceğim en güvenli yer bir kitaptı.

Doğrusun Sen Geçesi geldi uyanmanın, Ol yer ayağa kalktı Beklenenden daha er doğdu güneş. Ağlamanın günü değil Sil gözlerini diyorum. Ne var ki; Kolay değil kişi olmak Ağlamak kişi işidir Ağlamak kişi işi. Ağla ağlayabildiğince kardeşim Sen doğrusun. Ağlasan da yeridir, Sen bana bakma!

Sorgulayıcı öyküler ve sıra dışı karakterleriyle birlikte varoluşun ardındaki gizeme açılan bir kapıdır Eptalith Gezegeni. Düşlerin ötesindeki bu fantastik destan, beklenmedik sonuyla sizi şaşırtacaktır...