“Kara bulutları yararak çakan şimşekler, Azê’nin etrafını aydınlatırken, eşsiz ve büyüleyici bir görünüm yaratıyordu. Sanki gökyüzü de Azê’nin bu semahına eşlik ediyor gibiydi. Bahar yağmurları aniden başlar, şiddetli yağar ve çabucak sönerdi. Bir müddet sonra yağmurun şiddeti dinmişti. Azê semahını bitirip gözlerini yavaşça açtı. Yönünün hangi tarafa denk geldiğini merak ederek tam karşısına denk düşen tarafa baktı. Semah bittiğinde yönü Bacewa Dağı’na denk düşmüştü. Gördükleri karşısında keyiften ağzı kulaklarına varmıştı. Dağın yamacındaki patikada peş peşe dizilmiş, yürüyen dört insan silueti gördü. Merak ve sevgi karışımı bir heyecanla onları izlemeye koyuldu. Onlar da yağmur altında şemsiye açmadan düzgün bir sıra halinde zirveye tırmanıyorlardı. Azê, hayranlık ve özlemle onları seyrederken, belki onlarla karşılaşırım umuduyla her gün tekrarladığı ritüellerin karşılığını uzaktan da olsa almanın sevincini yaşıyordu. Yüreğindeki gizli sevda bir coşkun ırmağa dönüşmüş, artık yatağına sığmıyordu. (…) Aydınlık yüzüne sıcak bir gülümseme gelip yerleşti. Sağ yanağındaki gamze ışıldıyordu…”