Nurdan sessiz ve sakin bir şekilde dinlerken Manas'ın konuşmalarını, gözlerini uzaklara dikti. Keşkeli cümleleri kur Müslüman Çocuk! dedi, Gerçekten çok ihtiyacım var o cümlelere. Bazen düşünmeden edemiyorum. Olanlara eğilmek yerine mücadele etseydim belki de bu yaşananlar daha farklı yaşanacaktı. İşte o zaman bazen, 'Keşke!..' diyorum, 'Acaba insan kendi kaderini kendi mi yazıyor?' diye hayıflanıyorum akıp giden yıllarıma. Nurdan'ın gözleri nemlenmişti. Bizimki! dedi, Sevgi değil demek yanlış da değil doğr

Öyle bir sevdadır ki bu, ne yere sığar ne göğe Onun içindir ki, sevda demişler, aşk demişler ismine Senin aşkınla şad olan gönlüm, sensizliğe mahkûm olsa da Mahşer'e kadar, içinde bulunduğum ahvalden müşteki değilim zerre kadar. Bilirim. Gül gibidir, miski amber gibidir aşk. Tıpkı Yusuf'a benzer. Kokusunu almaya ise ancak bir Yakup ister Sevgiliye söyleyin her şeyi alıp gelsin, Gönül tahtımı ona elimle vereceğim. Bakışlarıyla beni durmadan yakıp delsin Aşkıyla o sonsuza, mahşere ereceğim. Esrar Dede'den

Eranın zadeganı ateşli Kum kılıcfnı sıyırdığında başladı HAYMATLOSluğum. Ben artık yalnız bir vatansızdım. Lacivert gözlü bir adam, kadim uygarlıkların gnostik dehlizlerinden bir fenomen olarak çıkıp çağımıza geldiğinde, yaşlı İran liderinin devriminin ardından kırk, Avrupanın birinci Hitleri sayılan Bonapartın Akka yenilgisinin üzerinden iki yüz, Toton kıtasının ikinci Hitleri, Adolfun üzerinden yetmiş, palabıyıklı Gürcü köylüsü Demiradamın zulümatının üzerinden elli sene, kendilerini Yaratanın kıymetli ul

Onlar içerde uğraşa dursun İlbey oğlunu otağdan çıkardı. Güneş henüz doğmak üzereydi; Tanrı Dağlarının tepesindeki kar kızıla bürünmüştü. Zirve her zamanki gibi dumanlıydı. Hafif rüzgarla birlikte bin bir çeşit çiçeğin kokusu geliyordu. Çocuğu gökyüzüne doğru kaldırdı Onbaşı İlbey. - Görklü Tanrım Ulu Tanrım. Dualarımızı geri çevirmedin bize Attan gönderdin. Ben de onu askerin olarak sana geri veriyorum diye bağırdı. Bu sesleniş Tanrı Dağının yamaçlarında yankılanmış eteklerine ve bozkıra doğru yayılarak

Hz. Hüseyin Kufe'ye gitmek üzere Mekke'den ayrılırken, başına gelecekleri bildiği halde neden gitmekte israr etti? Heybeler dolusu mektupla kendisini davet eden Kufeliler neden sözlerinde durmadılar? Kerbela canilerinin sonu ne oldu? Hz. Hüseyin'in yapmak istediklerini Ebu Müslim Horasan yapabildi mi? Emevilere göz açtırmayan tahta kılıçlı süvariler kimlerdir? Talas Savaşı'nda İslan ordularını Ebu Müslim'in komutanları mı yönetti? Tüfeği icat eden Ebu Müslim'in yaveri, Ahmet-i Zemci, aslıda Hızır (a.s

