Bu akşam belli ki uzun olacak benim için.
Haletiruhiyemi yokluyorum ve hem okumaya
hem de bir şeyler karalamaya cüret
buluyorum kendimde, ilk önce okuma eylemini
gerçekleştirmeliyim. Sıkılınca da oturur, iki
kelam niyetine başlarım kendimle konuşmaya.
Nasıl olsa beni benden başka bu gece duyacak
hiç kimse yok. Tıpkı diğer gecelerde olduğu gibi. Evet, ilahi kudret tarafından bile isteye damgalanmıştık bizler. Aslında üzerinde durup
düşünülmesi lazım gelen bir şey varsa, o da
bütün bunlar ne içindi? Neden sivilceler olmak
zorundaydı her yanımda? Suratımda rengini
sarımsı haliyle dışa vuran bu iğreti çıban
yavruları, iki kürek omzumun orta yerlerinde bilseniz ne denli renkten renge bürünmekte ve
uyuz olmuş mahlûk gibi tatlı tatlı kaşınmakta idi. İşte sırf bu sebeple, bana sunulmuş ilahi üç seçenek olsaydı, eminim ki tek şey dilerdim Yaratandan. O da, şu iki kürek kemiğim
arasındakilerin, günahlarım gibi bedenimden soyulup dökülmesi olurdu her halde. Evet, tuhaf gelecek ama sadece bunu isterdim
ben. Çünkü şu zamanlarda seçtiğim başkaca
hiçbir şeyin beni tatmin etmediğini, hatta
ailemin neden buna benzer saçma sapan
dileklerimin peşinden sürükleniyor olduğumu
anlayamadıklarını ifade etmeleri, bu yaşlarda
kendi başıma çok şeyin kararını almamam
gerektiğini anlatıyordu sanki bana.