DERELERİN KARDEŞLİĞİ Ya dünya ölecek ya kapitalizm böyle diyor Eva Morales derelerin kardeşliği sirkleri de yıkacak içerde dışarda kafesleri parçala!

KENDİMİ BAĞIŞLIYORUM SONRA ... Hangi nehirler sığmaz yataklarına bilirim Görürüm, her duruşun bir inceliği vardır Gençliğim tutuşturur ellerimi Oysa bir kavganın yeşeren tomurcuğuna Su taşıyan da bendim Ellerinin kanadığını görüp ağlayan da... Gözlerim bir yandan gündüzü sarmalar Bir yanda geceyi çağırır

BİR ACIYA KİRACI Sen yarım kalmış bir aşkın Kaçınılmaz surgunu, Katlanan göğsundeki kayaya. Sen orda şimdi bir huznu köpurt, Ben bir çocuğa su vereyim burda. Ben ki kiracıyım bir acıya. Sen imzalarsın sabah akşam Defterini bensizliğin, Bense kanla öderim Kirasını kaldığım evin. Bir takvimi tersten açardık Eğer isteseydin.

Tanrılar arasında insan yalnızlığı mı İnsanlar arasında insan yalnızlığı mı? Korkusu küçük düşürüyor hayatımızı. Ne diyordu ince şeylerin annesi Ötekini oku, derinde dipte duranı. Kilisenin bahçesinde mumdan bir harita Bütün göç yollarının iki ucuna tutunmuş Geride kalmanın cezasıyım diyor- Biliyor musun, hoyratlık değil de İncelik yakıyor canımı... Bu kalabalıkta bu tenhalık-- Sevgilim, bütün sözlerimi Mazlumların rüyasından seçtim ben. Budur, düşünmeden bildiğim Budur, ayaklarına serdiğim h

O çocuk oturmuş çarşılar ortasına Bir güz kederiyle iplik iplik ağlıyor Babam olsaydı babam olsaydı babam olsaydı... Işıklı vitrinler önünde simsiyah bir leke Çocuk ağlamıyor Almış kanatlarına bütün özlemlerini Bir turna sürüsü gözlerinin burcunda Akşamı parçalaya parçalaya uçuyor..

Kelebek Geçemedi tel örgüyü Hoyrat muhafızı Öyle duruyor gökyüzünde Bir kül halinde duruyor Hercai menekşe bir renk halinde Sonunda inecek Yeşilin içine kuşların arasına Okşayacak deniz'in dedesi Kelebeği Yanacak elleri

Gezginlerin Lavtası Gezgin şarkıcıların lavtası, çal! Kekeme bir semendere eşlik et kabarede Güzel sözcükler dök! acı ve suç İki kızkardeş olsun, iki göçmen gibi Sevişsinler korkunun görkemli eşliğinde... Gezgin şarkıcıların lavtası, çal! Kekeme bir semenderin gecesinde kal!

Hayat, en uzunu, sakalı nehri andıran en uzun ömürlü ihtiyarınki de dâhil olmak üzere, ardında her zaman karanlık suskunluklar, küle dönmeyen harabeler, meçhul adalar bırakır. Altmış yıl değil, akla hayale sığmayacak altı yüz yıl daha geçse bile, bu süre adaları yaşanır kılmaya, harabeleri kül etmeye yetmez; insan karanlıklardan bahsetme mecburiyetinden gene kurtulamaz.

Mavi geçti... Öyle bir yazdı ki Sanki gökyüzünde oturuyorduk Seni öpmek gökyüzünü öpmek gibi Mavi bir şeydi Gençlik öyle bir yazdır ki Ne yurt ne ev ne oda Yalnızca gökyüzü Yeter insana. Biz seninle gökyüzünde/Çok oturduk/Gençliğimiz/Çok mavi geçti... çok!

BÜTÜN ŞİİRLERİ-3 Güneş tanrım. / Yağmur annem. / Toprak ömrüm. / Bir su damlasından sonsuzluk veren hayat... / bir su damlasına kur mezarımı. YALNIZLIK HECELERİ Köknar ağacının dibine oturdum Akdenizdi. İkiz guneşti Ayaklanan bir kadın yüzüydü Yaramı sever gibi sevdim gelincikleri Taslara sesini veriyordu ruzgâr Eğildim telası önünde kertenkelenin Dağlar mavi bir zamandı Otlarda soluk alıyordu tanrı Sevdiğim kadınlardan bir mucize Butun acılarımın dışına çıktım Elinden tuttum çocuk babamın Annem yeni doğuru

BAŞ DÖNMESİ Çığlığı yansıtmayan tek bir dize var mıdır?* Ve biz bulutlara gömdük çocuklarımızı Ve biz çocuklarımızın kirpiklerine astık babalarını Ve biz öldürenden hayatımızı bağışlamasını bekledik Ve biz katilimizle geleceğe şarkılar söyledik Ve biz yoksulluğun acısından sessizce uzaklaştık Ve biz kadınlarımızı arzularından tavanlara astık Var mıdır gerçekten tek bir dize İnsanın haysiyetinden doğmamış olsun... *Aragon

