"Evet, dert oldun," dedi, gözlerindeki yaşları tutamıyordu. "Sen, benim en güzel derdimsin, Reyhan!" Başımı göğsüne çekti. "Ben senden nasıl ayrılacağım?" "Bir yerde okumuştum. Mesela şu an bize ışığını veren yıldız, belki de milyonlarca yıl önce sönmüş olabilirmiş. Ama dünya ile arasındaki mesafe sayesinde ışığı buraya yeni geliyormuş." Başımı kaldırıp ona baktım. "Beni oradaki herhangi bir yıldız gibi düşün. Ben gitsem bile yani öl..." Bir an duraksayıp tekrar devam ettim. "Ben ölsem bile benim ışığım,

"Kimsin?" diye sordum. "Ben yolu gösteren yüce zihinim. Tek tanrı olan Aton'un aklıyım. Seninle her yerde ve her zaman birlikteyim. İsteklerinden haberim var. Sorularını açıkça bildirirsen yanıtlarını alacaksın," dedi. "Beni Aton'un bilgisiyle donat ve hakikati göster," diye yalvardım. Bir anda görüntüm değişti ve nurlu bir aşk bağıyla bütünleşmiş sonsuzluk belirdi. Marduk'tan sonra serinin ikinci kitabı olan Apollon & İskender-i Zülkarneyn ile Billur Ergün bizi yine büyülü bir mitolojik gezintiye çıkarıy

Rüzgar bitti kuşlar gitti bir tek sen kaldın aklımda. Penceremdeki tozlar ve güvercin artıkları nerede diyorlar, camlarına hoş gelen yağmur damlaları Sen yoksun. Yastığım küskün. Terkedeceğim bu şehri, sen yoksun. Rüzgar bitti.

Beni yüzde değil, seste arama! Yazdığım üç beş satır şiirlerdeyim. Beni kaşta, gözde, dilde arama, Yazdığım üç beş satır şiirlerdeyim. Bir şeyler yapsam da anlaşılmazım, Sazlar, sözler ile anlatılmazım, Derdi kâğıtlara döken yazarım, Yazdığım üç beş satır şiirlerdeyim. Şiirlere dökerim ben derdimi, Çok yoruyor beni, yârin özlemi, Sevgiliye yazdığım, şu şiirimi, Yazdığım üç beş satır, şiirlerdeyim. Ben bir garip Keser'im, kalemim susmaz. Halden bilmeyene, hal anlatılmaz, Dağda, bağda, ovada Keser aranmaz

Yaşananlardan ders almak, insanları kırmamak, küçük olayları büyütmemek, arkadaşlığın ve dostluğun kıymetini bilmek ileride pişmanlık yaşamamıza engel olur. Bir grup gencin arkadaşlığı üzerinden samimi bir dille aktarılan öykü, insan yaşamındaki değerli anların ve kişilerin kıymetini bilmemizin gereğini aktarıyor. Pelin Ertan'ın büyüleyici bir dille anlattığı bu kısa öyküsü; Ada, Damla ve Yağmur'un arkadaşlığı üzerinden dostluğa dair önemli mesajlar içeriyor.

İçim yanarak sana baktım, Sana dokundum. Cennetten bir parçasın, biliyorum. Kokun bile bu dünyaya ait değil... Cennetten mi düştün güzelim?

Bakıp incelediğiniz ve Aşkın Rü'yeti adıyla tanıştığınız bu kitap bir el yazma eserden çevrilmiştir. Orijinal ismi ise, Müşâhedet'ül Mâide-i Muhibbân'dır. Bu isimle tesmiye olup adlandırılmış olan el yazması eserin çevirisi Amasya'nın Merzifon/Sarıköy'de medfun Seyyid Sultan Battal Gazi'nin neslinden olan ve hakka rihlet eden üstâzım efendim Kemâl Durmuş tarafından Osmanlıcadan çevrilmiş olup bu çeviriler Haydar Şahin'in dikkatli editörlüğü ile bitirilip tamam oldu.Aşkın Rü'yeti adlı kitabımız, Luna Yayınla

Bu gece sen yıka makyajımı,Çıkmayan rimelimi,Giydir pijamalarımı.Hiç gücüm yokBırakma! Bırakma bedenimi.Bir çay koy, kokulu severim bilirsin,Bu gece al bütün yüklerimi,Taşıyamadığım yüreğimi,Akmayan gözyaşımı...Nasıl koktuğunu biliyor musun saçlarımın?Dokun!Ellerinde aksın saçlarım.Uyut nefesinle göğsündeAl bu gece!...Ne kadarKırdılarsa,Yordularsa,Hiçbir şey yerine koydularsa,Çek al ruhumdanKapat gözlerimi...

