“Dünkü gezintimden dönerken eve mor bir dikenli çalı, bir öbek de karahindiba getirdim, her ikisinin de, bütün ayrıntılarıyla, sevgiyle resimlerini çizdim; ayrıca bir çaydanlığın ve kestanelerin resmini de çizdim, pek kötü oldular ama üzerinde çalışarak geliştireceğim; resim yapmak içimi huzurla dolduruyor; dua etmekten, gezintilerden, her şeyden daha fazla. Resim yaparken kendimi tamamıyla ona veriyorum, içinde kayboluyorum.” Ted Hughes’a yazdığı bir mektuptan, 7 Ekim 1956

Yaşam sevilir, hem de çok sevilir sevgili çocuklar. Yoo… öyle minnacık değil, çook ama çok sevilir. Öyle kucağımıza sığdıracak kadar da değil, iki kolunuzu sonsuza dek açarak, kocaman, kos kocaman…. Yaşam sevilir, çünkü nefes aldığımız her şey onunla iç içedir. Doğmamız, büyümemiz, hareket etmemiz, uyumamız… her şey ama inanın ki her şey onunla iç içedir. Doğamız, dünyamız, gökyüzü… yaşamla bir bütündür. Ve o bütünün içinde biz varız, biz insanlar… Yaşam birden önünüze bir kelebeğin çıkışı, bir arının burnu

Annesine olan borcunu ödemek için babasının ölümüne üzülemeyenlerin, küçücük bir odaya kalabalık bir masayı sığdıranların, kızının sözünü dinleyerek yolunu bulan annelerin, kalbinin varlığından bihaber yaşarken aniden fark edenlerin, kepenkleri kapanana kadar içinde terapi seansları yapılan meyhanelerin, ilk karşılaşmada “Seninle nasıl da mutluyduk…” diye iç geçiren mutsuzların, hayatlarının kara kedisinden bir türlü kaçamayanların, sevdiği şarkının gelmeyen nakaratını bekleyenlerin, içmeyi babasından öğren

Bence Bu bir hayal yolculuğunun seyir defteriydi. Şimdi kağıda dökülüyor METEHAN DEMİR 17 AĞUSTOS 2021 Delikanlı ! gayet yalın ve akıcı yazmışsın, memnuniyet duydum ATİLLA İLHAN (ANKARA ŞUBAT 2001)

Hiç hiçlik hissine kapıldınız mı? Var olmayanı dilediniz mi? Ya da var olmamayı? Sönüp tükendi mi hiç bütün ümitleriniz? Bitmeyen bir kâbusun içinde buldunuz mu hiç kendinizi? Yaşamak istemenin ve yaşayamamanın hikâyesidir işte bu. Lanettir... Hayaller ve hayaletlerle sarınmış bir başka hayatın öyküsü..

Çiğdem Arslan ile Değişime Odaklan okuyucuya yeni bir yol haritası sunuyor. Kitap, bireylerin hayatlarında farkındalık oluşturabilmesi için gerekli yönergeleri veriyor. Yazar, bu yola çıkmak isteyen okuyucularına kitap boyunca rehberlik ediyor. Bu bağlamda yaşama yeni bir pencere açabilmek; olumlu düşünerek hayatta düzenli, disiplinli olabilmek ve hayat kalitesini yükseltmek için okurlarının yollarına ışık tutuyor. Okuyucunun da bu ruhsal yolculuğa hazır olması gerekliliğine vurgu yapan Arslan yola çıkmadan

Arzu ile Kamber “Gönül yarası öyle kılıçla kesilen yaralara benzemiyordu. Acısı daha fazlaydı. Kılıç yarası iyileşiyor ancak aşk yarası iyileşmiyordu.” Dilden dile dolaşan aşk hikâyelerinden biri olan Arzu ile Kamber birbirlerini kardeş sanarak büyüyen iki gencin hüzün dolu aşklarını anlatmaktadır. Arzu ile Kamber oldukça acıklı bir aşk hikâyesidir. Eser birçok açıdan Fuzuli mesnevisi olan Leyla ile Mecnun’a benzemektedir. ‘Hak âşığı’ olarak bilinen Kamber, saz çalıp şiir söylemeye başlar ve dağlara düşer.

