kalbindir tek pazubent takacaksan eğer kırk yıllık bir heves, gençlik çarçabuk geçer gönlü geniş olmayana her ev biraz mezar bir gönle girmediysen bu hayat neye yarar bir yalan çoğaltmışlar kendine güven diye kendine değil, bir tek allah’a güven ali

Olmuştur güldüğümüz aklımızda yokken bir soru Yağmurun kapısı hep açık, gerek yok anahtara Arar dururuz, hangi sözcükler iyi gelir hangi yaralara Rüzgâr böyle eserken olabilir miyiz mutlu? Rüzgâr böyle eserken olabilir miyiz mutlu? Sıçrayıp duran bir köpek gibi uçan karahindibalara Bir zamanlar varmış adı, belki Bulut belki Kara Anlarız görmüştür oğlumuzun ruhunu Anlarız görmüştür oğlumuzun ruhunu Güz geceyi bekler, biz de ama bilmeyiz bunu Bekleriz acının dinmesini benzerken bulutlara Arar durur

zamanı geldiğinde yavrularının kendisini yemesine izin veren bir dişi kadife örümcek başımıza gelen her güzel şey

Sinema Caddesi doksanlı yıllardan esen ılık bir rüzgar gibi sarardı bedenleri. Yaşamanın iliklere kadar hissedildiği, mutluluğun en saf haliydi. Uyuyup uyanınca geçeceğinin bilindiği kısa süreli üzüntülerdi. Yağmurda ıslanan toprağın kokusuydu. Tepeden tırnağa güneşle yıkanan çocuklardı. Şiirlerin sizlerle buluşma sebebiydi geçmişten kalan.

Uzaklardan Nefes sürgün, yollar toprak, gün yeşil. Aşk saklı, sevda sır. Ömür karınca, mutluluk kelebek. Düş yaşam, bugün nefes, yarın nefessiz. Zihin katil, masum kalp yuva. Yollar izler, izler gezegenler. Gökyüzü gözler, gözler yansımalar.

Herkesin bir özlemi vardı. Mevsimleri, belki uçsuz bucaksız kırları, O kırlara kafesten bakan kuşlar vardı. Anne dizinde başını özleyen vardı. Gençliğini özlerdi bazıları. Özlenecek bir de insanlar vardı, Toprak vardı, belki eski bir mezar taşı.

“Üç aşağı beş yukarı aynıydık hepimiz, Ortak bir yalnızlığı paylaşıyorduk.” Bireyin yalnızlığı, kalabalıkların yalnızlığıdır. Bu bakımdan şiiriyet, insanları birbirine bağlar. Zengin imgelerin arasında kendi yalnızlığınızı, çaresizliğinizi ve insanlığınızı bulacaksınız. kaçarız yarın bir gün bir ip çekeriz olmadı gökyüzünden ayaklarımızın ucuna utanıp insansızlığımızdan göğe çıkarız olmadı bozmadan mavi çarşafın ütüsünü delmeden büyük insanlık noktalarından ve sayısız öbür noktalarından

GELİRSEN TAŞ OL Geleceksen gel Bıktım bu kuytulardan Gözlerimden akan sel Yokluğundan. Gelmeyeceksen söyle Yoruldum hayal kurmaktan. Yoluna bakmaktan. Kafayı sana takmaktan. Sen gelme Ne olursan ol yine gelme. Yırttım kağıtları, Soldurdum papatyaları. Sana olan tüm anları Unuttum çoktan.

Aksilik Tanrım Aksilik! Beyaz filtreli kozam bir kelebeğe dönüştürmeyecekti beni Olsa olsa ters asılmış bir yarasa olacaktım Fakat ben kendi kanımdan başka kana Banamazdım ekmeği Ben bir benim kanıma susamıştım Bir bana açtım Bir bana geçti dişlerim Ve bir bana kapandı kozam

İzmir’in düşman işgalinden kurtuluşu Gibi bir şey senin gök gözlerini seyre dalmak İçimde uzayan bir gece ve bir yarasanın çığlıkları Mezarlık gibi sessiz ruhumun dehlizleri Seni anlatıyor bana bir kısa kıssa ve alnı temiz bir hayatı Yorgun atların burnundan soluyuşu Gibi öfkem dumanlı dağların kokusunu andırıyor İçimde çimlenen baharın bin bir rengi Kelebek uçuşlarından kaptığım nem ve kara bulutların öfkesi Yıldırım düşen bir çocuğun can verişi Gibi bir şey bu Dünya’da yaşamaya çalışmak Melekler gelirken

Aşk Pınarı

Burada olamam dedim bir an Bir kartalın yumurtası iç kabuğu Kırılma öncesi bir zaman Ergen bir kartalın Kanatlarının güçlenmesini Duyumsadım sonra Şimdilerde Keskin bir an arıyorum Bu anılarda Kartalın gözlerinde

Herkesin kendine göre birtakım hayalleri vardır düşlediği… Bazıları için ise hayaller, idealler mesabesindedir. Yaşam denilen hayatımız, aklımızda sadece bir hayal olarak kaydediliyor. Öyleyse hayallerimiz, bizim asıl gerçekliğimizdir!

Mızrak Artık Çuvala Sığmıyor Güneş artık eskisi gibi doğmuyor Yağmur artık eskisi gibi yağmıyor Ne kadar engel olmaya çalışsalar Ve var olanı yok saysalar da Mızrak artık çuvala sığmıyor

Benim gemim senin sığ sularında karaya oturdu. Gökyüzüne bakıp yeni bir mavi kopardım. İplerimi çözdüm Sıraya dizdim eski acıları Şimdi yeni açılarda Kendime tapıyorum.

22 Ocak 1978 yılında sabaha karşı Ankara’da dünyaya geldim. İlk ve Orta okulu Keçiören’e bağlı Ayvalı mahallesinde okudum. İlkokul üçüncü sınıfta bir piyes yazarak 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda oynadım. O zamanlardan beridir yazmaya ve bazen de karakalem çizmeye merak salmıştım. Sonra Yıldırım Beyazıt EML’inde liseyi okudum. 2001 yılında evlendim, üç çocuk babasıyım. Hayatımın büyük bir kısmını çalışarak geçirdim. Yazma hastalığım 2011 yılında yeniden nüksetti. Bir uzun soluk roman yazma ça

“Düş göçüne zorlanmış yürekler, kendi içlerinde sığınmacı olarak yaşarlar.”

Ham bir hurma olsa Adem’in yediği; büyümeden çürümüş! Görmeseydik bu günleri, Ve konmasaydık acemi dallara, Bir kartal kanadı, hava dediğin; henüz kulaçlanmamış! Gecelerin esrarından dumanlanmış mum ışığı, Bir su olup yolunu bulmuş, Bakmayı bilmeden baksa.. Sormayı bilmeden sussa vicdan…

Söylenmeye başladı gökyüzüne çıkmasıyla birlikte ve söylenmeye devam edecek, gökyüzünden kaybolana dek.