Osmanlı İmparatorluğu'nda mimarlık örgütlenmesi, sabit ve değişmez kuralları olan ve bu kurallar çerçevesinde işleyişini sürdüren bir örgütlenme prensibine sahip değildi. İdeal olanla ya da idealize edilmiş olanla, işleyiş arasındaki farklılıklar kuşkusuz, gerilimi çekişmeyi ve devinimi ortaya çıkarmaktadır. Bu açıdan bakıldığında, Hâssa Mimarlar Ocağı için idealize edilmiş çalışma şeması doğru kabul edilse bile, kitabın konuyu incelerken tarih aralığı olarak seçtiği 18. yüzyılın sonlarında etkili değildi.

Yeni Batı toplum düzeninin temeli endüstri veya teknolojiye ve bu bağlamda buhar makinesine dayandırılmaktadır. Bu durumda Türkiyede de buhar makinesinin ilk kullanılışının yenileşme akımı içinde önemli bir yeri olması kaçınılmazdır. Bu çalışmada buhar makinesinin ve endüstrileşme sürecinin Batıda ve Türkiyede aynı özellik ve koşulları taşıyıp taşımadığı sorgulanmakta ve aradaki farklılıkların kaynakları ele alınmaktadır. XIX. yüzyılda Batıda ortaya çıkan endüstrileşme ve buhar makinesinin kullanımı Batının

Hasan Basri Gürses, 1995 yılında Sultan Galiyev: Üçüncü Dünyacı Devrimin Babası adlı kitabı yayımladığı süreçte, Galiyevin yazılarının bulunması ve çevrilmesi gerektiğine inanmıştı. Bu düşünce, 1997 yılında Sosyalist Yayınların yayım listesine Türkiye Sosyalist Hareketi Tarihi başlıklı dizinin içinde Sultan Galiyev: Yaşamı, Yazıları, Yoldaşları başlıklı bir kitabın tasarı olarak girmesiyle somutlaştı. Bu tasarı hayatın çeşitli engelleriyle karşılaştı ve ancak yıllar sonra, Erol Cihangirin o sırada Gürsesler

Ağaoğlunun sürgün sırasında tuttuğu günlük birkaç açıdan önemlidir: Öncelikle Mütareke yıllarında sorumlu hükümetin ve İtilafçı kadroların İtilaf devletleriyle kurdukları ilişkiler, sorumsuz ve teslimiyetçi tutumları, İstanbulun boğucu ortamı, Beyazıtta gerçekleştirilen idamlar, halkın yaşadığı ağır koşullar ve içine düştüğü ümitsizlik, birtakım zümrelerin bu olumsuz koşulları kendi menfaatlerine dönüştürme gayretleri, gayrimüslimlerin yaptıkları taşkınlıklar, İttihatçı avı, Bekirağa Bölüğünde tutuklu geçen

Genç sosyolog Elif Süreyya Genç, kitabında, İngiliz seyyah Charles Whiteın şimdiye dek ihmal edilmiş olan üç ciltlik kapsamlı İstanbul seyahatnamesindeki bilgileri yeniden gün ışığına çıkarıyor ve geniş bir çerçevede değerlendiriyor. On dokuzuncu yüzyıl öncesindeki Batılı seyyahların metinleri daha ziyade ülke yönetimi hakkındadır. Buna karşılık, İngiliz seyyah Whiteın İstanbulun sosyal hayatını ele alan bu kitabı, on dokuzuncu yüzyılda Batılılar açısından Türkiyede günlük yaşamın nasıl işlediğini anlamanın