Dağlar uçsuz bucaksız sanmıştı. Sahipsiz bir kale, emin bir sığınak sanmıştı. Değildi. Yanılmıştı. Dağlar, yollar parsel parsel bölünmüştü. Yollar sahipliydi. Dereler, pınar başları, düzler, yokuşlar, çalılıklar, sıklıklar, her taraf sahipliydi. Çobanalr, bekçiler, yolcular, oduncular, mantar toplamaya çıkan insanlar... Her biri bir sahip... Dağların böylesine dar olduğunu bilmiyordu. İnsanlar, özellikler ellerinde sepetlerle mantar arayan insanlar üzerine geliyorlardı. Birinden saklansa diğerine yakalan

Bir ailenin iki kuşak yaşamı ve hatanın bedeli.... Kararsızlık bir süreçti. Kısa tutmak, derin düşünmek gerekirdi. Derinliğin ölçütünü insanlar belirlerdi. Ya rahatça yüzüp geçeceksin karşı kıyıya. Bu senin zaferin olacak. Ya da boğulup batacaksın diplere doğru, çırpına çırpına, Nefesin bir gidip bir gelecek önce. Soluksuz kalacaksın. Vücudunun ağırlığı çırpınışlarını kesecek. İki misli olacak bedenin suyun altında, hissedeceksin. Anlayacaksın ki o zaman bazı hataların dönüşü yok. Bu son kaçınılmaz olan so

Türk ve dünya tarihi açılarından çok önemli bir olay olan İstanbul´un fethi ve bunun mimarlarından Fatih Sultan Mehmed müstakil olarak ilk kez romanlara konu olur. Moralızade Vassaf Kadri´nin Birinci Dünya Savaşı yıllarında yayımladığı Şimal Rüzgârı Türk edebiyatında bu konuyu ele alan ilk roman olması açısından önemli bir yere sahiptir. Romanda İstanbul´un fethedilmesinden sonra Türklerin şehre girişi, askerin şehre hakim oluşu, asayişin ve adaletin sağlanması, gayrimüslimlerin geri dönüşü, şehrin imarı gi

Çoban Aşkın Çocuğuydu bir iç yolculuğunun, kimlik meselesinin inanç eksenli hikâyesi... Sonsuzluk yürüyüşüne çıkmış in sanın, kendi özündeki cevhere ve aşka tutunarak ilerlemesini anlatıyor. GÜnümüz problemlerine ince göndermelerde bulunan eser; mizahî bir dilin yardımıyla da, zaman ve mekân ötesine bir kapı aralıyor. Yeni bir söylem geliştiren Çoban Aşkın Çocuğuydu bir roman yarışmasında üçüncü oldu.

Aşk kavgasız olmaz diyordu, kendi kendine. Ona göre, sessiz, sakin, sütliman denecek şekilde dalgasız denizlerde yüzmeye alışmış olan gemiler, karşılarına çıkacak ilk fırtınada alabora olup batarlardı. Oysa hayatın karı, kışı, fırtınası vardı. Kesinlikle sütliman bir deniz g ibi değildi, hayat. Sevenler, hayatın dağdağasına, gelgitlerine çok önceden hazır olmalıydılar. Aşktaki kavga, bu hazırlanışın, bu hazır oluşun göstergesiydi. Gönüle ilk giren sevgi, bir kor gibidir, oğul. Zamanla, hayatın dağdağasıyla

Bu roman, dünya gömlek değiştirirken hesaplaşmanın sancısını yaşayan nesillerin hikayesidir. Ferdi meselelerle sosyal ve tarihi olayların iç içe yaşandığı 1960 sonrasında ortaya çıkan iki-üç nesli anlatır. Kaybedilmiş dönemler ve yalnış esen rüzgarlar arasında yaşamaya ve tutunmaya çalışan gençler, romanın asıl konusudur. Kaybolmuş Günler, üniversiteli gençlerin hayatını, aşklarını ve acılarını, Alternatif 68 Kuşağının farklı bakış açısıyla ortaya koyar. Beşir Güner'in kararsız ve tedirgin kişiliğinde, baş