Bu kitap, şiirlerin ve şairlerin dünyasına karanfil kokulu çay eşliğinde bir yolculuk önerisi. Yazmak bir çığlık, okumaksa o çığlığa ses vermektir diyen bir şiir okurunun olabildiğince geniş bir perspektiften şiire bakışının ürünü denemeler. Şiiri, hayatın turnusol kâğıdı olarak algılayan yazılar İlk basımında (2005) kitap üç bölümden oluşu-yordu. Gözden geçirip yeniden yayıma hazırladığım bu baskıda kitaba haiku üzerine özel bir bölüm ekledim. Üç dizelik kısacık Japon şiir tarzı haiku tüm dünyada giderek d

Şiir diyalektik bir kurgudur. Diyalektiksiz şiir olamaz. Şiirin hammadesnin algılanması ve alımlanmasında başlanarak dışavuruma değin bir süreç vardır. Böyle olunca insan şiirle birlikte yepyeni bir bakış açısı kazanmaya başlar ve dünyayı, çevresini o açı ile görerek yeniden nasıl kurulduğunu ve nasıl değiştiğini anlamaya çalışır. Tümünü anladığını hiç düşünmemelidir. O nedenlerdir ki her okuyuşta yeni bir dünya ve kavrayış ile karşılaşacağından şiir okuyucusuna yeni dünyalar kazandırır.

Şiirin yenibaştan düşünülmesi ve yenibaştan kurulması sırasında, Gilles Deleuze'ün alana ışık tutan felsefi yaklaşımlarını görmezden gelemeyiz: Deleuze, bilginin icat etme ve yaratma olanağı verdiğini; bu yolla yaşamı dönüştürme gibi insanı var edecek olan bir eylemin gerçekleşeceğini söylüyor. Şiir önce bu ana ilke çevresinde hemen kendine bir yatak buluyor. Bu Deleuzecü yaklaşımla, şiirin temel özelliği olan şiiri yeniden düşünerek kurma yaklaşımı açıklamak olanak kazanıyor. Dünyayı ve ilişkileri yepyeni

Kendime bakıyorum beğeniyorum camdan Yıldızlar veriyor okşuyorum ruhumdan Sayıklayarak söyleniyor ömrümü gamdan Anıyorum geçmişi gelecek var unvandan Şarkılarla gecenin gönlüme akıyor aksin Dopdolu yanaklar kendimdeki aklar Buğulu gözlerinde parlayan istikbalim Simsiyahtı başımda dolmayan ak saçlarım Doğruluktur ki bağım, aynamdaki bir dağım Varsa alçakla ağım, çukurdur leş yalağım Çakal tilkide yılan orman tünekler fareli bağım Doğa gürler sular yeşili yeşil doğayı hürler Bakıyorum doğaya kendi akıyor o

kanatlarında beyaz bir leke ve artık her şey bir şey boşluğunda sözcüklerin kokusu kirli nehirlerin dökülüp içinin diplerine göğsünü kana kana akıtarak kefensiz geceydi bulut üstünde bulut bir yazın eşiğinde onulmaz içimdeki yalnızlık bana üşüyen bir merhabaya dönüşmüş zaman

Yaşadıklarımı... Yaşama ihtimaline sahip olduklarımı, Yaşadıklarımın bana hissettirdiklerini yazıyorum. Sadece laf olsun, Sayfa dolsun diye belki Yahut adı konulamamış başka bir sebepten... Ne fark eder? Bütün aptallıklarımı bırakıyorum avuçlarına Oku! Dilediğini düşün. Umurumda değil. (Yalan söylüyorum niye bilmem hala hakkımda ne düşündüğünü, haddinden fazla önemsiyorum. Zihninde aptal bir aşık, saf bir kız olarak kalmaktan o kadar çok korkuyorum ki... Aksini yapabilme şansım olsaydı keşke.)

Şiir ve denemelere geçmeden önce, bu satırları sıcak bir Temmuz ayının son günlerinde girizgâh olarak yazıyorum, iki yıl önce yerleştiğim Mersin'den. Benim gibi 1968 ile 1978 yılları arasında gençliğini yaşamış bir kuşak vardır. Onlar akvaryumda dönüp dolaşıp açık denizi seyrederken devamlı cama çarpan, aynı sularda kalıp okyanusa açılamayan balıklar gibidir ama arayışları hiç bitmez. Ne tam 68'li ne tam 78'lidir. Devrimlerini, aşklarını, sevdalarını sanki okyanusun ortasında fırtınaya yakalanmış gibi, her

Benim değil bu dizeler, bir kadının, yarı loş, yarı aydınlık bir odada, demişti ilk sevişmemizde fısıldamıştı altın bir küpe gibi kulağıma defne dallarından bir taç kondurup başıma romalı krallar gibi çıplak, kalın boyunlu elimde zavallı bir imparatorluk asası, sınırlarını bilmediğim, başında çiçeklerden, yapraklardan bir demet bakıp uzaklara dalgın, anlatmıştı işte o, dalphne'nin acıklı öyküsünü. Alev soluyup yüzüme yeşil bir ejder gibi keskin, parlak pullarını göğsüme bastırıp altımda altın bir