İnsan Kısadır Babaannem derdi ki: İnsan kısadır oğlum Ve bilmezden gelir kısalığını, bilseydi Yarışmazdı yollarla, göğe evler yükseltmezdi, Nazlı babaannem sözü de uzatmazdı ısrarı da Az söyler, usul söyler, pir söylerdi bir de Adamın kötüsünü piyade, sözün fazlasını şiir Yaparlar derdi, piyade olduğumu da gördü şiir yazdığımı da, Küçücük bir büyükanneydi, onu yitirince anladım Kısacıkmış her şey, insan kısaymış ağaçtan, ikindiden, Elmadan, güneşten, kardan, yağmurdan, Gölgemiz bile bizden uzunmuş, ya çocuk

Eskiden, çok eskiden Tanrımız yoktu. Korkumuz yoktu. Günahımız yoktu. Yapraklar gibiydik. Öpüşler gibiydik. Köpükler gibiydik. Yapamadık. Güzellik boğdu İyilik zayıf düşürdü hepimizi. İçimizden birisini göklerin ardına gönderdik. Şimdi hepimiz huzurla birbirimize kötülük ediyoruz. Şimdi hepimiz korkuyla acımızı seviyoruz Şimdi hepimiz dünyayı bir tanrıya değiştik Şimdi hepimiz cehenneme dua ediyoruz.

Bir çığlık olsa gerek Mavi bir pencereden seken Köpük içindeki denize vuran Bir ışık Anlık ışığı Fenerin Adını veren Karanlığa Bir ben Bir sen Bir o Her seferinde birimiz- Kaynağından Bir kez ayrılan ve dönmeyen Köpüklü karanlık dalgalara Gökyüzünün ve yıldızların Ne kadar uzak olduğunu gösteren Fırtınaya tutulmuş martı yavrusunun Gözlerindeki anlık parıltı...

Baştan söyleyeyim: Bu bir hayıflanma yazısı değildir. Aşkla devrim neredeyse aynı gözümde ama, diyelim ki bunu tek bir cümlede söylemek gerekirse klişe de bellidir: Devrim de aşk gibi hiçbir zaman pişmanlık duymamaktır. Haydar Ergülen ...... Meğer! Darken noktaların yerine iyimserliği, devrimi, merakı, merhametin hırkasını koyuyor. Paradoks Diyalektika'nın iki ucunda meğer diyerek her türlü olasılıkta, kavramda geziniyor.

1940 Kuşağı toplumcu şairleri arasında titizliğiyle dikkat çeker Sabri Altınel (1925-1985). Bir o kadar, Türk şiirinde akımların, toplulukların içine dahil edilemeyecek poetikasıyla kendi yolunu çizen, biricik şiirini inşa eden yalnız ustalar arasında ilk akla gelen isimlerden. Şair, çevirmen, öğretmen Altınel'in yaşamında yayımladığı tüm şiirleri Anımsamıyor Hiç Kimse'de bir araya geliyor. Kimi şiirlerin el yazısı ve daktilo edilmiş nüshalarını da barındıran elinizdeki kitap, Şiir bir yaşama anlayışıdı

Usta şair Haydar Ergülen'den uyandırırken uykunuzu getirecek, esnetirken düşündürecek, yüreğinizi ısıtırken güz rüzgârları estirecek eşsiz uyku şiirleri... Yorulup rüzgâr bile uyuduğuna göre göz kırpıyor usulca uyku bütün evrene

Ah, ne yapmalı bu hayatla Geçtiğim yollar açtığım kapılardı Kapandı ardımda Titrek bir ışık, başucumda İçimden taşan yalnızlık Sarıyor duman gibi her yeri Birbirimizden uzaklara Savuruyor bizleri Söyleyecek bir şeyler vardı rüzgâra

rüzgârı unuttum, kırmızı atkı yaz, yorgun tarife... her yere gidiliyor yazdan kilisedeki vitraylar, sinema locaları pullar dökülüyor sedeften ilçe postanelerine yaz, bir er mektubu neydi unuttum, bir şeylere gülüyordun orada çocuktum bir gün, ah diyordum ah bazı yağmurlardan sonra akşam olmasa uzanıp ıslak camları öpüyordum

Kim kendi gözlerinden kaçar Ve nereye kadar Soyulmuş bir nar Gibi serilirken kent Ayaklarının altına Altın pencereleri ve kuleleriyle Kendinle konuşuyorsun Dinlemiyorsun ama Kuyruğunu yiyen bir yılana Benziyor hikâyen Kim benzetebilir bir göçmeni kendine Ve neden