İrice kar taneleri bozkırın kuru toprağına düşmeden az önce yiyecek bir şeyler bulmalı, karanlık çöküp de ortalık türlü haşerata kalmadan bir an evvel yuvaya dönmeliydi, işte bu hâl üzere gri kaplan, etrafındaki çalılıkların diplerini son bir kez yokladı; fakat demin sözünü ettiğimiz minicik haşerelerden birkaçının, burnunda bıraktığı acı dolayısıyla başını sert bir biçimde geri çekmişti. 0 vakit ortalığın iyice karardığını, artık dönmesi gerektiğini anlamıştı. Güz mevsimi gelmişti. Artık, sabahları tundra arazide seyrek de olsa yokuş yukarı birbiriyle yarışırcasına rastgele dizilmiş ağaçların dallarına, çalılıkların minicik yapraklarına çiğ düşmeye başlamıştı. Bu, kış soğuklarının ilk muştusuydu kuşkusuz. Kış, Sibirya’nın bu orta kısımlarını da tıpkı kuzeydeki topraklar gibi soğutuyor; hatta kuru toprağı azıcık da olsa eşelemek pek mümkün olmuyordu. Her yer sert birer kaya parçasını andırırdı o vakit. Yahut da yeryüzü sanki granitle kaplanırdı Sibirya soğuklarında. Ondan bir parça koparmak oradaki her bir canlı için oldukça güç ve meşakkatliydi. Hele yiyeceğini topraktan çıkarmak zorunda kalan onlarca hayvana ne demeli? Ya yuvalarına kışlık erzak yığmalı ya da daha da güneylere inerek ayazlığın henüz hüküm sürmediği bölgelere sokulmalı idi. Bu da irili ufaklı pek çok canlı için ölüm demekti, insanların ve onların hizmetinde koçanların getirdiği kara ölüm..