“Kadın konuşmasının sonuna baktı ki alkışın dozu giderek düşüyor diğer iki konuşmacı gibi
konuyu atlara bağlayıp, “Biz Türkler, Anadolu’dan kalkıp tey Viyana kapılarına kadar at sırtında
giderken tığ gibi delikanlı askerlerimiz güzeller güzeli yavuklularına mektup yazmak için Arda
Nehri’nde, Tuna Nehri’nde mola verip terleyen atlara su içirdiler.” dedi. Ama ne konuşma! Salon
alkıştan yıkılıyor. Ben şaşırdım kaldım tabii! Sıra bana geliyor acaba ne konuşsam? Hani çıkıp, "Biz
Türkler yoğurda su katıp ayranı icat etmişiz!" desem nasıl tepki verecekler kestiremedim. Katmeri
biz icat ettik, haşılın ana vatanı Türkiye'dir desem acıktım zaten ağzımın suyu akar konuşamam. Bir
taraftan da sıra bana geliyor onun telaşı var. Öylece piste çıkıp mikrofonu elime aldım ve bir iki
öksürüp boğazımı temizledikten sonra salondakilere hitaben şu kısa cümleyi kurup mikrofonu yere
bıraktım:
“Atlar!” dedim “Atlar terleyince su içer.”