Kurtuluş savaşımız Türk'ün mucizesidir, Bu kitap, yarattığı o eserin sesidir! Ordulaşmıştı ulus, Mustafa Kemal baştı, Genç, ihtiyar, kadın, kız, çoluk, çocuk savaştı... Hepsi aynı inançla düşmana karşı durdu, Hepsinde amaç birdi; kurtarmaktı öz yurdu! Her karış toprağında ecdadının kanı var, Kabe gibi kutsaldır, şehit dolu bu diyar! Yalnız Hak'ka tapar o, sanma az imanlıdır. Onun'çün yurda bağlı, sarsılmaz imanlıdır. Bu kutsal yurda girip işgal etmişti Yunan, Ona boyun eğmişti baştaki hain sultan... D

Sevmek emek, sevilmekse marifet, Gel bana ölümsüz aşkı tarif et.

salgın var resimde beklentiler sana bulaşacak zorlu bir sevişmede hangi taraf kaybeder sarılmış yaraların ücretini kim verir bu devirde bekle ki aşk kızı sızsın odanın duvarlarından kapayın gözlerinzi olsun bitsin şu yalan aleme

dönüşsüz yolculuklara çıkmalı kalanlar dört gözle haber beklemeli senden, karın, çocukların, arkadaşların, yıllarca gitmelisin, ne bir mektup, ne bir iz, ne de bir güvercin uçurmalısın uzak ülkelerden sevdiğine, ulaklara bahşiş verip selam göndermek ne de. gururlu bir sessizlik içinde gitmelisin. sonunda yıllar geçip de ayak bastığın zaman o bildik, sırdaş baba toprağına düşünüp ne büyük ayrılıklarla boş yere geçtiğini hayatın gitmeden de büyük yolculuklara çıkmanın anlamını kavramalısın. ve küçük bir g

Sınanıyorum Solgun güz güneşinde Işıklar dökülmüş saçlarına Kirpiklerin uykuya uzak Yüzün dalgın bir deniz Bin öykülük susuş İnsan olan yaşamım Hümanist kimlik aynasında kırıldı Lodos hızıyla gittiğim yolda Masumiyetime tükürüyorum...

Gecenin geç bir saatidir artık Yakalanmak pahasına sığındığı, Yasa dışı sığınaktan gitme vaktidir. Boğazına düğümlenen sözcükleri yutup, Gözleri ile vedalaştı kadınla Tam da o an, radyo da o bildik türkü Evli evine gider Bir gazel yakıldı, ortalık yandı.

Bir gayret Yeniden başlamalı Tam her şeyi Yoluna koymuşken Bir an geçmişten gelen Bir şarkı belki de koku Kelebek dokunuşu Şimşek çağrışımlar Unutuldu sandığımız acı İzinsiz gösteri yapar Bir anda Kalbime pompalanan Kış hatıraları Yeni kesilmiş Parmağın acısı

Kızılcık şerbeti içilen evlerin kırık kollu çocuklarıydık biz Sevdalıydık, yürekliydik, deliydik Acıydı hüznün sesi Biz yine de umutlar içinde yüzerdik eylül sızılarını türkülerimize katıp İsyan ritminde halay çekmeyi çok erken öğrendik Tuz bastık acıya her gün biraz daha Biraz daha direndik ve büyüdük.

iyi ki şiiri icat etmişiz yoksa ben bunları iç diyemezdim çıktığım en uzun koşudan bu yorgunluk durmasam bilemezdim derken şiire sarılmışız bin bir umutla. Mecalsiz kaldığımız yorgunluk duraksamalarında, defterlerimizin, ceplerimizin kuytusunda bekleyen parça bölük sözleri bütünlemeye, ezgilendirip demlemeye çabalamışız. En dar günümüzde bile, ihanet kocaman, diri dolanmış kavgamızın boynuna / utandırır şiiri derken bile şiire sığınmışız. Şiiri birey için de, toplum için de kurtuluş olarak görmüşüz. Hayat

Bedelini aşan çünkü Bilgi ölümü durdurur Aşkınlığın Minör Büyüdükçe büyüyor ışık ağılı Sessizliğe gömülmüş Bir Çıtırtı Bu İşkence Sürer Varınca Özgür Ağırlığına Kök salmış süre/sini yıkar ayakları Atlar kendi içlerinde Bir uzamın yanılmaz kipi Oturmaz yerinde Doğru ve yanlışları barındıran Düşünce kusurlu yanılgı Söz izimi altındayız Dibini delen hayat Bir günün provası Doğduğumuz insan G/örüntü gözkapaklarımız Yarı açık meydan Çullarım Bir ten çıkarır mısın gövdeme alışık

Dipsiz kuyularda en derinde Gene bir gün gezinirken Yıkandım kokunla Çiy oldum sessizce aktım Gidiverdim Mavi kelebeğin vals yaptığı gibi Çağırdıkça gürültülü çağlayan Ben uzaklaştım İçimdeki boşluklara doğru Yıkıntıların arasından Tutkularıma asılarak Yılları tekmeleyerek İnce ayar yaptım dikkatlice Güneşin ateşine doğru