Bünyamin Tan’la Röportaj|Özge Sever Bu Sayının Yazarları|Yamaç Yalçın Bu Bir Saygı Duruşudur|Derin Gezmiş Öykü|Bir Varmış, Bir Yokmuş|Yeşim Yörük Celil Oker’den Genç Yazarlara Paha Biçilmez Bir Miras|Gamze Yayık Öykü|Tufa|Reha Avkıran Tavşan Kaç Tazı Tut|Sahaf Faresi İçinde Şeytan Var|Necati Göksel Soruşturma|Turgut Şişman Sinema|Bülbülü Öldürmek|Yasemin Şen Bu Sayının Filmleri Ve Dizileri|Gamze Yayık Öykü|Mükemmel|Emel Aslan Kim Bu Başkomiser Nevzat?|Yamaç Yalçın Kaybolan Oyuncakçı Dükkânı|Çağ

Biliyor musunuz, içimizde yaşayan o kötülüğün farkına vardığımız gün, dünyayı iyilik kaplayacak. Kimse kimseden mükemmel olmasını bekleyemez hatta iyi bir insan olmak bile çok zor diyebilirim ama iyi bir insan olmaya çalışabilirsiniz, Bu tüm dünyayı yaşanacak kadar değerli ve güzel kılar, buna emin olun…

Birer Yalnızlıktır Kayıp giderken zaman, ona bir tek an bile ‘’dur’’ diyemiyoruz. Sesimiz hep kesik, soluğumuz hep yarım, acılarımız hep katlanmış şekilde. Büyüyen sadece sayılar değil, yaş alan ya da yaşlanan sadece bedenimiz değil bedenimiz ne kadar kalabalıklaşırsa, ruhumuz o kadar yalnızlaşıyor. Ötekisi, diğeri, ya da hiçbiri ama en çok kendimiz olamıyoruz. Bir şarkı hatırlatıyor görmediklerimizi, bir şiire asıyoruz hislerimizi, bir yanımız hep yarım… Yarım kaldığımız duygular ise hep ama hep yanı başım

Yazık Yenilenlere “Kalbim dediğim Evindir işte senin Sen orada yaşarsın Tarçın kokusu yayılır sokaklarıma Saçlarını tararsın.” Batuhan Dedde, yeni kitabıyla farklı bir dil deneyimini sunuyor hepimize. Kitabın akışı adeta bir ruhun pusulasını da okuruna sunuyor. Şairin, yazarın üzerinde durduğu benliği, cinneti, karanlığı, rüyaları adeta onun bir taraftan ruhsal fırtınalara diğer yandan tarihin derinliğe ve mitolojik göndermelere de zemin hazırlıyor. Antik dünyada karanlığın yaratılıştan önce geldiğine inanı

Karşılaşmalar büyülüdür. Neden ve nasıl olduğunu bilmeyiz bazen. Bazen farkında olmadan aynı vapura bineriz, aynı yolda yürürüz o insanla. Aynı kafede oturur, aynı kitapçıda raflara göz atarız. Bizleri bir araya getiren ya da ayıran güç nedir, bir türlü çözemeyiz bunu. Yollar kesişir, bazen de nedensizce başka yönlere ayrılır. İnsanların kader dediği o narin çizgide gizlidir her şey. Kesişen hayatlar özeldir, dipte büyük sırlarla, detaylarla doludur. Kesişmeler bu derin yolculuğu anlatıyor bize. Benen

