Nietzschelerin Şöleni, Derrida´nın Nietzsche okumalarından ve R. Beardsworth´la bir söyleşisinden oluşan özgün bir derleme kitaptır. Derrida, adeta katışıksız bir okurdur bu derlemede; bize felsefeyi bir okuma/yeniden-okuma etkinliği olarak, yazıyı bir yeniden-yazma etkinliği olarak görmeye zorlayan bir okur. Bunu da, hem okumanın hem de yazmanın sınırlarını zorlayarak yapar. Derrida, Nietzsche´den kendi yapıbozumcu öncüllerinden biri olarak söz eder. Nietzsche, Derridacı metinde, Derrida´nın Batı metafiziğ

Avrupanın felsefi kültürünü ya da en azından Krisis düşüncesinin kaygan kumlarında pasiflikleriyle barışık bir şekilde kendilerini kaybetmeyi reddedenleri saran Spinozaya dönüşün, Marksizmin krizine bağlı bir olay olarak ortaya çıktığını saklamak gereksizdir. Bu, genelde alayla ve bazen kızgınlıkla karşılanan bir veçhedir ama birçok veçheden yalnızca biridir. Yine de bu veçhenin daha fazla dikkati hak ettiğini düşünüyorum. Aslında bu, Marksizm ve onun etkililiği üzerine, yani tarihsel açıdan hegemonik olan

Jacques Derrida felsefede ve edebiyat teorisinde günümüzün en etkili figürlerinden biridir ve temel felsefi yazıları kadar edebi metinler ve edebiyat sorunu üzerine yazıları da çeviri güçlüğüyle anılmaktadır. Edebiyat Edimleri Derridanın Rousseau, Mallarmé, Kafka, Blanchot, Joyce, Ponge, Celan ve Shakespearein de aralarında yer aldığı Fransız, Alman ve İngiliz edebiyatının önde gelen figürleri ve metinleri üzerine yazılarından bazılarını bir araya getiriyor. Ayrıca edebiyat, yapıbozum, politika, feminizm ve

Gilles Deleuzeün Nietzschesi, Nietzschenin felsefesine bir giriş niyetiyle yazılmış olmasına rağmen, yanlış Nietzsche okumalarının sis bulutlarını dağıtıp, Deleuzecü özgünlüğün ve yaratıcılığın tadını da sunmaktan geri kalmayan yalın, duru ve anlaşılır bir metindir. Çok duyulan ama az bilinen güç istenci, üstinsan, tanrının ölümü gibi belli başlı Nietzscheci kavramlar sanki daha bir berraklık kazanır bu sayfalarda. İlk olarak 1965te yayımlanan ve muhtemelen gömlek cebine koyulup rahatlıkla sokağa çıkarılabi

1966 yılında yayımlanan Bergsonculuk kitabı, Gilles Deleuze ün erken dönem çalışmalarından biridir. Bu kitapta, Deleuze hem Bergson un yapıtları üzerinden süre, hafıza, yaşamsal atılım ve çokluk gibi belli kavramların süreklilikleri ve dönüşümlerinin izini sürer, hem de kendi özgün felsefi sistemini kurar. Deleuze ün Bergson okumasının temel motifi, aslında Batı Metafiziğine getirdiği köklü bir eleştiridir: gerçeğin karşısında soyut kavramları önceleyen ve yaşamı bu soyut kavramlara indirgeyen felsefe gelen

Önemsizin Arkeolojisi, Platon'dan Hegel'e Batı düşüncesine egemen olduğunu düşündüğü metafiziği anlamamızda büyük önem taşıyan, özgün, tarihsel açıdan bilgili ve etkileyici bir düşünür tarafından yazılmış görkemli bir eserdir. -Philosophical Topics - Fransız philosophe Condillac, 1746'da, fikirleri bilgi olarak örgütleme ve geçerli kılma tarzımızı belirleme konusunda dönemindeki pek çok çabadan biri olan İnsan Bilgisinin Kaynağı Üzerine Deneme'sini yayımladı. Dili, özellikle yazılı dili incelerken, yalnız

Varlık kudretiyle tanımlanır. Varlık kudretiyle güçtür. Kudretten kastımız aşkın iktidar değil, içkin güçtür. Spinozist söylemle, devrimcilik devrimin kudreti ve gücüdür. Devrimciliğini yitirmiş bir devrimin kudreti ve gücü yoktur. Emeğin devrimciliğindeki kudret, sınıf olmak değil, sınıflaştırmaya karşı sınıfsızlaşma politikliği ve her türlü sınıf üretme ilişkisinin yıkımıdır. İktidar olmanın, iktidarında ordu, polis ve devlet olmanın emeğin politikiliğinde yeri yoktur. Önemli olan, sermayeyi üreten ücretl

Antonio Negri ve Michael Hardt ın İmparatorluk kitabı, diğer ülkelerde olduğu gibi Türkiye de de, siyasi ve akademik çevrelerde belli tartışmalara yol açtı. Negri ve Hardt bu kitapta temel olarak kapitalist iktidar işleyişinin yeni bir egemenlik biçimine girdiğini ve bu yeni egemenlik biçimini çözümlemede var olan ulus-devlet ve klasik emperyalizm perspektiflerinin yeterli olmayacağını iddia etmektedirler. İmparatorluk ise, kapitalizmin kuruluş içerisinde olan bu yeni küresel iktidar işleyişine verilen addı

Foucault´nun felsefi bir düşünce´sinin ya da felsefi bir eser´inin değil de, felsefi bir güzergahının olduğunu söylememizin nedeni ne? Güzergah, yani girift bir yolculuk fikrinde, bir kez daha içsel bütünlük güçlüğüyle, düşünce ve düşünme düzeni ile yaşam düzeni arasındaki çetrefil etkileşim hatta birbirini ezme ya da her durumda kargaşa fikriyle karşı karşıya kalıyoruz. Sanki güzergah, bir biçimde, bir kişinin özel ya da kamusal, ama felsefe dışı güzergahını da içeriyormuş gibi. Öyleyse, Foucault güzergahı