Ana ağaçlar, ormandaki en büyük, en yaşlı ve mantar bağlantıları en fazla olan ağaçlardır. Adeta anne gibi besleyici, destekleyici, dişi bir role sahiptirler. Derin kökleri ile suyu çekerler ve sığ köklü fidanların kullanımına sunarlar. Ormanın çok gölgeli bir bölümünde olan ve fotosentez yapmak için güneş ışığından yoksun genç fidanlar için bu yardım, kelimenin tam anlamıyla cankurtaran simidi gibidir… Komşular mücadele ederken ana ağaçlar onların da sıkıntı sinyallerini algılarlar. Buna göre besin akışını arttırırlar. Ağaçlar sinir sistemlerine sahip değillerdir. Ama yine de neler olup bittiğini hissedebilir ve acıya benzer bir şey deneyimleyebilirler. Çünkü bir ağaç kesildiğinde, yaralı insan dokusu gibi elektrik sinyalleri gönderir… İçinde bulunduğumuz iki yıllık pandemi sürecinde kısıtlamalarla, zamansız ölümlerle zor günler yaşadık. Dijital hayatın getirdiği doğaya yabancılaşma ve yalnızlaşma süreçleri de etkiledi hepimizi. Artık doğayı, ağaçları dinlemeliyiz. Yalnızlaşmaya inat, duygu ve düşüncelerimizi paylaşarak birbirimizi desteklemeliyiz. Yaşama dair umudun yitirilmemesi ve bir nebze de olsa nefes olabilmek dileğiyle. Tıpkı zor koşullarda ağaçların birbirlerini desteklemeleri gibi.