Günce tutmaya ne zaman karar verdim, bilmiyorum, anımsamıyorum. Fakat Ankara’da, o sırada bir süre kaldığım öğrenci yurdunda bir deftere, “Korkunç, 22 yaşındayım!” diye yazdığım, şu anda yazmışım gibi aklımda. O defter kayıp. Elimdeki ilk günce, 1966’da, üniversite sonlardayken sayfalarını el yazılı notlarımla doldurduğum bir defterdir. O günlerden bugünlere, bazen kısa, bazen uzun aralıklarla tuttuğum günceler (saymadım ama) sanırım yirmi kadar defter ve böylece de birkaç bin defter sayfasıdır. Bunu

“Allah’ım ne ürkütücü bir ses…, deyiverdi. Ne kadar da rahatsız ediciydi!” “Hâlâ susmamıştı siren sesleri!..” Bu sesler… Bu seslerin nedeni neydi? “Ve hemen ardından gelen o korkunç ses. Tüm o sessizliği yararak çıkan, yürekleri çatlatan o uğultu. Ve yerin bağrındaki her şeyi dışarı atıyordu” Bir ses nasıl böyle güçlü olabiliyordu? “…bir ses daha geldi sanki kendisine çağıran. Sanki tenefüs bitmişti de sınıfa koşacakmış gibi hissetti. Son kalkacak otobüsün kornası gibi. Ya da son kalkacak olan vapurun so

Siyahtaki Beyaz

Ve savaşta sadece canlıları öldürmek yetmediği için birkaç yıl sonra mezar taşlarının da devrileceğini, granit mezar kapaklarının parçalanacağını, çiçeklerin kafalarının koparılacağını o zamanlar henüz bilmiyorduk, şayet bilseydik muhtemelen ölülerimizin mezarlarının önünde başımızı eğer, usulca mırıldandığımız ilahilerin sihirli bir koruyucu fanusa dönüşmesi ve ölülerimizin, söylendiği gibi ebedi huzurlarının bozulmaması için de dua ederdik… Yugoslavya’dan İsviçre’ye göç eden bir aile, kültür farkları, ayr

Caddeleri şiirle düşenmiş bir şehrin sabahlara kadar mutat gezginiyken, bir şair dostum bir gökdelenin bilmem kaçıncı katındaki ’ulaşılmaz’ına destanlar dizmekte, başka bir şair dostum gecenin kör saatinde gelinlik satan bir mağazanın önünde, bir manken karşısında semazenler gibidönüp günahını dökmekte, bense onların şiirlerini bir muhabbet halkasında müthiş bir vecd içerisinde hayranlarıma şerh etmekteyim.

Müşfik bir, tavırla sağ elini omuzuma koyup: – Bak Ahmetciğim, dedi. Şu damın üzerindeki kuşu görüyor musun? Merakla onun gösterdiği yere doğru baktım. Çatının kırmızı kiremitleri üzerinde sekerek ilerleyen bir güvercin gördüm. Yavruya benzemiyordu. Kocamandı. Yanlız, bir tuhaflık vardı hayvanda. Atlayıp zıplamalarına rağmen, bir türlü uçamıyordu. Cami kapılarında dilenen kötürüm dilenciler geldi aklıma. Tıpkı onlara benziyordu. Acıdım zavallı güvercine. Merakım bir kat daha artmıştı. Titrek bir sesle sor

Eskiden Afrika denilince aklıma sadece siyah tenlilerin yaşadığı bir coğrafya, biraz fakirlik, kıtanın maruz kaldığı sömürü ve bunun en vahim neticelerinden biri olan kölelik sistemi gibi hususlar gelirdi. Ancak burada kullandığım “fakirlik”, “sömürü” ve “kölelik” kavramlarının zihnimdeki çağrışımı oldukça basitti ve yaşadığımız coğrafyada yaptığı çağrışımın sınırlarını aşmıyordu. Sözgelimi fakirlik denilince aklıma, ülkemizde olduğu gibi, gelir düzeyi düşük olmak, mal mülk sahibi olmamak, hatta fakirliğin