Güneş yükseliyordu Kudüs'te... Hem de yüzyıllardır yükselmediği kadar gururla... Gökyüzü sanki güneşle dans ediyordu... Ağaçlar haykırıyordu zulmün bittiğini... Hüznün sembolü rüzgâr yaprakları savuruyordu. Ama bu kez zafer için... Hayvanlar koşuşturuyordu. Cümle âleme bu anı duyurabilmek için. Yüzyıllardır bombalar altında yaşayan bebekler ağlıyordu. Bu kez adaletin tecelli ettiğini duyurmak için. Mazlumun gözyaşı bu kez acıya akmıyordu...

Kitabım için, Biraz gerçek, biraz hayal ve biraz da düşüncelerin harmanlanması sonucu olguların, 'kısmen de olsa' toplum değerlerini hatırlatma çabasıdır, diyebilirim.

Bazen... Sadece susuyor insan. Ne konuşmaya dönüyor dili, Ne de kelimelerle oynamaya istekli... Bir yüreği kalıyor elinde, Bir de içinde çığlıklara boğulan sessizliği... Ve bazen, Bir tek bakış yetiyor o derin sessizliği bozmaya, Tek bir bakış, sustuklarını konuşmaya...

Hamiye Çolakoğlu'ndan Mektup Var: Zamanı çamurla beraber yoğuruyorum. Durulmak bilmeyen bir tempoya girdim. İnan mutluyum. Gelişlerin benim gücüm, sevincim oluyor. Sana alışmağa başladım. Bu tutku bizi ne suçlu, ne de günahkâr kılmayacak Dostluk, sevginin mana oluşumu bence. Sonra? Sonrası, o göklerden büyük. Güvençliyim, inançlıyım dersen, ben senin dediğin yerde olurum ölüme dek. Dediğin ideal insan ölmez. Zamanlar içinde dilden dile dolaşan öyküler olur. Niye inatçısın? Sen benim için O'sun. Öyle ol

"Şimdilerde ise deniz kenarında, o bankta oturup yas tutan bendim. Hayat bir zamanlar annemin oynadığı rolü bana vermişti sanki. Annemin o gün denize bakarken nasıl çaresiz ve mutsuz hissettiğini on dokuz yıl sonra şimdi anlıyordum. Ağabeyimin ölümünden sonra kendisini hayattan soyutlayıp benim varlığımla yeterince mutlu olamayışından dolayı sürekli yargıladığım anneme bugün sempati duyacağımı söyleselerdi asla inanmayacakken, bu gerçeği bizzat yaşayarak deneyimlemem hayata karşı algımı genişletiyordu. Etra

"Fırtınaya yüklediğim sırrımı, Tarlaya ektiğim bereket tanemi, Kuşlara yem diye bıraktığım buğdayımı, Küskün kaldığım hatıralarımı, Selamsız geçtiğim komşularımı, alıp çıktım yola."

Muhakkak yağmurlar diner, kaybolur fırtınalarYerine bir sis geçerSonunu göremezsin bekleyişlerinKoyulaştıkça dağılır ümitlerinDağıldıkça bir gemi demir alır bu sulardanMuhakkak bir kadının saçları dalgalanır üstündeMuhakkak sırtın rıhtıma çevrilmiştirNihayetinde gelip geçmiştir her şeySona ermiştir bu nevmit fasılSonrası, miskin deryalar içinde dingin bir pusSonrası, silinir suretin o perde içinde sonsuzGörüyorumAğırlaştıkça bu sisler sinesinde sevdamınMuhakkak gideceksin, Gideceksin biliyorum.

Sakladım düşlerimi yıldızlara. Tutamadım güneşi ellerim yandı. Darmadağın yüreğim buz kesmiş. Ağlayamıyor gözlerim karanlığa gömülmüş. Kaybolmak istiyorum gamzede. Hayallerim yetim, biçare kalmış. Susuz kalmış dilim, kuyular da yok. Derin mağaralarda bağırasım geliyor, nefes yok.

İnsanlar yarın ölecekmiş gibi yaşasalardı Ölümü akıllarından hiç çıkarmasaydılar eğer, Ayrılıklar hiç olmazdı, İhanetler olmazdı, Kimse aldatılmazdı mesela, Sevenler ayrılmazdı Bu para denen illetin peşine düşmezdi insanlar, Şan şöhret peşinde olmazdı kimse Herkes mutlu olurdu Unutmayın bir gün elbet öleceğiz, Bunu hatırlayın Kelebekler gibi olsak keşke, Bir gün yaşasak ama mutlu yaşasak.